Dragon life {voltooid(?)}

Is the dragon free?

Ik werd wakker vastgebonden aan een stoel. Ik probeerde mezelf los te trekken maar dat lukte niet 'ik heb gefaald.' zei ik in mijn oortje. 'Maakt niet uit. We weten nu hoe we ze moeten verslaan. We hebben iemand gevonden die sterker is dan jij!' En toen vielen ze weg. Het oortje viel op de grond. 'Verdomme!' Gilde ik. Ik probeerde mezelf los te vechten. Nogsteeds nutteloos. Opeens kreeg ik weer controle over mezelf. Mijn ogen werden weer normaal maar groot van angst en verdriet. Leeg van binnen. Alleen als verdriet telde was ik niet leeg. Ik kreeg beelden van de mensen die ik had vermoord. 70 mensen in 1 gebouw. Ik begon met huilen. Ik liet
Mijn spieren ontspannen. Ik bleef de beelden zien. Allemaal waren ze erger dan degene er voor. Er was zelfs iemand letterlijk ledemaat voor ledemaat uit elkaar gerukt. Ik begon nog harder te huilen. Wat heb ik gedaan? Warom?! Er kwam iemand binnen. 'GA WEG!' Gilde ik huilend. De tranen liepen over mijn gezicht. Het was Tony. Met een hechting in zijn gezicht. En een paar pleisters maar dat is niet belangrijk.. toch? Toen ik hem zag schrok ik. En begon harder te huilen. 'Olivia?' 'GA WEG! alsjeblieft! Ga weg!!' Gilde ik weer. Tony liep naar me toe en trok mijn hoofd omhoog zodat ik hem wel aan moest kijken. Hij keek in mijn door huilen rode ogen en hoe leeg ze waren, daar van schrok hij. Hij riep Bruce komen die snel een paar testjes deed. Daarna werd ik los gelaten. Ik zakte op de grond. Tony wou me omhoog halen maar ik kroop naar achter naar een hoek. Waar ik nog harder huilde. 'Wat heb ik gedaan?' Fluisterde ik. 'Waarom al die mensen? Ze deden niks fout. Toch heb ik ze vermoord! Ik ben een moordenaar' Tony hoorde het denk ik net. 'Je ben alles behalve een moordenaar!' 'VRAAG DAT MAAR AAN DE 70 MENSEN IN DAT GEBOUW!!' Gilde ik zo hard als ik kon nogsteeds huilend. Opeens zag ik bucky in mijn gedachte. 'Nee... wat heb ik gedaan? Hoe? Waarom? Warom bucky?!' Ik zakte verder in elkaar. Ik zag Steve binnen komen. Ik zakte nog verder in elkaar. Hij zag me en stond stil. 'Wat doet ze vrij?' 'Ze is zichzelf weer.' Ik keek naar Steve. Mijn ogen hadden nieteens de glans meer zoals anders. Het leek net alsof ik dood was. 'H...hoe I...is buc...cky?' Vroeg ik. 'Levend' 'k...kan ik hem zien?' 'Nee' 'alsjeblieft! Ik moet hem zien!' Opeens schoot de herinnering van peter door me hoofd. 'Peter... PETER?!' Ik sprong op en rende naar de deur. Ik rende er door nog voor iemand anders bij de deur kon komen. 'PETER?!!' Gilde ik in de hoop dat ik hem zou horen. 'PETER?! WAAR BEN JE?!' Ik zakte huilend in elkaar. 'Olivia?' Hoorde ik zacht achter me. Ik draaide me snel om. 'P..peter..' ik stond op en wou naar hem toe lopen. Ik bedacht me. Wat als hij me nooit meer wou zien. Ik zag zijn armen. Er zat in allebij minimaal een hengting. 'P...peter..' ik begon weer te huilen. Hij liep naar me toe. 'H...het spijs me.' Ik keek snel weg. Toen hij voor me stond voelde ik letterlijk zijn warmte. 'Hey kijk me eens aan.' Ik keek hem twijfelend aan. 'Ik ben blij dat je terug ben.' En hij gaf me een knuffel. Ik begon weer te huilen. Hoe kon hij me vergeven. 'Je bent echt veel te goed en schattig voor deze wereld peter.' Brulde ik in draken taal. 'Dat weet ik' antwoorde hij terug, wel mensen taal natuurlijk. 'K...kan je me verstaan?' 'Ja Duh!' Ik sloeg mijn ogen neer. Hij pakte me bij mijn kin beed en trok mijn hoofd weer omhoog netzoals Tony. 'Waarom ben je zo schattig?' Brulde ik zacht. Ik zag peter rood worden. 'Het liefst zou ik je nu kussen. Maar het is daar nu de tijd niet voor' brulde ik weer. Maar nee hoor. Peter pakt mijn schouders beed... en kust me. Ik werd rood. 'Ik heb nooit verwacht dar jij de eerste zou zijn!' Brulde ik plagerig. Hij werd nu ook rood. Opeens schoot bucky weer door mijn hoofd. 'B...bucky... ik moet bucky zien...' fluisterde ik zacht. Peter schrok van mijn stemming wisseling. 'J...ja volg me maar' ik liep met hem mee naar bucky. We liepen de kamer in en ik stond gelijk stil bij het zien van hem.