Igraine

Bölüm 5-'' İçindeki Sapık''

Igraine

Bölüm 5-'' İçindeki Sapık''

Oswald

Güneş doğalı iki saat oluyordu.Bu gece de doğru dürüst uyuyamamıştım.Muhtemelen gözümün çevresindeki koyu renk halkalara yenisi eklenecekti.Gözlerim daha fazla şiş olacaktı..Uykusuzluk yine baş ağrısı yapacaktı,bu da beni sinirli biri haline getirecekti.Bunların hepsine alışmıştım.Bir aydır aynı şeyleri yaşıyordum.

Aklıma Igraine geldi.O mektubu yolladığıma pişmandım.Çok duygusuzca olmuştu.Daha doğrusu gerçek hislerimi yansıtmıyordu.Ama şu gurur denen lanet şey yok mu ! Kendimi onun kollarına atamamamın tek sebebi oydu.Son yaptığı kalbimi,gururumu tamamen kırmıştı.

Yoksa onu çok özlemiştim.Ona dokunmak,onu görmek için can atıyordum.Alt üst olmuş gururum buna izin vermiyordu.Beni başka sebeblerden dolayı ekse belki bu kadar kızmazdım ama o sarı budala için ekmesi beni deliye çevirmişti.O adamdan nefret ediyordum.Igraine'e çok farklı bakıyordu.Sevmiyordum işte !

Evin ahalisi kalkmış,tıkırtılar başlamıştı.Benim de yanında çalıştığım Doktor Kent'in muayenehanesine gitmem gerekti.Yarı doktor sayılırdım ve onun asistanıydım.İtalya'ya gittiğimde,doktorluk eğitimim tamamlanacaktı.

Üzerime takımlarımı giyip,bizimkilerin yanına indim.Kahvaltının başındalardı.Onlara selam verip,gitmeyi planlıyordum.

''Herkese günaydın.''

''Günaydın evlat.''

''Oswald yine mi kahvaltı etmeyeceksin oğlum ? ''

''Hayır anne,canım istemiyor.''

''Sende bu aralar bir haller var ama dur bakalım,yakında çıkar kokusu.''

Anneme gülümseyip gidiyordum ki babam seslendi.

''Oğlum,Doktor Kent haber yolladı.Seni hastanede bekliyormuş,muayenehanesinde değilmiş.Dormantların büyük kızı dün akşam balkondan düşmüş.''

Ne dediğini ilkten anlayamadım.Durup saf saf baktıktan sonra kan beynime sıçradı.Kalbim deli gibi atıyordu.

''Igraine...''

Elimde olmadan adını fısıldayıp,dışarı fırladım.Oswald ! Koca kafalı Oswald ! Aptal Oswald ! Benim yüzümden Igraine'im kendine zarar vermişti ! Geri zekalı Oswald ! Eserinle gurur duy !

Gece yarısı

Hastane-Igraine

Gözlerimi yavaşça açtım.Nerede olduğumu anlamam biraz zaman aldı.Bu kadar çok beyaz olduğuna göre hastanedeydim.Öleceğimi düşünmüştüm ama hala yaşıyordum.Bu iyiydi.

Boynumu oynatmak acı verdiği için gözlerimi çevirdim.Odada iki sandalye vardı.Birinde canım kardeşim Alexis oturuyordu,uyumuştu.Diğerinde ise Oswald.Onu görünce kalbimde bir rahatlama oluştuğunu hissettim.Orada,öylece kitap okuyordu.Üstünde beyaz önlüğü vardı.

Benim uyandığımı görünce gülümseyip yanıma geldi,yatağın kenarına oturdu.Bir süre sadece öylece birbirimize baktık.Sanki anlaşmak için kelimelere ihtiyacımız yokmuş gibi...İlk konuşan o oldu.

''Kendini nasıl hissediyorsun ? ''

''İyiyim,bir şeyim yok.Kafam biraz sızlıyor,bir de bacağımda hafif bir acı var.''

''İntihar etmek için uygun yeri seçememişsin.Saman kümesinin üzerine düşmüşsün.Kafana demir kova çarpmış.Bacağına da tırmık batmış.Ama hiçbiri önemli bir sorun teşkil etmiyor.''

''Ben intihar etmedim ki.Balkonda dengemi kaybettim,o kadar.''

''Burdan kendine pay çıkarma diyorsun yani ? ''

Cevap vermek yerine gözlerimi devirdim.Alexis sesimizi duyup uyanmıştı.Hemen yanıma geldi.

''Nasılsın kardeşim ? ''

''İyiyim Alexis.Annemler nerde ? ''

''Onlara benim seninle kalacağımı söyledim,eve yolladım.''

''Herkes intihar ettiğimi mi düşünüyor ? ''

''Hayır,Doktor Kent saçma olduğunu söyledi.Hangi insan intihar etmek için saman kümesinin üzerine atlar ki ? ''

''Bence de.Benim sadece başım döndü.''

''Bayan Dormanth,rica etsem kız kardeşinizle bana bir-iki dakikalığına izin verir misiniz ? ''

Alexis,Oswald'a kötü kötü baktıktan sonra bana dönüp cevap verdi.

''Ben kapının önündeyim.Çağırdığın an duyarım abla.''

''Biliyorum tatlım.''

Alexis,odayı terkedince,ikimiz yalnız kalmıştık.Oswald ,gözlerimin içine bakıyordu.Yüzünde anlam çıkmayan bir gülümseme vardı.Dayanamayıp sordum.

''Bana acıdığın için mi burdasın ? ''

''Endişelendiğim için burdayım.Biraz da özledim.İtiraf etmek gerekirse çok özledim.''

Cevap vermedim.Yatakta doğrulmaya çalıştım.Oswald yastığımı düzeltip yardımcı oldu.

''Bana kızgınsın,değil mi Igraine ? ''

''Hayır,değilim.Sana kızmaya hakkım yok ki.Sadece kırgınım.O mektup...Sanki kalbim sökülmüş gibi hissettim.''

''Mektubu yolladıktan sonra ne kadar pişman olduğumu sana anlatamam.Ben biraz burnun sürtülsün istemiştim.Aşırıya kaçtığımın sonra farkına vardım.''

''Mektupta yazdıkların konusunda ciddi değisin yani ? ''

''Sen deli misin ? Şu gözlerimin haline bak ! Bir aydır uyuyamıyorum.Ben sadece seni değil,kendimi de cezalandırdım.''

Bunları söylerken,gözleri buğulanmıştı.Gülümseyip kollarımı açtım,birbirimize sarıldık.Oswald,yüzünü saçlarımın arasına gömdü.Uzun süre böyle kaldık.İçimde bir şeyler yeşeriyormuş gibi hissettim.Mutluluktan olsa gerekti.

''Bu beni affettiğin anlamına mı geliyor Oswald ? ''

''Evet,ama bir şartım var.''

Kendimi geri çekip,şüpheci gözlerle ona baktım.O hala tatlı tatlı gülümsüyordu.

''Ichabod ile arana mesafe koyacaksın.''

''Yapma Oswald,o benim-''

''Kalkar giderim,ona göre ! ''

''Of,tamam.Ama konuşmamazlık edemem.''

''Geçen seferki gibi bütün balo boyunca onunla dans etme,bir de onunlayken yarılana kadar kahkaha atma,bana yeter.''

''Tamam.Söz.''

''O zaman tamamen affedildiniz,Bayan Dormanth.''

Kıkırdayıp yine birbirimize sarıldık.Yanağına kocaman,içten gelen bir öpücük koydum.

''Şimdi doktorluğa geri dönüp,bacağını kontrol etmem gerek.Baldırında altı dikiş var,düzenli pansuman yapılmalı.''

Gerileyip,önce battaniyeyi,sonra da geceliğimin eteğini kaldırdı.Yara,kalçamın neredeyse bir karış aşağısındaydı.Oswald eliyle bacağımı boydan boya okşayıp sırıttı.

''Baldırlarını görmeyi,dokunmayı hep istemiştim.Demek ki bu vesileyle olacakmış.''

Derin nefes alıp verdim.Oswald buydu işte,asla değişmeyecekti.Ben bu sapık adamı seviyordum.

''Oswald,mümkünse içindeki sapığı dışarı çıkarma.''

Yazar : İlknur Duman