lost

lost 20

Max pov.

Voor mij stonden twee grote gespierde mannen. Ze keken me boos aan. Ik werd opgepakt door de een en de ander vroeg me waar Eva was. “Waar is Eva? Ik weet..t..t niet.” Van de zenuwen begon ik te stotteren en hoe wisten ze dat ik iets met Eva had, hoe? Alsof ze gedachten konden lezen zei een van hun: “de Amerikaanse maffia weet alles.” Maar dat zei hij dan natuurlijk in het Engels. Ook bedacht ik me dat hij zojuist onthuld had waar hij bij hoorde, de Amerikaanse maffia, maar nu het ergste, wat waren die mannen met mij van plan!? Ik werd mee gesleept naar dat soort halletje bij een van de ingangen van de trein. “Zo nu zijn we even gezellig alleen. Laat dat gezellig maar weg.” Zei ik. “ik zou maar even heel gauw je bek houden als ik jou was!!” voordat hij dat in mijn gezicht schreeuwde was ik met een klap tegen de muur gedrukt. “Sorrrrry..y..y meneer. Ik zei je mond houden. Ik heb hier het laatste woord!!!” hierbij kreeg ik een paar flinke klappen in mijn gezicht en het bonkte als een gek. “Dus, ga je ons nog vertellen waar ze is!?” Ik zei niets gezien hij mij een paar seconden geleden het zwijgen nog had opgelegd. “Waar is ze!!??” weer volgden en een paar klappen in mijn gezicht en nu ook een knietje in mijn kruis. ik zakte in elkaar van pijn en ohja een bloedneus dat kon er ook nog wel bij. De trein remde af en kwam tot stilstand in het station de mannen snelden de trein uit, maar ik lag daar nog om het hoekje van de ingang zichtbaar voor iedereen die naam buiten liep, maar ze deden niets, helemaal niets. Ik riep wat in het rond voor mijn gevoel al zal het voor hun gehoor een fluister toon geweest zijn want alles in me begaf het en alles werd zwart voor mijn ogen.

Eva pov.

De trein reed weer, maar er was nog steeds geen Max in velden en wegen te kennen. Waar zou hij zijn? Max kenende zou hij mij meteen zijn achtervolgd in de volgende trein, of gaf hij dan zo weinig om mij? Ik keek het station over. Waar zijn de toiletten? Ineens moest ik heel erg nodig naar de wc. Op een bord stond dat deze zich een beetje aan het eind van het station bevonden nog wel onder in de gangen. John had ik laten weten van mijn actie om even het toilet te gaan bezoeken en hij zei dat hij nog wel even plaats zou nemen op het bankje. Rustig liep ik naar beneden. Mijn pas was rustig. Ik leek rustig, maar hier klopte iets gewoon niet. Ik geloof niet dat Max mij zomaar laat zitten. Ik begin te stressen en omdat het al donker begint te worden begint het me hier te griezelen. Snel ren ik naar de toiletten en doe wat ik moet doen wanneer ik er weer uit kom lopen en de trap op wil lopen denk ik twee schaduwen tegen de muur te zien. Zullen ze me achter volgt zijn? misschien hebben ze iets met de verdwijning van Max te maken. Straks hebben ze hem ook ontvoerd… Ik begin mijn pas te versnellen via de trappen naar boven, maar wanneer ik bijna boven ben word ik aan de enkels gegrepen en val ik onderuit. Gillen lukt niet, simpel weg van angst en niet wetende wat ik moet doen. Wanneer ik een wit doekje tegen mijn mond voel word alles zwart voor mijn ogen.

Max pov.

Ik werd wakker, maar niet in de trein. Niet op die plek waar ik mijn bewust zijn was verloren. Niet daar waar ik nu volgens mij liever was geweest. Licht kwam mijn ogen binnen. Door de blinddoek die ik om had kwamen kleine straatjes licht. Wacht? Blinddoek! Waar ben ik? Op de achtergrond hoorde ik stemmen. “Die man hebben we ook mee genomen. Hij wist teveel.” Ik was dus ontvoerd, maar niet alleen ik. Eva was die ander. Dat zei mijn gevoel. Nou, eigenlijk wist ik het zeker, want wie kon die ander zijn. De stemmen kwamen dichterbij. “Doe ze de blind doeken maar af en maak ze wakker.” Ik was al wakker, al wisten hun dat schijnbaar niet. Nadat de blinddoek van mijn hoofd gerukt was en ik helemaal door elkaar geschud ben opende ik mijn ogen. Van de stoel vallen kon ik niet, of ik had met stoel en al op de grond moeten liggen, maar die touwen sneden aardig. Ik wist dat ik goed vast zat laat maar zeggen. Ik keek om me heen op de stoel tegenover me zat een meisje. Toen ik beter keek zag ik dat het Eva was. Ze zag er toegetakeld uit. Te erg gewoon. Tot mijn verbazing gebeurde er iets heel raars, mijn touwen werden doorgesneden. Ik moest op mijn knieën op de grond gaan zitten. Wat ze van plan waren wist ik niet. Ik snapte niks meer, helemaal niks. “pak dat mes!” Ik volgde de bevelen netjes op, maar wat moest ik doen met dit mes? “snij haar! NEE!!” Zei ik, maar dit had ik beter niet kunnen doen, want direct daarop volgde een flinke trap in mijn buik. Nog een keer hoorde ik het bevel. “Snij haar!!” Eva jammerde: “mmhhnittmn domnen.” Ze had een doek in haar mond dus praten lukte niet goed, al wist ik heel goed dat ze zei dat ik het niet moest doen. Ik kon dit niet ook niet bij een ander als Eva. Met trillend het mes in mijn hand zette ik een kleine snee in het dijbeen van Eva. Al gauw stroomde daar bloed uit, direct na mijn actie liet ik het mes uit mijn handen vallen en bleef ik verbijsterd en huilend staan kijken naar de schade. Eva keek mee en ook in haar ogen zag ik tranen opwellen. Was dit wat ze wilde dat we elkaar pijn zouden doen? Dat waar ik niet meer op gelet had waren onze ontvoerders, maar zij stonden nog net niet met een bakje popcorn naar deze voor hun perfecte film te kijken. Uiteindelijk was hun doel dat we elkaar dood zouden martelen, maar waarom. Wat was de reden dat ze ons moesten hebben? Eva heeft nooit wat over haar verleden verteld. Wat als ze vroeger in de criminaliteit gezeten had, dat haar nu weer achtervolgt?