Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
|Gözyaşı hırsızının son bestesi
bölüm şarkısı: taylor swift-cardigan
"Birisini görürsün, fakat aslında onu görmezsin, sırasını bekliyordur. Yahut onu fark edersin, ama tık eden, "çarpıcı" bir şey yoktur ve sen bir varlığın ya da kafanı karıştıran bir şeyin farkına bile varmadan, sana verilen altı hafta neredeyse geçmiştir ve adam ya gitmiş ya da gitmek üzeredir. Sen aslında, haftalardır hiç fark etmeden, burnunun dibinde olup biten ve istiyorum demen gerektiğinin tüm belirtilerini taşıyan bir şeyi kabullenmeye çabalıyorsundur. Nasıl anlayamadım? diye sorarsın. Bu arzuyu hemen tanırım... Ve bu kez yine tümüyle kayıp gidiyordu. Gerçekte tek istediğim ten, sadece senken zihnimi her okuduğunda, yüzünde aniden beliren o alaycı gülümsemeye kapılıyordum."
Dudaklarımın arasından birkaç sessiz, yorgun nefes çiçeğimin kırmızı saçlarının arasında kaybolup giderken gözlerini kapatarak dudaklarımı ipeksi tutamlara götürmüştüm.
"Yarın okuma sırası sende, kırmızı."
"Demek öyle... Hayır bayım kabul etmiyorum!"
Jeongguk dudaklarını boynuma bastırarak tatlı, mayhoş bir kıkırtının küçük odanın duvarlarında sessiz bir o kadar cılız bir şekilde kayboluşuna şahit olurken üzerinde hissettiği gözlerime hayran bir şekilde bana bakmasına neden olmuştu.
"Vazgeçtim, Taehyung o güzel gözlerinle bana her şeyi yaptırabilirsin."
Bu tatlı itirafı gülmeme neden olurken ellerimi yanaklarına çıkararak dudaklarınızı ilk anki heyecanla yavaşça birleştirdim. Bana karşılık verirken öylesine tutkulu bir adama dönüşüyordu ki. Yumuşak elleri saçlarım arasında gezinirken ufak bir öpücükle dudaklarınızın temasını sonlandırdık, yine de bitmedi. Bizim özlememimiz hiçbir zaman bitmeyecekti.
"Jeongguk, tatlı iltifatlarına beni öldürebilirsin." Yüzüme hayran gözlerle bakan sevgilimin üslubuyla konuşmam onu çileden çıkarırken sahte bir öfkeyle üzerime çıkıp ellerini karnıma götürmüştü. Gıdıklandığım anlarda inanılmaz bir şekilde bağırarak kahkaha atıyordum ve o bunu kullanmayı kabul etmeliyim ki çok iyi biliyordu. Duygularımı kontrol etmeyi pek bilmezdim, her şey benim için en zirvede yaşanırdı.
Mutlu olduğumda bir sanatkârın ellerinden özenle çizilmiş yüzümde- Jeongguk bunu neredeyse her gün söylediğinden artık kabul etmiştim- öylesine büyük bir değişim oluyordu ki, belki de beni hiç tanımayan biri yıllar boyunca umudunu kaybetmeyi aklının ucundan dahi geçirmeyen benim hiç beklemediği bir anda piyango biletinin çıktığını düşündürebilirdi ya da amansız bir hastalığı yendiğimi... Belki de her ikisi. Yüzüm solduğunda, kitabımı kaybettiğimi asla düşünemezdiniz. Ailemden birini kaybetmiş olabilirdim, hayattaki yaşam amacımı da unutmuş olabilirdim. Gerginken tüm hayatımı değiştirebilecek bir haber beklediğimi düşünmek de büyük bir yanılgıydı aslında.
