Εκείνη η μικρή...

Αλλαγές

Hayley POV
Μερικές μέρες αργότερα...

Κάθομαι στο κρεβάτι μου και χαϊδεύω την κοιλιά μου.

Έχει φουσκώσει αρκετά και είμαι σαν μπαλόνι αλλά δεν πειράζει είναι πολύ γλυκιά η κοιλιτσα.

Στο κάτω κάτω μέσα υπάρχει ένα μικρό μικρό μωρακι.

Το δικό μου το μωράκι!

Η κόρη μου...

Σε ποιόν θα μοιάζει άραγε?

Ελπίζω σε εμένα.

Γιατί ο πατέρας της είναι ένα ηλίθιο διπολικό γουρούνι!

Από τότε που πήγαμε στον γυναικολόγο ο Κρίστιαν απομακρύνθηκε από κοντά μου.

Δεν μου μιλάει δεν θέλει να κοιμομαστε μαζί και συνεχώς με αποφεύγει.

Με την αδελφή μου και πάλι έχουν έρθει ακόμα πιο κοντά.

Πριν λίγες μέρες τους είδα να πίνουν μαζί και να γελάνε.

Κάθονται συνέχεια μαζί μιλάνε περνάνε καλά.

Εμένα με έχει παρατήσει εντελώς.

Και εμένα και το παιδί μας.

Πριν τρεις μέρες που του είπα να πάμε μαζί να πάρουμε έπιπλα και γενικά πράγματα για να φτιάξουμε το δωμάτιο της εκείνος απλά μου είπε πως έχει δουλειά και με έγραψε.

Σήμερα είναι ο χορός αποφοίτησης από το σχολείο και θέλω να πάω.

Μαζί του...

Όπότε κάνω την καρδιά μου πέτρα και πηγαίνω κάτω στο γραφείο του για να μιλήσουμε.

"Κρίστιαν..." Λέω καθώς μπαίνω μέσα στο γραφείο του και εκείνος με κοιτάζει εκνευρισμένος.

"Χέιλι πόσες φορές σου έχω πει να μην με ενοχλείς όταν είμαι στο γραφείο και να χτυπάς την πόρτα?'' Με μαλώνει.

"Καμία." Απαντάω και αφού αφήσει εκνευρισμένος μια ανάσα με κοιτάζει.

"Ωραία πες μου τι θες και φύγε." Μου λέει και βουρκωνω.

"Γιατί μου μιλάς τόσο άσχημα?" Τον ρωτάω έτοιμη να ξεσπασω σε κλάματα.

"Εδώ και... Τρείς εβδομάδες περίπου μου μιλάς και μου συμπεριφέρεσαι άσχημα. Λες και δεν θες να είμαστε μαζί... Λες και δεν μας αγαπάς." Λέω ακουμπώντας την κοιλιά μου.

"Αυτό ήθελες?" Με ρωτάει και τον κοιτάζω έκπληκτη.

"Μα δεν σε νοιάζει καθόλου πως νιώθω? Πριν λίγο καιρό έλεγες... Πως με ήθελες και πως με αγαπούσες και θα έκανες τα πάντα για εμάς. Τι άλλαξε?" Τον ρωτάω ενώ κάποια δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου.