Storm Of Yesterday (On Going)

Simula

Simula

Can you be so sure of someone? Iyan ang paulit ulit na tumatakbong tanong sa aking isipan. Mayroon parin bang mananatali kahit sobrang grabe na ng unos? mayroon parin bang mananatili kahit mahirap at masakit na?

Minsan napapaisip ako, kung totoo pa bang may mananatili sa buhay ko, kung totoo pa bang tao na mananatili para saakin. Mananatili dahil mahal niya ako at magiging sapat na rason iyon para hindi niya ako iwan.

My first view of a perfect love story is my mom and dad. They were so happy. They were each other's greatest love. But guess what? Hindi rin iyon naging sapat para manatili sila para sa isa't isa. Kailan mo ba talaga malalaman kung para sa'yo na siya? Kahit maging ang mga magulang ko na naging masaya magkasama at nagkaroon ng mga bunga sa pagmamahal ay nagawa paring mag hiwalay.

Hindi ba ang hirap? pero hindi ko alam kung bakit patuloy parin akong naniniwala na mayroong taong talagang nakalaan para sa'yo. Taong hindi ka iiwan kahit pa hadlang na ang mundo sainyo. Taong ipaglalaban ka, taong kahit mapagod at masaktan mananatili parin sayo kasi hindi paghihiwalay ang tanging paraan para mapawi ang pagod at sakit. Na ang isat isa'y inyong magiging pahinga kahit anong problema.

"Athena! ano nanaman ba iniisip mo riyan. Tulungan mo muna ako dito kanina ka pa nakahiga at nag kukulong sa kwarto mo." si Mama.

Si mama ang nagalaga saamin ng kapatid ko na si Krypton. Kinailangan kasing umalis ni mommy para mag trabaho sa ibang bansa dahil kinukulang ang sweldo niya sa pagiging waitress lang sa isang fast food. Mahal na kasi ang bilihin sa panahon ngayon at maging pang tuition at mga kakailanganin sa eskuwelahan ay talagang mahal na. Kaya nagkukulang talaga ang sweldo ni mommy para lang saamin.

Si mommy ay nagtatrabaho bilang Flight Attendant sa isang airline sa ibang bansa. Siya lang mag isa ang naroon dahil na rin sa pag hihiwalay nila ni daddy.

My dad was the first man that I thought that will make me believe more in love. But he failed when he chose that woman over us.

But nevertheless, ayos lang. At least mommy and daddy are both happy now even they are apart. Siguro ako lang talaga yung hindi makatanggap na sira na ang pamilyang ito.

Habang nag wawalis talaga ako ano ano naiisip ko hay nako!!

Sabado ngayon kaya wala akong ganang kumilos kasi parang heto lang ang pahinga ko sa pagaaral. Nakakapagod kasi eh, araw araw kami may test and worksheets. Hindi naman ako nagrereklamo pero, parang ganon na rin!! Haha. Pag Sunday kasi mag sisimba lang kami at gagawa ako ng assignments at mag rereview kung meron mang scheduled test.

Nang natapos ko na ay umupo ako sa sofa namin. Nagisip pa lalo ng mga bagay na sana'y di ko na iniisip.

Ako ang unang anak ni mommy at daddy, kahit maagang nabuntis ang mommy ko never ko naramdamang kasalanan ako. Na hindi ako pinlano. Na hindi ako dapat nandito. I was filled with love by my family. Mahal na mahal ako ng pamilya ko at ramdam ko iyon. But i can't helped but be insecure of those children with complete family. Alam mo yung feeling na in between ka? Na even if you try and strive for more you can't because you are just an in between? No less and more. just in between.

The brokeness that I've felt since i was then a very little girl, is still here. Ang unang pagkakataong nawasak ang puso ko ay dahil sa tatay ko. That's why i consider myself broken, even if i was just then a little girl. Dala dala ko parin ang sakit ng kahapon. The storm of yesterday is still here in my heart. Burried in my head. A scar in my heart.

I think i am sort of a puzzle that has a lot of missing pieces that can no longer be found. So i can never be completed. Never.

Will i ever be healed? Can i ever forget the pain of yesterday? Can i ever consider that a scar, no matter how painful and ugly, could be beautiful too if you'll just look through it. Will i ever learn? Will i ever accept my fate? Will i ever?

I don't know. Nobody knows.