Hopelessly Devoted To You

Chapter 29

Κάθομαι στο άβολο κρεβάτι του νοσοκομείου, περιμένοντας τη διάγνωση του γιατρού.Τα ράμματα στο μέτωπο μου είναι η απόδειξη του παραλίγο μοιραίου ατυχήματος μας.Τρόμαξα πολύ.

''Δεσποινίς, Carrington...;''εστιάζω στο πρόσωπο όπου προέρχεται η βραχνή φωνή.Συντονίζομαι ξανά με την πραγματικότητα, καθώς ο γιατρός βρίσκεται δίπλα μου με τα αποτελέσματα των εξετάσεων μου.

''Μάλιστα;''αναφωνώ.

''Είστε μία χαρά.Έχετε πάθει μία ελαφριά διάσειση, όμως τίποτα ανησυχητικό.''αυτό είναι μία χαρά;

''Πόσο ελαφριά;''ρωτάω.

''Πολύ.Με λίγη ξεκούραση θα είστε μία χαρά.''απαντάει.

''Εντάξει.Πόσο καιρό θα έχω τα ράμματα;''ρωτάω.

''Δύο εβδομάδες.''δύο εβδομάδες;Ω, σκατά!Πώς θα κρύψω πέντε ράμματα;

''Λοιπόν μπορείτε να φύγετε.Θα σας συνιστούσα να μην κοιμηθείτε για μερικές ώρες.Δύο με τρεις, αν συμβεί κάτι τηλεφωνήστε μου.Κάποια ζαλάδα ή αδιαθεσία.''νεύω και σηκώνομαι από το κρεβάτι.

''Ευχαριστώ πολύ.''λέω.

''Είναι η δουλειά μου, κυρία μου...''με μία χειραψία εξαφανίζεται από το δωμάτιο.Παίρνω το χρόνο μου να ετοιμαστώ.Σουλουπώνω την εμφάνιση μου και βγαίνω από το δωμάτιο εξέτασης.Ο διάδρομος έχει νεκρώσει από τη στιγμή που ήρθα.Όμως είναι λογικό, είναι ξημερώματα.

''Καλημέρα.''λέω καθώς βγαίνω από το νοσοκομείο.

''Καλημέρα.''ανταποκρίνεται η προϊστάμενη νοσοκόμα με ένα ευγενικό χαμόγελο.

***

Μετά την περιπέτεια μου, επιστρέφω στο διαμέρισμα μου εξαντλημένη και συνοφριωμένη.Σχεδών ένας μήνας και κάτι έχει περάσει από την τελευταία φορά που βρέθηκα εδώ μέσα.Τα έπιπλα είναι σκονισμένα και επικρατεί γενικά ακαταστασία.Όμως δεν έχω διάθεση να ασχοληθώ με το νοικοκυριό αυτή τη στιγμή.Το μόνο που θέλω είναι να κάνω ένα ζεστό ντουζ και να κοιμηθώ.Όμως δεν μπορώ να κοιμηθώ, τουλάχιστον για καμία ώρα ακόμα.Όπως τις παλιές, καλές μέρες βάζω την καφετέρια στην πρίζα.Το άρωμα από τον καφέ φίλτρου γεμίζει το δωμάτιο.Παίρνω μία βαθιά ανάσα και βγάζω το κινητό μου από την τσάντα μου.Έχω αρκετές αναπάντητες από τον Adam και ένα μήνυμα.

''Σε παρακαλώ, απάντησε στις κλήσεις μου, ανησυχώ.''σερβίρω λίγο καφέ σε μία κούπα και η σκέψη να του τηλεφωνήσω ταλαντεύει το μυαλό μου.Όχι.Βαριανασαίνοντας βγάζω το φόρεμα μου και το αφήνω να γλιστρήσει στο ξύλινο πάτωμα.Μισόγυμνη περιφέρομαι στο διαμέρισμα και μπαίνω στο μπάνιο.Ανοίγω το ζεστό νερό και γδύνομαι εντελώς.Χώνομαι κάτω από το νερό και αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο, μετά από τόσες ώρες να κλάψει.Τα δάκρυα μου τρέχουν καυτά επάνω στα μάγουλα μου και ξεπλένονται με το νερό.