lost

lost 21: Wat je niet afsluit blijft je achtervolgen.

De zwarte vlekken voor mijn ogen namen toe, mijn temperatuur steeg. Ik voelde me hoog, niet stevig. Alles viel weg als ervaring van vallen in een donkere kamer, zonder uitweg of ook maar enig meubileer. Er verschenen beelden om me heen van mij als kind op de schommel terwijl mijn moeder me duwde. Mijn eerste schooldag op de basisschool en al die keren dat ik oefende met fietsen. Zo volgden nog veel meer beelden van vroegere onbezorgde levens jaren, hemels. Later zag ik zelfs de dag dat ik koekjes ging bakken en daarmee, vervolgens het huis bijna liet afbranden. Toen heel eng later toch wel heel erg hilarisch. Mooie tijden waren dat. 

De schermen verscheurden. Realiteit kwam terug. Messen kwamen van alle kanten. Geworpen door Max. Één voor een werden ze op me afgevuurd. Mijn angst nam toe. Het was een teken van afscheid nemen van het mooie en het leek steeds verder te verdwijnen in de verte tot een puntje. Tot niets. Tot een messteek in mijn hart.

 Hijgend en zwetend werd ik wakker. Liggend in een donkere kamer. Door de kou was ik gauw weer helder. Ik rende naar de deur. Sloeg er met mijn vuisten op. "Laat me eruit!!" Zo hard slaand dat mijn vuisten er van begonnen te branden. Het leidde er toe dat de snee zojuist weer open gegaan was. Net nu kondigde een van mijn ontvoerders aan dat het geen zin had, helemaal niks. Hier zou ik nooit meer uit komen.

Wat je niet afsluit komt terug.

"Sow sow sow Eva, je bent een erg slim meisje he?" Hoe wist hij dat? Wat maakte het ook uit. Droog bleef ik hem aankijken, mijn gezicht op standje niets zeggend. "Volgens mij is het erg moeilijk op antwoord te geven op mijn vragen, is het niet?" Geen verandering. Hij ijsbeerde om mij heen, terwijl ik braaf op mijn plekje aan tafel was gaan zitten. Het doet me niets meer, helemaal niets.

Mijn oom komt regelmatig bij ons wonen om op mij te passen. Mijn ouders vinden dat ik, een meisje van veertien. Hoor me goed, veertien. Nog niet voor mezelf kan zorgen, maar wat geen van beide weet is, dat het de meest vreselijke man is die ik ken. Wel, het is niet dat ik het niet geprobeerd heb om het ze te vertellen. Ze luisterden gewoon niet. 

Zachtjes neuriënd luisterde ik verder naar zijn preek. Zonder zijn verdere woorden nog te horen pakt hij me ruw bij mijn arm. Ja, het was weer eens zover. 

Ik wist dat hij het was wie hier achter zat. Het moest wel, zijn laatste woorden waren dan ook; er komt een moment dat ik je nog wel krijg. Waarschijnlijk was hij weer terug.