Εκείνη η μικρή...

Φόβος

Λίγες μέρες μετά...

"Πεινάω... Θέλω φαγητό..." Γκρινιαζω ενώ είμαι ξάπλα στο κρεβάτι και η αδελφή μου η Τέσσα μου φέρνει τρέχοντας σχεδον ένα δίσκο γεμάτο φαγητό και αφού μου δώσει το φαΐ κάθεται χαμογελαστή δίπλα μου.

"Θέλει φαγητό το ανιψάκι μου?'' Με ρωτάει ενώ εγώ αρχίζω να τρώω σαν γουρουνακι.

"Τώρα αν θέλει το μωρό ή η μαμά δεν ξέρω πάντως... Λείπουν τα κουλουράκια! Που είναι?'' Την ρωτάω τρώγοντας.

"Έχεις τόσα φαγητά μπροστά σου. Φάε κάτι από αυτά." Μου λέει ενώ αφήνει ένα γελακι στο τέλος.

"Τες... Πάμε καμία βόλτα μετά?'' Την ρωτάω και συνεχίζω να τρώω.

"Δεν ξέρω... Πριν τρείς μέρες βγήκες από το νοσοκομείο. Καλύτερα να κάτσεις μέσα να ξεκουραστείς." Μου λέει γλυκά.

"Έλα ρε αδελφούλα μου... Το μωρό θέλει να πάει βόλτα." Της λέω και γελάει.

"Θα τα ρίχνεις όλα στα μωρό μέχρι να γεννήσεις?" Με ρωτάει.

"Ναι." Απαντάω και γελάει ξανά.

"Λοιπόν μικρή έχω μια ιδέα... Τι λες να κάτσουμε μαζί αγκαλίτσα μαζί και να δούμε μια παιδική ταινία μαζί?" Με ρωτάει πειραζοντας τη μιτουλα μου στο τέλοκαι

"Θα φάμε και ποπ κορν?" Την ρωτάω.

"Φυσικά!" Μου λέει και την αγκαλιάζω.

"Σε αγαπώ!" Της λέω και αφήνει ένα φιλί στο μέτωπο μου.

"Και εγώ μικρούλα. Και... Σου ζητάω συγνώμη... Ξανά. Ξέρεις που ζήτησα... Το μωράκι σου." Μου λέει λυπημένη.

"Ε! Χαζό! Μην ζητάς συγνώμη... Ξέρω πως απλά... Θες πολύ ένα παιδί... Και αφού καταλάβες το λάθος σου... Δεν υπάρχει θέμα." Της λέω και χαμογελάει.

"Είσαι τόσο καλή μωλε..." Μου λέει και γελάω.

"Εσύ τελικά? Θα πας με... Με τον Κρίστιαν σε ορφανοτροφείο... Να δείτε τα παιδάκια?" Την ρωτάω κάπως αμήχανα.

Να ξέρω τουλάχιστον αν το παιδάκι μου θα αποκτήσει αδελφακι όχι τίποτα άλλο.

"Όχι... Τελικά... Δεν νομίζω πως είναι... Τόσο καλή ιδέα." Μου απαντάει και παραξενευομαι.

"Μα... Εσύ ήθελες πολύ ένα παιδί. Τι έγινε τώρα?" Την ρωτάω χωρίς να  μπορώ να την καταλάβω.

"Θα το συζητήσουμε άλλη στιγμή αυτό. Δεν είναι η ώρα..." Μου λέει χαμογελώντας μου γλυκά.

"Δεν καταλαβαίνω." Της λέω και αφήνει ένα γελακι.

"Είσαι μικρή. Και θέλω να ξέρεις πως δεν φέρεις καμία ευθύνη και πως έχω καταλάβει... Πως αυτή η απόφαση είναι η σωστή." Μου λέει και την κοιτάζω χωρίς να μπορώ να καταλάβω.