lost

lost 12

Het vliegtuig landde met een harde klap op de grond. Amerika, here i am. Ik stapte het vliegtuig uit en zette mijn eerste voet op Amerikaanse grond. Het was werkelijk waar prachtig weer. Uit de handtas die ik bij me droeg haalde ik, tegen het felle licht dat in mijn ogen scheen een zonnebril. Overal om mij heen liepen medepassagiers, een van hen viel me erg op. Het was Max. Wat deed hij hier en waarom wist ik dit niet? Ik liep op hem af en tikte op zijn schouder van schrik draaide hij snel om. Hij keek me aan, ik zag dat hij wist wie ik was dus dat was niet de rede dat hij niets zei, maar volgens mij verbaasde het hem. ‘Wat doe jij dan hier?’ vroeg ik. Hij krabde met zijn hand achter in zijn nek, dat wat mannen doen wanneer ze nerveus zijn. ‘Nou ja, euh… ik ga hier studeren.’ ‘En dat vertel je me niet even? Haha.’ Ik gaf hem een speels duwtje tegen zijn schouder. Ik vroeg me af waarom ik dat dan niet wist, toch vond ik het onbeschoft dit te vragen aan hem, iets wat ik zojuist dus toch gedaan had. Ik praatte nog wat met Max waarna we beide vertrokken naar ons appartementje.

 Ieders alleen, naar de zelfde plek? Wat was hier nou weer aan de hand? Zijn taxi reed al heel de tijd voor de mijne. Opeens stopte beide taxi’s voor en hoog flat gebouw. We stapte beide uit en ik zag hem al net zo verbaast kijken als dat wat ik deed en niet veel later liepen we samen het gebouw in naar onze kamer wie ook al naast elkaar was. Dit was echt te gek. Als in raar. Als in niet te geloven. Als in wat is hier aan de hand? Weer keken we elkaar aan, we zeiden niks, alleen kijken. In mijn hoofd ging ook nog eens rond; hij de Max, wie mij in een klap verliefd maakte is bij mij op studie. Dit kon niet goed gaan…

(Max pov.)

Ik zag haar daar zo kijken. Zoiets moois kon ik toch niet laten staan. Zo verbijstert dat ze keek, toch zag ik ook de blijheid op haar gezicht. Nee, haar zo laten staan zou ik dus echt niet gaan doen. Ik pakte haar hand en sleurde haar mee mijn kamer in. Koffers uitpakken zou later ook nog wel kunnen. Met die gedachten drukte ik haar tegen de muur en was niet ik het maar zij die me hevig begon te zoenen. Tuurlijk deed ik mee, ik ben een man. Ik vond haar de eerste keer dat ik haar zag al speciaal. Ik hoopte niet dat ze dacht dat ik haar alleen als lustobject zag, dat is namelijk echt niet zo. Veel tijd en ruimte voor nadenken had ik niet. We waren veel te druk met zoenen en ook vlogen er steeds meer kleding stukken door mijn kamer heen. Al kietelend kwam het bed steeds dichterbij en voor we het wisten gebeurde het, alweer…

Ik werd wakker in een of ander kil, donker hok. De touwen waarmee ik vastgebonden was schuurden langs mijn polsen en enkels. De pijn die ik had was ondragelijk. Ik wist niet welk uur het was, welke dag, hoelang ik geslapen had, of iemand mij miste. Er kwam een man binnen en hij begon mijn letterlijk te voeren. Het was erwten soep, en het smaakte verschrikkelijk. Er kwam een tweede man binnen. Ik zag aan zijn broek dat hij behoorlijk opgewonden was. Wacht, ik was natuurlijk nog steeds naakt. Het voelde niet per se gemakkelijk. De man die mij net hardhandig gevoerd had liep het hok weer uit. Man nummer 2(laat ik hem zo noemen) was duidelijk nog niet van plan weg te gaan, en kwam dichterbij. Zo werd ik voor de tweede keer verkracht. ‘Nu ben je ineens niet meer zo opstandig he?’ Ik wou zegge, nee dat lukt wanneer je in deze omstandigheid bent als mij. Tuurlijk niet, ik was zo slap, futloos en dat was ik ook nog eens vast gebonden. Onmogelijk dus. Wacht nu zag ik het, het was dezelfde man wie mij ontvoerd en ook de eerste keer verkracht had. Gemene viezerik. Ik vergat door deze gedachten bijna pijn te leiden. Pijn deed het zeker, enorm zelfs! Ik gilde het uit van pijn. Ook dat deed pijn, alles deed pijn, ook mijn hart, pijn. Gillen was nog het enige wat ik kon.

(Max pov.)

‘Eva, rustig, het is goed.’ Eva gilde en gilde. Stoppen deed ze niet. Ik pakte haar lijf op en knuffelde het. Ze werd wakker, ontspande en keek me met angstige ogen aan. Ze heeft een nachtmerrie gehad, die haar duidelijk bang maakte. Ik liet haar rusten op mijn borst en zei lieve dingen waarna ze eindelijk weer helemaal tot rust kwam. ‘Wat was er voor nachtmerrie schat?’ het enige wat ze nog uit kon brengen was: ‘Ik vertel het je later.’

--------------------------------

heyhey

sorry voor het lange niet uploaden. hiervoor een leuk hoofdstuk. had ineens veel inspiratie ook voor mijn andere boek life is nothing without. lees deze ook :)

votes, comments en promoten mag altijd

 xx dinise