Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
|Büyülenmek.
İnsan aciz bir varlıktı.
Her anda, her durumda ve her süreçte.
Bazı zamanlar bir annenin sıcak şefkati, bir babanın güvenli kolları ve bir sevgilinin aşk dolu gözlerine, arkadaşın sıcak omzuna ihtiyaç duyardı insan. Hayat hiçbir zaman basit bir düzende ilerleyen çarklı bir sistem değildi, bazı günler hızlı, acılı, can yakıcı olurken bazı günlerde ise sevinçle dolardı gökyüzündeki her bir yıldız.
Ancak Jeongguk hiçbir zaman ihtiyaç duyduğu anda ne bir annenin şefkatini ne de bir babanın, sevgilinin ve arkadaşın ona sunacağı yıldızlara ulaşamamıştı. Kendini bildi bileli yaralı dizlerine, bükülmüş bileğine ve zayıf bedenine inat hep tek başına kalkmıştı ayağa. İstemez miydi? Güçlü görünmek yerine sevgi ve ilgi isteyen bir çocuk olmayı istemez miydi? İsterdi, yine de olmamıştı. Bu onun hayatı için bir seçenek değildi.
Olmayacaktı.
İnsan yaralara ne zaman alışırdı?
Kimsenin sarmayacağını bildiği an.
Küçüktü, o yirmi üç yaşında değildi. Jeon Jeongguk bu hayat için yirmi üç yaşında değildi, toydu. Öyle ya, Kim Taehyung ona sarılmasa, birinin sıcaklığını, basit bir çikolatanın tadını bilmeyecekti.
Peki tüm bunlar kimin suçuydu?
İş ararken dövülerek kovulduğu yerler, birine yaklaştığında o kişinin hızla geriye doğru çekilmesi, yolunu değiştirmesi ya da sırf dinlenmek içinbir yere oturduğunda herhangi birinin sırf vicdanını rahatlatmasıiçin önüne birkaç bin won atması... Kimin suçuydu?
Şimdi ise insanlığın tüm suçunu örtmek isteyen biri vardı yanında, kırmadan incitmeden ona dakikalarca dil döküp evine getiren Kim Taehyung.
Neden bunları yaptığını merak ediyordu Jeongguk. Karşılaştığı tek evsiz kendi olmasının imkânsız olduğunu biliyordu. Peki neden böyleydi ki? Şimdi üstünde yine sıcak bir pijama takımı, ipeksi, ferah kokan saçları vardı. Karnı yine toktu, onun sayesinde.
Korkuyordu Taehyung'un elini tutmak Taehyung'dan gitmekten daha zordu. Uzatılan o eller hayatını yeniden yaratmak istese de, her insanın bir sınır noktası vardı öyle değil mi? O da bir gün bıkacaktı bu tek taraflı iyilik oyunundan. Öyle düşünüyordu Jeongguk...
İnsanları notalarıyla büyüleyen bu adamın kendisine acıyarak bakmaması kadar garipti durum. Taehyung bir annenin şefkati, bir babanın güven dolu kollarını veriyordu kendisine ve bir arkadaşın ona sunduğu yıldızlar kadar sonsuz, eşsiz bakıyordu.
Öyle bakıyordu ki kapansın istedi tüm ışıklar, tek bir güneş doğsun Taehyung'un Doğusundan, ters olsun herkese her şeye zıt olsun, batmasın o güneş. Dünya bu ev olsun, kendisi ise bir yıldız.
Sönmüş bir yıldıza hayat versin Taehyung'un güneşi.
Umudu avuçlarında, sevgisi gözlerinde olsun.
Bugün ne kadar çok düşünse de umursamadı, daha çok düşündü. İçindeki küçük çocuk ağladı, kırılmış olmasına rağmen yara bantlarıyla saçma bir şekilde birleştirilmeye çalışılmış kalbini hatırlayıp derin bir iç çekti.
Çok yanmıştı, çok acımıştı.
Şimdi ise henüz birkaç gündür tanıdığı bir adamın sıcak omzundaydı başı. İnce elin parmaklarından birkaçı omzunu okşuyor, diğeri ise kahve saçlarına şefkatle ve büyük bir hassasiyetle dokunuyordu.
Minnet duydu ona.
Hiç tanımadığı birine evini açmış, ona hayallerinden öte şeyler sunmuştu piyanist. Kurumuş dudaklarını araladı, sonra tekrar kapattı. Ona karşı duyduğu sonsuz minnet duygusuyla harmanlanmış yüzlerce cümle aklına doluşurken boğazının ağrıdığını hatırladı, az da olsa konuşmak için çabaladı.
"Çok teşekkür ede-"
Ancak dudaklarına kapanan parmaklarla susmuştu.
"Zorlama kendini, hastasın."
Onun bu anlayışla hareketine karşı içten bir tebessüm sunduğunda gördüğü parlak gözlerle istemsizce çekmişti bakışlarını esmerden. Hayatındaki tüm ilkler Taehyung'a aitti.
Piyanist, küçüğün sıcak kollarından ayrılarak bileğinden hafifçe tutup odaya doğru yürümeye başladığında Jeongguk ne yapacağını merak ederek sakin adımlarla peşinden ilerledi.
Saniyeler sonra odaya girdiklerinde Taehyung hiç ayrılmak istemese de elini Jeongguk'un zarif bileğinden çekerek onun için hazırladığı yatağın pikesini geriye doğru atmıştı. Jeongguk'a yatağa girmesi için gözleriyle ufak bir konuşma yaptığında küçük, hiç tereddüt etmeden sıcak yatağın içine girip meraklı gözlerini üzerine dikmişti.
Piyanist, hemen karşısındaki komodinin üzerinde duran ilaçla ılık suyu uzatıp yatağın kenarına oturarak konuşmaya başlamıştı.
"Yarına kendini kötü hissedersen doktora gideriz. Şimdi uyu, iyi geceler Jeongguk."
“İyi geceler, hyung.”
Taehyung gece lambasını yakarak odadan çıkmış ve ahşap motifli yeşil kapıyı kapatarak kendi odasına doğru ilerlemeden önce balkondaki kediyi kucağına alarak banyoya doğru ilerlemişti.
Ramyun... Agresif bir kediydi.
-
Uyumaktan ağrımış başı ve hafif şişmiş yüzüyle dinç bir şekilde gözlerini açtığında gözlerini sersemlemiş bir şekilde kaşıyarak duvara montelenmiş metal saate bamıştı. Öğlen olmak üzereydi, hayatında hiç bu kadar uyuduğunu hatırlamıyordu.
Ağrısı yoktu, dün Taehyung ona sıcak bir çay yapmış sonrasında ise ilaç vermişti.
Lavaboya doğru ilerleyerek yüzünü birkaç kez yıkadıktan sonra kendine aynadan baktığında gözlerini altındaki morlukların, kan çanağına dönmüş göz çevresinin yok oluşu istemsizce gülümsettiğinde geriye çekilerek dağılmış saçlarını elleri yardımıyla düzeltmeye koyuldu.
Sadece sargısı yeni açılmış dizindeki yara haricinde gayet iyi hissediyordu.
Odadan çekingence çıkarak salona doğru ilerlemiş ve buraya ilk geldiğinde ki resimli kitabın gözüne takılmasıyla sakin adımlarla ilerleyip elleri arasına alarak tekrar tekli pufa ilerlemişti. İçinde birbirinden farklı güzellikte olan eserler ve okuyamadığı düzinelerce paragrafları heyecanla incelerken onu izleyen Taehyung'dan habersizdi.
Dakikalar geçmişti ve Taehyung o pervazdan uzun bir süre ayrılamamıştı.
Zira dikkatini çeken şey gözlerinde umutlar dolu gencin büyüleyici tepkileriydi.
-
Selam🍁
Bakınız sınavlar bitmeden yeni bölüm attım.
Sizi seviyorum mavi kalın güvercinler, ben de ders çalışmaya gideyim💙
