Bedenim'in Katili...

3. KURTULMAK İÇİN...

Ama bir türlü bir yolunu bulamıyordum. Unutmaya çalışıyorum unutamıyorum. Mutlu biri olmaya çalışıyorum mutlu olamıyorum.Uzun bir süre yerimde sayıkladıktan sonra kendime geldim. Gözyaşlarımı sildim.İstemedende olsa gözlerimden akan yaşlar durmak bilmiyordu.Ama buna rağmen sildim!
hemen bir şeyler düşünmeye BAŞLADIM...
Ve sonunda o günü hafızam dan silmenin bir yolunu bulmuştum.
ufak ufak adımlarla beraber inceden yürümeye başladım, yaklaşık 100km yürüdükten sonra denizin kenarında bir iskele olduğunu fark ettim. amacım asla Allah'ın verdiği bu cana kıymak değildi.Ben sadece olan biteni hafızamdan silmek istiyorum.Ve tek çare de bu ya... İskelenin üzerinden denize doğru yürümeye başladım.Her adımda atılan bir boy ölçüşü daha istekli daha güçlüydü . Ve ölmakten deyil Emir'i bu dünyada yanlız bırakmaktan KORKUYORDUM...Önce çantamı sonra kulakluğım ve telefonumu ve en sonra anılarım ı bırakıp yürümeye başladım. Son adımıma iki adım kala durdum. arkamı döndüm, Emir gelecek diye ama nafile ne gelen nede giden var.İskelenin sonuna vardım.ayaklarımı santim santim islelenin sonuna atım.Tam atlarken karnımı saran bir çift kol beni kendine çekti. Ve bir bağırış...

"HAZANNNN"

arkamı döndüm ve Emir

suratında çok korktuğunu anlaya biliyordum.Ona korku dolu gözler ile bakarak,

"Emir "

"Kızım sen manyak mısın?"

"Sırf birinin canını aldın diye kendi canına kıymayamı kalkıştın?"

ben şoke olduğum için cevap vermekte zorluk çektim. Ve boğazıma düşen yumru nedeni ile cevep veremedim...

"?"

Sonra kendi şaşkınlığımı es geçip,

"KATİl olduğumu nereden öğrendin?"

"Nereden öğrendiğimin ne önemi var?"

"lütfen emir sana yalvarırım nerden öğrendiğini bana söyle"

Emir büyük bir suçun altına girerek,

" günlüğünü odanın kapısında düşmüş bir vaziyette gördüm.
ne kadarda okumak istemesem de bir şekilde okudum. en son yaprağa yani 11/09/2019 da yazılmıştı.Peki neden en başından bana söylemedin. hani biz sırdaştık, ani kardeştik, haniii..."

Ben cümlesini keserek bağırmaya başladım. Acı çekercesine...

"KORKTUM..."

Aynı tepki bana döndü.

"Neyden korktun hazan..."

"Benim katil olduğumu öğrenince benden nefret etmenden korktum Emir, benden sadece nefret deyil kibir sinir nefret öfke korku duymandan korktum sana çok alıştım seni kaybetmekten korktum..."

cümleyi bitirir bitirmez bana sıkı sıkı sarılmaya başladı.Benim o an düşündüğüm"seri katil olduğumu bile bile nasıl benden nefret etmiyor,katil olmama rağmen hala nasıl bu kadar seviyor..."

ellerimden tutup beni bulunduğumuz yerden uzaklaştırmaya başladı.İskelenin üzerinden geldiğim gibi yavaş adımlar eşliğinde geri döndük. Ve yere cömelip eşyalarımı toplayıp çantama yerleştirdi.Ve bana baktı bana bakarken yüzünde zerre nefret yoktu. Beni gerçekten seviyordu. Gözlerimden akan yaşların haddi hesabı yoktu.Ayağa kalkıp çantamı sırtıma taktı. ellerini göz kapaklarının altlarına dokandırıp göz yaşlarımı silmeye başladı.Ben hiç bu kadar gerip hissetmemiştim. çünkü Emir'i ilk defa abim gibi gördüm.Küçük kız kardeşine sahip çıkan abi havasında.

Beni sakinleştirip eve götürdü, kapıyı açıp eve girdik...çantamı kollarından çıkarıp askıya astı.Ayakkabılarımda ince bir narinlik ile ayağımdan odama çıkarıp uyumam gerektiğini söyledi.Uzun bir maratonun ardından, uykuya daldım.

şimdiden iyi OKUMALAR...❤