lost

lost 18

(Max pov.)

Met flink wat geweld smeet ik de hoognodige spullen in een compacte rugzak. Wonderbaarlijk genoeg wist ik nog wat ik er allemaal in gedaan had. Nog wonderbaarlijker was; ondanks dat het totaal niet netjes was toch paste. Al het geweld kwam van de boosheid, de boosheid van degene wie Eva van mij afnam. Alles was heel raar gelopen. Hoe ik haar leerde kennen. Wat er allemaal gebeurt is tussen ons. Het was liefde op het eerste gezicht. “Ik ben godverdomme verliefd!! Het kan niet!! Het mag niet!” schreeuwde ik luid door mijn appartement, terwijl ik in elkaar zakte door verdriet. Alle emoties barstte los, woede, verdriet, liefde, hopeloosheid, en toch vastberadenheid, wetende wat ik ging doen.

Toen ik mezelf weer bij elkaar geraapt had en klaar was om te vertrekken stond mijn taxi al klaar. Je zou denken “taxi?” maar deze zou mij naar het station brengen, wie mij dan weer naar het dichtbij zijnde plaatsje van de fabriek zou brengen. Wat ingewikkeld allemaal.

Ik keek naar buiten vanuit het raampje van de trein. Bomen, huizen en boerderijen raasden voorbij. In mijn gedachten rook ik de heerlijke geur van de boerderijen, knuffelde ik met de pas geboren lammetjes, en hoorde ik jonge kitten miauwend zoeken naar hun moeder. Ik werd aangetikt door iemand en keek om. “Meneer mag ik uw kaartje zien?” Het was de conductrice. Ze deed me aan Eva denken. Dat mooie haar, die blauwe ogen. “Meneer?” “Euh, ja natuurlijk.” Na wat rommelen in mijn tas vond ik het kaartje, gaf het haar, kreeg het terug met goedkeuring en nog een fijne dag. Of het een fijne dag zou worden… die kans was erg klein. “Kut!!” wacht zei ik dat hardop? Er schoot me iets te binnen. Straks is ze daar niet? Dan zou dat heel erg falen en heb ik alles voor niks gedaan, maar als ze daar wel is.. misschien moet ik dit stoppen. Terug gaan, lekker terug naar mijn appartementje. In de hoop dat als ik terug kom ik Eva daar aantref. Dat er niets gebeurt is. Dat het maar een droom was.

(Eva pov.)

“Je gaat mee.” Hevig werd ik aan mijn arm gepakt en meegesleurd naar hetzelfde busje als dat waarin ik ontvoerd was. In het ziekenhuis was ik een soort van veilig. Er kon me niks gebeuren. Geen verkrachtingen in ieder geval, maar nu, nu kon alles weer. Ik verzette me hevig. “Eva Bloemenveld jij gaat even heel gauw meewerken nu!!” hij wist mijn volledige naam. Wat wisten ze allemaal over mij? Waarom was ik eigenlijk ontvoerd? “Laat me los stelletje gekken!!” schreeuwde ik. Waarna ik als een gek begon te gillen. Wie was hier nou gek? Eva je bent niet gek. Je probeert jezelf te redden, maar of dit werkt? “godverdomme!! Je hoort ons toch. Luisteren!!” “NEEEEEE!!! AAAAAAHHH!!! Ik wil weg” iemand riep de man die me vast had waardoor zijn greep verslapte. Ik zag mijn kans te vluchten. Rennen deed ik, niet achterom durven kijken. Bang voor wat ik zou zien. Daar was het station. Ik zou de eerste de beste trein pakken naar ergens. Weg van hier.

(Max pov.)

We stopten bij het station. Er stapten wat mensen in en reden verder. Er kwam een groepje mensen langs lopen. Ik dacht Eva te zien. Ze kan het niet zijn, toch? Voor dat ik me besefte dat ik haar moest roepen was ze al weer weg. Het was haar niet hield ik me voor. De reis duurde en duurde. In de verte zag ik het station van Detroit naderen. Hier moest ik eruit en zal mijn zoek tocht beginnen.

(Eva pov.)

De trein kwam tot stilstand. Enkele mensen stapten uit. Mensen, saaie mensen. Ik lachte in mezelf een van hen leek wel een beetje op Max. Ik zal wel gek worden. Ik nam plaats aan de stations kant in de trein. Deze zou nog even stil blijven staan. Ik keek naar gehaaste reizigers en wachtende mensen. Mijn ogen werden groter zag ik dat nou goed? Was dat.. hij keek achterom, we keken elkaar recht in de ogen. Hij zag dat ik het was. Niet wetende wat hij moest doen van verbazing bleef hij even staan. Ik tegen de ruit geplakt niet wetende hoe snel ik uit deze trein moest komen. Later hij niet wetende hoe snel hij er in. Net voor we bij elkaar waren sloten de deuren. Ik drukte op het knopje, wel tig keer, maar het bleef gesloten. Met mijn lichaam tegen de deur geplakt namen we afscheid, de trein begon te rijden en ik zag Max inzakken op de betonnen vloeren van de stationshal.

Hey mensjes

Sorry, dat ik al zo lang niet geüpload  had. Vergeven jullie me?

Hoe zal het aflopen? Zullen Max en Eva elkaar ooit zien?

Ik hoop dat je het een leuk boek vind. Tips mogen altijd zelfde geld voor promotie of votes.

Xx Dinise