Book 1 of the "Devil's on Earth Series"
If one would describe Channel Monteverde, the word perfection comes to mind. She is beautiful, she is an outstanding student and she is the Student Council President. Everyone looks up to her, everyone envies...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
I killed her.
Does that make me a bad person now?
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Pagkatapos gamutin ni Vlad ang mga sugat ko nagpaalam sya sa akin na aayusin nya muna ang kalat sa ibaba.
Alam kong si Minnie Lou ang tinutukoy nyang 'kalat' pero hindi ko alam kung ano ang binabalak nya para ma-dispose ang malamig na nitong bangkay.
I decided to change my clothes, nagsuot ako ng long sleeve na shirt at jogging pants para maitago ang mga sugat ko incase biglang dumating si mommy.
Akala ko kanina malalim yung saksak nya sa akin pero mabuti na lang at daplis lang. May maliliit din akong sugat sa iba't ibang parte ng katawan ko pero hindi ko alam kung saan ko ito nakuha. Mamamatay na nga ako at lahat iintindihin ko pa ba yung mga ganung bagay?
Pagbaba ko wala ng kahit na anong bakas ni Minnie Lou. No dead body, no blood on the floor, no traces of her, nothing. In short, malinis na ang lahat.
As for Vlad naabutan ko syang nagluluto sa may kitchen. Nakatalikod sya sa akin at mukhang abala sya sa ginagawa nya.
"H-hey" tawag ko sa kanya.
"Are you hungry? I cook something for you" nakangiting tanong ni Vlad.
"A little" tipid na sagot ko.
"Teka, ipaghahanda lang kita"
Pinanuod ko si Vlad habang naghahanda sya ng pagkain. To be honest naguguluhan ako sa kanya. I killed a person yet he is acting like I did nothing. Kung ibang tao ito baka isinuplong na nila ako sa pulis.
Inilapag ni Vlad sa harap ko ang niluto nyang vegetable soup pero kahit na natatakam na akong kumain hindi ko magawang igalaw ang mga kamay ko.
"Where is she?" Seryosong tanong ko. Na-cu-curious kasi ako kung nasaan na sya ngayon.
"Wag mo na syang isipin Channel, ako na ang bahala sa kanya" seryosong sagot ni Vlad.
"Pero" kokontra pa sana ako pero inunahan nya na ako.
"Wala ng pero pero, kumain ka na lang at wag mo na syang isipin. Aksidente lang ang lahat, wala kang kasalanan. Besides, she tried to kill you and you only defended yourself. Just forget her love"
Madami pa sana akong gustong sabihin pero hindi na lang ako nagsalita. Oo aksidente ang lahat, oo denepensahan ko lang ang sarili ko pero hindi na nun mabubura ang katotohanang nakapatay ako ng isang tao.
I am a killer.
What will happen to me now? Makukulong ba ako? Ayoko. Ayokong makulong. I don't want to live my life inside a prison cell.
Justforget her.
Umalingawngaw sa isipan ko ang huling sinabi sa akin ni Vlad.
Justforget her.
Can I forget her? Yes, yes I can. Mas gugustuhin ko ng mabuhay sa kasinungalingan kesa ang mabuhay na nakakulong sa isang bilangguan. I can live with the fact that I am a killer now. Besides, this is her own fault, if she didn't go ballistic on me then this wouldn't have happened. Kasalanan nya ang lahat.
I will forget her.
Nagsimula na akong kumain at umakto ako na para bang walang nangyari. Pilit ko ding iwinaksi sa isipan ko si Minnie Lou. Erase, erase, erase. Mahirap gawin pero kinakailangan.
"Masarap ba?" Biglang tanong ni Vlad.
"Yup, marunong ka palang magluto? Bakit si Antoinette ang laging nagluluto sa inyo kung marunong ka naman pala?" Sunod sunod na tanong ko.
"Tinatamad ako" tipid na sagot nya.
"So, am I an exception to the rule?" Biro ko.
"Yes" seryoso nyang sagot.
I was only teasing him pero mukhang sineryoso nya ang sinabi ko. But I am a little flattered because of what he said, ibig sabihin kasi special ako sa kanya. Pinagpatuloy ko na lang ang pagkain at habang nasa kalagitnaan ako ng pagsubo bigla na lang tumunog ang cellphone ko.
My mom is calling me. I immediately answered the call upon seeing her name on the screen.
"Hello mommy, nasaan ka po?" Agad na tanong ko.
"Nagpunta ako sa grocery anak. Dumating na ba yung bisita mo? What was her name again? Minnie? Ipagluluto ko kayo mamaya ng lunch"
Napalunok ako nung banggitin ni Mommy si Minnie Lou. Upon hearing her name I started to feel anxious. Fear and guilt is invading my body once again.
Just forget her.
Nakabalik lang ako sa huwisyo nung maramdaman ko ang paghawak ni Vlad sa kamay ko. He is trying to assure me that everything is going to be alright.
"Hindi pa po sya dumadating mommy, kanina ko pa nga po sya hinihintay" pagsisinungaling ko.
"Ganun ba? Sige pala anak, mamaya na tayo mag-usap, pauwi na ako"
"Okay po"
As I ended the call realization finally hit me. My mom is on her way home and I am here casually eating with my boyfriend.
Hindi ko alam kung ano ang magiging reaksyon nya kapag nakita nya si Vlad lalo na at never pa akong nagdala ng lalaki dito sa bahay.
"May problema ba?" Nakakunot ang noong tanong ni Vlad.
"Oo meron! My mom is on her way back home. Malaking problema kapag nakita ka nya dito, baka isipin nya na boyfriend kita"
"But I am your boyfriend"
B-boyfriend? Did he just said the B word? I thought we are doing it slowly, diba nga at tinanong nya pa ako kung pwede ko syang bigyan ng chance. When I said yes, ang boung akala ko nanghihingi sya ng permission para manligaw.
"Since when did you become my boyfriend?" Natatawang tanong ko.
"Today" tipid na sagot nya.
Madami pa sana akong gustong sabihin pero bigla kong narinig ang pagbukas ng gate namin. Oh no, my mom is already here! Dali dali kong hinila si Vlad papunta sa kwarto ko. Hiding a boy in my room is not a good idea, but what choice do I have?
"Dito ka na muna sa kwarto ko at please lang, wag na wag kang lalabas. Babalikan kita mamaya" seryosong sabi ko.
"Okay" tipid na sagot nya.
"And don't touch anything!" Pahabol ko.
"I'll try"
Channel.
⚜️
| Author's Note |
This chapter is dedicated to: whimsypink
What do you guys think? Looking forward to your thoughts and suggestions.
