lost

lost 19

(Max pov.)

“Meneer wanneer gaat de  volgende trein naar daar? Jongen, je  moet iets duidelijker zijn…  Nee, mijn mijn… zij, Eva, Eva zit in die trein!!” ik heb het hele station bij elkaar geschreeuwd volgens mij, want iedereen keek mijn kant op. Ze fluisterde met elkaar. Ze deden dat ene, je weet wel, roddelen. Als er een ding was waar ik niet tegen kon was dat het wel. Ik liep met grote stappen terug naar de infobalie en zei; “verdorie vertel me nou gewoon wanneer die trein weg gaat wie net weg ging.” En het enige antwoord wat ik kreeg was; “elk half uur.” Ja lekker onduidelijk meneer dacht ik.

Denk Max denk. Hoe laat ging  hij net weg? Hoe laat is het nu? Oke, adem in en uit. Zucht…  men snapt volgens mij niet dat ik op dit moment mijn meisje voorbij heb zien gaan en dat ik haar nu weer aan het verliezen ben. Misschien heb ik haar al wel weer verloren. “WAT MOET IK DOEN!!” weer begaven de spieren in mijn benen het en zakte ik in elkaar. Het werd wazig voor mijn ogen. Ik was aan het huilen. Nee, dat kon niet, dat mocht niet. Ik huil nooit. Ik ben een man! “Max waarom ben je zo’n zwakkeling?” zei een stemmetje in mijn hoofd. “Wat heeft zitten hier op de grond nou voor zin?” “NIKS, DAAROM GA IK WAT DOEN!!” Oops dat zei ik hardop. Waarop een man tegen mij zei: “jongen met wie praat je en waarom zit je hier zo wanhopig?” Moest ik nou echt deze wild vreemde man mijn problemen gaan uitleggen of moest ik zelf maar eens in actie komen? Zo dacht ik even, actie? Uitleggen? Actie? Uitleggen? Hmmmm… Ik sprong op. “Ik denk dat ik geen tijd heb van praten meneer ik moet mijn vriendin redden.” Natuurlijk stond ik daar veel stoerder dan dat ik me eigenlijk voelde, al ging het daar nu even niet om. Kijkend op het bord naar aankomst en vertrek tijden zag ik de trein het station binnen denderen. Dit was de trein die ik moest hebben had ik net gezien. Ik liep er naar toe en stapte in. Shaken dat ik deed, echt niet normaal volgens mij. Deze reis zou nog wel even duren. Ik moest echt kalmeren.

(Eva. Pov.)

Max!! fuck, waarom? Wat moest ik nu doen? Eva keep calm. Deze rit ging wel even duren, dus tijd genoeg van nadenken. Afstanden zijn hier groter dan in Nederland dat is iets wat ik zeker gemerkt heb. Na wat denken over domme dingen kwam mijn gedachten terug bij Max, wat zou hij doen? Ik moet me in hem inleven eigenlijk dan weet ik wat ik moet doen… denk ik… Eva wat ben je toch een rare vrouw.

De tijd gaat snel wanneer je het naar je zin heb, maar nu dus ook al is het bij mij verre weg van dat. We naderen het station. Zal ik uitstappen? Misschien verwachten die mensen dat wel en staan ze me hier op te wachten… ik moest er niet aan denken. Tot het logische feit dat dit onmogelijk was kwam ik niet, want ja daar was ik immers even niet tot in staat. De trein kwam tot stilstand en ik besloot, toch maar uit te stappen. Tuurlijk was ik gespannen, heel erg zelfs! Ik ging de trein uit en liep een beetje doelloos over het perron heen. Het was hier best groot. Ik had natuurlijk geen idee waar ik was. Ik was immers in een random trein gestapt. Toen kwam een man in mijn richting lopen hij was denk ik een jaar of 48, en zag er netjes en verzorgt uit, maar schijn bedriegt zegt men wel eens he. Niemand vertrouw ik nog, niemand. Voor ik het wist stond hij voor mij en vroeg mij: “Hey, little girl can i ask you something?” Door dit alles moest ik even nadenken, engels andere taal, totaal anders, dus focus. “yes, sir.” “I was seeing you on tv last night, right?” OMG, ik word gewoon gezocht?! Ik begon te huilen. “They are searching me, do they? Yeah, they do and maybe i can help you. My name is John. My Name is Eva.”

Samen met John zat ik op een bankje te praten over hoe en wat. Even later vroeg hij me mee te gaan naar zijn huis. Moest ik dit nou wel doen? Ik kende deze man net een kwartier. Dus antwoorde ik dat ik dat liever niet wou. Ik wou wachten op Max ook dat. Niet veel later kwam er een trein het station binnen denderen dezelfde als waar ik uit kwam. Zal max in deze trein achter mij aan gekomen zijn? Toen de trein tot stilstand was gekomen stapten er veel mensen uit, maar ik miste een persoon Max…  

________________________________________________

OMG veelste lang niet geupload #erug maar hier is weer een hoofdstukje. ik hoop nu vaker te uploaden gezien ik iets meer regelmaat heb (oke school is eigenlijk totaal niet regelmatig maar daar niet van) hoop dat jullie het wat vinden. Votes tips en promotie zijn van harte welkom. iedereen vast bedankt en voor de rest van het boek nog veel lees plezier!!!

xxx Dinise