Εκείνη η μικρή...

Πως περνάν τα χρόνια...

7 χρόνια μετά...

"Άλισον... Άλισον..." Λέω καθώς μπαίνω μέσα στο δωμάτιο της όμως δεν την βλέπω εκεί.

"Άλισον! Άλισον που κρύβεσαι πάλι?'',  Της φωνάζω καθώς βγαίνω από το δωμάτιο της και πηγαίνω προς τον κήπο.

Μπαίνω μέσα στην σκηνή της και την βλέπω εκεί θυμωμένη.

"Άσε με!" Μου φωνάζει στα γαλλικά θυμωμένη.

"Άλισον! Θα αργήσουμε!'' Της λέω αυστηρά.

"Να φύγεις μόνη σου. Εγω θέλω να μείνω εδώ στην Γαλλία." Μου λέει και αφού αφήσω μια ανάσα κάθομαι δίπλα της.

"Άλισον δεν θες να πάμε πίσω στην Νέα Υόρκη?" Την ρωτάω.

"Όχι. Να πας μόνη σου. Εγώ θα μείνω εδώ." Μου λέει με πείσμα.

Εεε ρε γαμώτο να είναι ίδια ο πατέρας της...

Όχι μόνο έχει την ίδια γαλαζοπράσινα  μάτια... Τα ίδια σγουρά ξανθά μαλλιά... Το ίδιο χαμόγελο...

Έχει πάρει και το πείσμα του!

Εντάξει την έχω κακομαθει και όλας εγώ λιγάκι...

Από μικρό κοριτσάκι την πηγαίνω σε πασαρελες σε φωτογραφίσεις και σε διάφορες επιδείξεις μόδας.

Είναι πανέμορφο κοριτσάκι και σε κάθε επίδειξη μόδας που έκανα ήταν πάντα και εκείνη εκεί.

Στο σχολείο είναι καλή μαθήτρια... Και έχει πολλούς φίλους.

Είναι λογικό να μην θέλει να φύγει αλλά έχω βρει πολύ καλή δουλειά και θέλω να επιστρέψω επιτέλους στην Αμερική.

Τόσα χρόνια έχω μεγάλη επιτυχία στον χώρο της μόδας.

Σχεδιάζω ρούχα και θέλω τώρα να αποκτησω δικό μου περιοδικό μόδας.

"Έλα τώρα Άλισον... Και τι θα κάνεις? Θα μείνεις εδώ μόνη σου?" Την ρωτάω με λυπημένη φωνή.

"Ναι. Έχω δουλειά εδώ έχω σχολείο έχω φίλους... Θα τρώω στα ζαχαροπλαστεία. Μόνο γλυκά και τίποτα άλλο. Ούτε αυτές τις χαζομαρες τα λαχανικά που μαγειρεύεις εσύ." Μου λέει και γελάω.

"Και θα με αφήσεις μόνη μου εμένα?" Την ρωτάω.

"Δεν θα φύγεις με τον θειο Λίαμ και τον Φίλιπ?" Με ρωτάει.

"Ναι αλλά θέλω και το κοριτσάκι μου." Της απαντάω πειραζοντας τα μαγουλακια της. 

"Μείνε και εσύ εδώ. Να μην φύγουμε. Εδώ να μείνουμε." Μου λέει με πείσμα.

"Εγώ νομίζω... Πως απλά φοβάσαι..." Της λέω όμως κοιτάζει αλλού.