lost

lost 13

Vandaag was de dag dat mijn studie zou beginnen. Max en ik hebben nog wat gepraat en kwamen erachter dat we dezelfde studie gingen volgen. Wat een toeval, of was het geen toeval? Agja, wat zou er dan kunnen zijn..? We zouden samen vertrekken om acht uur. Het was maar een klein stukje verder op, vandaar gingen we lopend.

Ik stapte de deur uit en deed deze op slot. Max stond al op mij te wachten. ‘Hey schat.’ ‘Hey!! Zullen weg dan maar gaan?’ Lopend langs de normaal drukke winkel straten waar nu enkel een fietser of wandelaar liep, zoals wij, zag ik het gebouw al in de verte staan en zo begon bij het binnen stappen van dit gebouw onze eerste studiedag.

(3 weken later)

‘Max, ik ga even naar buiten. Ik heb wat frisse lucht nodig.’zei ik. Het was pauze, dus dit kon, toch zaten Max en ik meestal binnen. In eens voel ik me nog beroerder worden dan ik al was. Ik rende naar de wc en mijn ontbijt en lunch nam de snelste weg naar buiten. Het was niet de eerste keer dat ik dit had deze week en het ergste was nog, ik kende dit gevoel…  Alleen, kon ik het nog niet meteen plaatsen. Nadat ik mezelf hersteld had liep ik naar buiten. Een rondje wandelen zou me goed doen.

Lopend langs het meer over de wandel paden genoot ik van de frisse lucht. Ik genoot van dit lente weer. Al duurde dit genot niet lang ik werd de bosjes ingetrokken en toen gebeurde wat ik nooit had willen dromen… mijn dromen of eigenlijk nachtmerries werden werkelijkheid.

 

 

Het was leeg en donker. Ik schreeuwde, rende en zag geen hand voor ogen. Ik hoorde dat ik gevolgd werd. Dat ik het slachtoffer zou zijn van een vreselijke moord. Een moord door iemand wie ik vertrouwde. Ik viel. Er naderden voetstappen. En zwaar gehijg kwam boven met hangen. Ik voelde een mes bij mijn keel. Ik slikte en begon sneller te ademen. Hij scheurde mijn kleren stuk tot ik bijna naakt was. Ik was bang heel bang. Ik gilde, ik schreeuwde en probeerde mezelf los te rukken. Mijn kleren waren stuk, er hing een zwaar gehijg boven mijn hoofd. Er lag een mes in mijn hals waarvan ik wist dat als er een beetje druk op gegeven werd deze een snee zou graveren. Een litteken zou vormen waardoor ik dit moment niet meer vergeten zal, nooit meer. Voor ik dit besefte probeerde ik me los te rukken maar dit had geen zin. Ik moest me over geven. Hem zijn gang laten gaan met nare dingen als gevolg, maar alles beter dan de dood. De weg naar dood lag voor mij. Ik zou er heen kunnen wanneer ik me nu verroerde. Op dat moment zou ik mijn leven verliezen en via het pad naar de hemel lopen. Ik wilde niet dood, niet nu al, nee niet nu! De man zijn greep verslapte niet wel liet hij het mes vallen. Hij trok nog meer kleding uit bij mij. Ik had al niet veel meer aan. Enkel een bh, broek en slipje. Zou dit ook nog uit gaan? Het antwoord leek me duidelijk. Hij zou uitgaan. Ik zou verkracht worden. De knoop van mijn broek ging los, daarna ook de zijne. Voor hij verder ging maakte hij hard handig mijn bh los waardoor ik het zware gehijg weer in mijn keel voelde. Ik was bang, doods bang. Ik werkte mee, ja ik werkte mee wat kon ik anders? Het pad lag ook nu nog vlak voor me. Al had hij het mes nu niet meer bij mijn hals. De dood was naar bij. De woorden echoden door mijn hoofd. Dit zouden mijn laatste minuten kunnen zijn. Mijn laatste minuten op aarde met een man wie mij wilde verkrachten…

Ik werd uit mijn gedachten gehaald door de man wie de bh van mij afrukte een pijnscheut ging door mijn lichaam. Ik kromp ineen waarna ik een klap kreeg gezien ik niet stil bleef liggen. Elke keer wanneer ik niet stil bleef liggen of een geluid probeerde te maken werd hij hard handiger. Mij broek ging uit en ook mijn slipje werd stuk gescheurd wat enkele striemen opleverde. Ik had pijn. Ik had het koud ik… ik… ik… ik kon niet meer.

Hij kwam dichter bij. Zijn broek en onderbroek waren inmiddels ook omlaag. Hij kwam nog dichter bij. Nu lag hij zo ongeveer op me. Ik kneep mijn ogen stijf dicht. Ik wou niet voelen wat er gebeuren ging.

 Hij lag op me, ik wachtte op het moment dat hij mijn lichaam zou betreden, op het moment dat hij me handhandig zou laten zien wie de baas was in dit spelletje voor hem, maar ik werd een soort van gered. Er liep een man die iets bijna onverstaanbaars riep maar het klonk als; ‘waar blijf je nou neem haar mee.’ Mij verkrachten was dus niet zijn enige doel, zelfs niet het belangrijkste. Ik zou ontvoerd worden, maar, maar, maar naar waar? Alles was een groot raadsel ik wist niet eens waarom dit gebeurde. Was dit mij voorbestemd? Was dit mijn lot? Net dat moment dat ik denk dat ik gelukkig ben gaat alles stuk, alles ja, werkelijk waar alles. Het deed pijn, niet normaal veel. Ik werd naakt door twee mannen naar een busje gesleept dat een meter of 50 verderop stond. Al leken het er voor mij wel 500 ik was kapot, letterlijk. In het busje werd ik vast gemaakt, niet dat dit nog nodig was gezien ik te slap was om alleen al mezelf te verplaatsen, maar het gebeurde en de bus begon te rijden, naar een plek waarvan ik voorspelde dat die niet erg prettig zou zijn, waarvan ik wist dat ik daar slecht behandeld zou worden. Met die gedachten verloor ik mijn bewustzijn.

(Max pov.)

De pauze was al even voorbij, ik vond het raar dat ze nog niet terug was, dat is niets voor Eva. Met ongeruste gedachten zat ik in de les. Poeh, wat is dit lastig zeg. Wanneer ze over enkele uren nog niet terug is zal ik haar gaan zoeken. Ik wist immers waar ze meestal heen liep.