Storm Of Yesterday (On Going)

Hard

Chapter 4

Hard

Days had passed. I'm still stuck crying because of my recent heartbreak. I couldn't accept the fact that we really did ended. We ended quick.

Naging kami for 2 months... I don't know if bakit pakiramdam ko mahihirapan ako mag move on. Maybe it's not about the span of months, it's because of the person and the memories you'd cherished with each other.

Maybe this love wasn't meant to be. Maybe our love was ill-timed. I don't know how am will i be able to get over this. I just can't bear with the pain. I can't refrain myself from being in the sea of sadness.

All the thoughts i have haunt me at night. All these sleepless night, all these pain and all of the thoughts i have were because of him and my heart break.

Lahat nalang ba iiwan ako? Lahat nalang ba ipapakitang hindi ako karapatdapat makeep? Hindi ba ako worth it? Am i not enough? Hindi ba ako sapat na rason? hindi ba sapat ang pag mamahal? Am i not enough reason for my love ones to stay?

Ang hirap na maiwan! Nakakagalit ang mundo. Hindi ko alam kung may dahilan ba talaga itong pain na'to. Hindi ko alam bakit kailangan ko matuto sa iba't ibang tao ng ganitong pain.

"Athena! Nag woworried na kami sa'yo. Lagi ka nalang tulala! Wag mo na siya isipin! Hindi siya worth it. Tigilan mo na yang pagiisip mo sakanya! Kita mo nga siya, masaya at parang wala lang nangyare tapos lagi pa niya kasama ang ex niyang si Elaine. Athena, wake up! You must wake up. You don't need that boy!" sigaw ng kaibigan kong si Juerlaine na naabutan ako sa upuan ko ng matamlay at malalim ang iniisip.

"It's been what? 2 or 3 months?! Athena mag move on ka na! Wag ka namang tanga! Wag mo sayangin ang oras mo sa kakaisip sa taong kailanman hindi ka pinahalagahan at inisip. Kasi A, iniisip niya lang ang sarili niya. Don't blame yourself just because you left him! Wake up, please." dugtong niya ng hindi ko siya pinapansin. Ramdam na ramdam ko ang frustration sa boses niya.

Nilingunan ko siya ng dahan dahan at namuo na ang nga luha sa aking mga mata. Ramdam ko na ang hapdi at pamumuo ng aking mga luha.

"Hindi mo ako naiintindihan, laine." saad ko ng naiiyak at nanginginig na ang boses. "Hindi ganoon kadali ang pinapagawa niyo saakin. Hindi madaling kalimutan ang taong pinlano kong mahalin habang buhay. Hindi madali kalimutan si Gabriel. Mahal na mahal ko siya, Laine. Sana maintindihan niyo ako-" my voice cracked. Hindi ko na natapos dahil humagulgol na ako dahil hindi ko na mapigilan dahil sobrang sakit na.

Sobrang sakit parin kahit matagal na.

Sobra parin, parang kahapon lang ang mga aalaalang nangyare sa buhay ko.

"Shh, Athena..." tahan niya. "Naiintindihan kita. Nahihirapan lang akong makita kang nahihirapan." rinig ko ang parang pag sisising boses niya siguro dahil sa pag sigaw niya saakin.

I don't know when will i ever be healed or will i ever be fully healed. I don't know. Sabi nila time heals, aasa na lamang ako doon. I will hope for that day. I will never loose hope to meet that day. The day where i could be really genuinely happy. I couldn't ask anything but for my happiness. I seek for healing and my genuine happiness. Kahit ayun na lamang. Kahit hindi na si Gab.

Araw araw ako umiiyak para lamang mapagod at makatulog ako.

I failed on most of my quizzes, i failed on my seatworks and hindi ko rin nagagawa ang mga assignments at performance tasks namin. I can't seem to focus. I can't seem to divert and deflect my attention to more important things. Hindi ko na rin maintindihan ang sarili ko.

Kaya maging ang nga frustrations ko ay iniiyak ko na rin, ang disappointments ko sa sarili... Dahil alam ko sa sa sarili ko that no matter how much i try, i will still end up like this. That no matter how much time and effort i exert i will always end up as a failure.