Αγάπης πόλεμος

Ελένη - 1

Σύρος 29 χρόνια πριν

Τι απόγευμα κι αυτό, καίει ο τόπος. Πρέπει να φορέσω αυτό το απαίσιο φόρεμα που μου έφερε η μητέρα από το Λονδίνο.Μοιάζει με σακί πάνω στο αδύνατο σώμα μου. Η μάνα μου πάντα ήθελε μια κόρη με καμπύλες όπως εκείνης και συνεχώς μου φέρνει από τα ταξίδια της όλο κάτι ρούχα που χωράνε μέσα δύο σαν εμένα. Πραγματικά πόσο χρονών νομίζει πως είμαι;
Στο μεταξύ τα νεύρα μου είναι σπασμένα γιατί όλη την εβδομάδα έχουμε ετοιμασίες στο σπίτι και δε μπορώ να βρω ησυχία. Η Ρόζα καθαρίζει το σπίτι νύχτα μέρα, κοντεύει να το φτιάξει καινούργιο.
Η Μαρίνα στη κουζίνα έχει φέρει τις κόρες της να τη βοηθήσουν για να προλάβει να φτιάξει όλα όσα ζήτησε η μητέρα μου. Της Παναγίας τα μάτια έχει φέρει. Κουβάλησε ένα σωρό υλικά και από την Αθήνα τη περασμένη εβδομάδα και γέμισε ο τόπος κάθε λογής φαγώσιμο. Έχει παραγγείλει πράγματα και θάματα στη Μαρίνα και αυτή έχει πελαγώσει. Ποιος την ακούσει τη μανα μου άμα κάτι πάει στραβά. Είναι τα γενέθλια του πατέρα μου, κλείνει τα 50 και για τη μάνα μου η μέρα αυτή είναι υψίστης σημασίας.
Ο πατέρας μου είναι άρρωστος και η μητέρα μου έχει καταρρεύσει. Αυτό δε μπορούν να το δουν οι άλλοι γιατί μοιάζει σκληρή σαν πέτρα αλλά εγώ το βλέπω ξεκάθαρα.
Οι γιατροί στο Λονδίνο δε του έδωσαν καμία ελπίδα και η μητέρα μου κοντεύει να τρελαθεί. Την άκουσα να του λέει πως θα κανονίσει να φύγουν για Αμερική να τον δουν κι εκεί.
Δε μπορώ να τη καταλάβω γιατί θέλει να ελέγξει τα πάντα. Ο πατέρας μου ανέκαθεν είχε ανεμική κράση. Ψηλόλιγνος σαν κλαράκι με νεύρα μονίμως ταραγμένα και έτοιμος ανά πάσα στιγμή να αρρωστήσει. Θα έφτανε αυτή η ώρα. Αλλά όχι. Η μητέρα μου, η Αρχόντισσα της Σύρου πιστεύει πως μπορεί να νικήσει το θάνατο επειδή έχει περιουσία, ζει στο καλύτερο αρχοντικό των "Βαποριών" και διαφεντεύει έναν στόλο πλοίων.
     Δε θέλω καθόλου να κατέβω κάτω και να χαιρετήσω όλους αυτούς τους μίζερους γέρους που θα κουβαληθούν στο σπίτι.
Έχει καλέσει και τους Μπελανζέρους λες και τους είχα όρεξη. Εκείνος ο σαχλοκορτάκιας ο γιος τους, συνέχεια μου προτείνει να πάω με τη παρέα τους για μπάνιο και η μητέρα μου σιγοντάρει γιατί είναι γείτονες και αρκετά πλούσιοι για να εγκρίνει η μητέρα μου το να συναναστρέφομαι μαζί του.
   "Γιατί κάθεσαι στα σκοτάδια" μου λέει και τη βλέπω μπροστά μου να μπαίνει στο δωμάτιο. Δεν είχα κλείσει τη πόρτα και να την τώρα εδώ να με κοιτάει εξεταστικά. Ευτυχώς το σκοτάδι δε βοηθάει στο να με περάσει από κόσκινο.
"Έλα πάμε κάτω. Θέλω να δω αν ο μπουφές και η ορχήστρα είναι έτοιμα" μου λέει κάνοντας νόημα να την ακολουθήσω.
Πηγαίνω πίσω της πειθήνια και κατεβαίνουμε τη σκάλα που οδηγεί στο ισόγειο. Στη κεντρική σάλα, ο πολυέλαιος σκορπάει το λαμπερό του φως σε όλο το δωμάτιο ενώ το φως του ήλιου μπαίνει από τα αψιδωτά παράθυρα. Απέξω η θάλασσα της Σύρου μοιάζει γαλήνια και πιο λαμπερή από ποτέ. Και εμείς εδώ αντί να είμαστε για βουτιές έχουμε εορτασμούς και βεγγέρες.
Ο μπουφές απλώνεται από άκρη σε άκρη σε όλη τη δεξιά πλευρά της σάλας ενώ η ορχήστρα είναι ακριβώς απέναντι. Οι μουσικοί είναι ήδη εδώ και κάνουν πρόβα. Μόνο αυτό μας έλειπε.
Η μητέρα μου παίρνει τη Μαρίνα στην άκρη και κάτι της λέει για τον σολωμό.Εκείνη ξεφυσάει και φεύγει σαν σίφουνας για τη κουζίνα με το βαρύ της βήμα να ακούγεται στο ξύλινο δάπεδο.
     "Ολα μου φαίνονται περίφημα. Νομίζω πως θα είναι μια υπέροχη βραδιά" γυρίζει και με πιάνει από τους ώμους.
"Κι εσύ μικρή μου θέλω να είσαι υπέροχη σήμερα. Θέλω ο πατέρας σου να περάσει τα καλύτερα γενέθλια του " μου λέει και μου χαϊδεύει το μάγουλο λες και είμαι μωρό.
" Τι σημασία έχουν όλες αυτές οι βλακείες; "της λέω γυρνώντας τον πρόσωπο μου απ'την άλλη.
Το χαμόγελο της χάνεται και παίρνει μια θλιμμένη έκφραση.
" Ελένη ο πατέρας σου είναι άρρωστος. Προσπάθησε να με καταλάβεις. Είσαι γυναίκα πια και θέλω να μιλήσουμε ειλικρινά. Ίσως είναι τα τελευταία γενέθλια που θα περάσουμε μαζί του. Θέλω να του προσφέρουμε ό, τι καλύτερο μπορούμε για να νιώσει την αγάπη μας. Έτσι; Είναι σημαντικό απόψε να βάλουμε τα δυνατά μας! Καταλαβαίνεις; "
Κουνάω το κεφάλι μου νεύοντας θετικά αν και σκέφτομαι ότι όλα αυτά είναι απλές υπερβολές. Γιατί πρέπει να κάνουμε γιορτές και συγκεντρώσεις ενώ έχουμε ήδη κάποιον ετοιμοθάνατο στο σπίτι; Δε λέω τίποτα από αυτά στη μητέρα μου. Δε θα καταλάβαινε. Έχει ένα παράξενο πείσμα να προσπαθεί με όλη της τη ψυχή για πράγματα που είναι ήδη χαμένη υπόθεση.
Η ώρα περνάει με εντολές και αλλαγές στη διακόσμηση και στις πιατέλες μέχρι που αρχίζουν να έρχονται οι πρώτοι καλεσμένοι ντυμένοι με τα καλύτερα τους ρούχα έχοντας φέρει δώρα και κεράσματα για τον εορτάζοντα. Στη πραγματικότητα ο πατέρας μου είναι ένας αστείος κομπάρσος. Ολα αυτά γίνονται για τη μητέρα μου. Για την επιρροή της έχουν έρθει όλοι εδώ και για τα λεφτά της. Καρφί δε τους καίγεται για τον Πέτρο Κρανιά.
Η ώρα περνάει και ο κόσμος έχει γεμίσει τη μεγάλη σάλα. Όλοι ρίχνουν ματιές στο σπίτι μας γιατί για τους περισσότερους ένα αρχοντικό στα "Βαπόρια" είναι άπιαστο όνειρο. Έχουν πλουτίσει, έχουν χρήμα με ουρά αλλά η μητέρα μου είναι τρίτη γενιά αρχόντισσα και ο παππούς της έχτισε αυτό εδώ το αρχοντικό.
Γι' αυτό και δε μπορούν να τη νικήσουν. Κάποιοι έχουν μάθει ήδη την αρρώστια του πατέρα μου και έχουν έρθει να δουν πως στέκεται η μάνα μου. Τη περιμένουν να λυγίσει για να τη τσακίσουν.
Αλλά εμένα δε με ενδιαφέρουν οι δουλειές της. Θα προτιμούσα να ήμουν έξω με τον Δημήτρη τον γιο της Ρόζας και να μου λεγε τίποτα γλυκόλογα στ' αυτί ή να συναντούσα εκείνο το καστανό αγόρι από την Αθήνα που ήρθε εδώ για σεζόν και δούλευε όλο το καλοκαίρι σερβιτόρος στην Άνω Σύρα. Συναντιόμαστε που και που και μου αρέσει πολύ αλλά σε λίγες μέρες επιστρέφει στην Αθήνα και πάει κι αυτός.