Rowan's Odyssey

Kabanata VII: Tipan

Kabanata VII: Tipan

═ ══════ † ══════ ═

"Kung bigyan mo muna ako ng pahintulot, dadalhin ko siya nang mahinahon sa daan na itinakda ko para sa kaniya."

~ Mephistopheles ~

═ ══════ † ══════ ═

Isa iyong madilim na mundo, isang mundo na kinubkob ng mga suson ng maninipis na tabing ng hamog. Ang kadiliman ay nanunuya't naging mga karayom na tumutusok sa kaluluwa sa anyo ng nakagigimbal na takot. Kumakagat sa ilong ang masangsang na amoy ng asupre na nakahalo sa hangin, nagmamantsa ang nabubulok nitong amoy sa panlasa at gumuguhit sa lalamunan. Saan mang dako ay maririnig ang mahina ngunit makapanindig-balahibong mga umyak na kung pakikinggan ay tila pinagsama-samang tinig ng mga taong pinahihirapan at nagdurusa. Ngunit kataka-taka na ni isang tao sa madilim na mundong iyon ay wala, tulad ng isang abandunadong lugar na tanging mga alaala na lang ang naiwan.

Maliban sa isa.

Tama.

May isang lalaki na matagal nang lumilibot sa mundong iyon. Bitbit niya sa kaniyang paglalakbay ang isang maliit na lampara na may laman na mga nagbabagang bato na nagsisilbi niyang tanglaw sa madilim na daanan. Hindi siya maaaring huminto, at hindi rin siya maaaring magpahinga. Pagdaing na lang ang kaya niyang gawin sa kaniyang sarili sa tuwing nakakaramdam siya ng pagod mula sa walang humpay na paglalakad. Sa mga dahon ng kaniyang alaala'y malabo na ang titik ng panahon dahil narin sa tagal ng pananatili niya sa mundong iyon. Hindi na niya halos magunita ang kaniyang nakaraan at tanging ang mga alaala na lang mula sa madilim na mundong iyon ang kaniyang natatandaan.

Hanggang sa...

"Kumusta ka, mahal kong kaluluwa."

Isang pamilyar na tinig ang nakapagpahinto sa lalaki sa kauna-unahang pagkakataon. Nawala ang matinding pagod sa mukha niya't napalitan iyon ng pagkagulat at pagkalito. Ilang sandali pa'y napaluhod siyang bigla sa kaniyang kinatatayuan. Gustuhin man niyang tumayo ay hindi niya magawa dahil sa matinding pangangatal na kumikitis sa kaniyang lakas.

Hindi nagtagal, isang mala-anghel na lalaki na may mahaba't masultlang kulay itim na buhok at nagbabagang pulang mga mata ang nagpakita sa kaniya mula sa kadiliman. May kung anong maitim na usok ang nakapalibot sa mala-anghel na lalaki at ang alimyon na inilalabas niya'y tulad ng amoy ng nasusunog na kandila.

"I—ikaw...?"

Nanlaki ang mga mata ng lalaki sa 'di inaasahang pagsulpot ng magandang nilalang na iyon sa kaniyang harapan. Hindi niya inakala na darating pa pala ang sandaling iyon na muli silang magkakaharap, ang araw na babago sa tadhanang nakalaan na para sa kaniya.

"Huwag kang matakot. Magiging ayos ang lahat."

Sa kabila ng napakalamig na ngiti at madilim na presensya ay ang matamis na salitang namutawi sa bibig ng lalaking may nag-aalab na pulang mga mata. Hinaplos niya ang malamig at maputlang pisngi ng lalaking nakaluhod sa lupa habang nakatitig sa mga mata nito na nanlalaki sa gulat.

"Alam kong nahihirapan ka na. Kaya naman gusto kitang bigyan ng isa pang pagkakataon. Iyon ay kung...papayag ka sa kondisyon ko?"