Dragon life {voltooid(?)}

The fight (deel 1)

Ik kon niks anders dan denken aan Peter en de rest. Ik kon niet gaan. Dan zouden ze dood gaan. Maar als ik niet ga dan kan ik nooit meer mezelf zijn en Peter zou boos op me zijn. Tijdens het eten keek ik Peter aan. Hij at nu steeds vaker hier. 'Je moet gaan' zei hij zacht. Ik knikte. We aten door en daarna hebben we nog wat gepraat. Het was ondertussen al 00:00 'ik ga slapen' zei ik. Ze hoorde me niet eens. Ze zaten druk in een gesprek over een lift en mjo... mju... mol... mju mju. En of de lift dan waardig genoeg was. Ik knikte en liep naar mijn kamer. Ik kledde mezelf om en ging in bed liggen. Ik staarde voor me uit. Maar na een tijdje viel ik in slaap.

Opeens schrok ik wakker van een geluid uit mijn kamer. Ik vloog omhoog en zag Natan staan wel moeten gaan. Peter en de rest gaan me proberen weg te jagen' zei hij snel. Ik deed alsof ik boos was. 'Natan. Ga jij via het raam. Ik loop via de trap anders zou het te verdacht worden.' Natan knikte. Natan sprong het raam uit en ik liep snel naar de woon kamer. Ik zag iedereen zitten. Ze waren druk aan het praten. Toen peter me zag knikte ik. Hij glimlachte en liep naar me toe. 'Het komd goed' zei peter. Ik knikte langzaam ' ik moet door anders gaat hij dingen vermoeden. Vertel het pas tegen de rest als we weg zijn.' Zei ik snel voor ik de trap op rende. toen ik boven kwam zag ik natan al staan. 'waarom duurde het zo lang?' vroeg hij 'ik werd tegen gehouden' 'kom we gaan' zei Natan snel. Ik keek hem even aan. 'Ik heb je nog iets niet verteld. Ik kan niet meer vliegen...' hij keek me vremt aan. Ik liet mijn vleugels verschijnen en hij zag het gat er in. Hij hapte naar adem. 'We moeten nu weg hier voor ze ons door hebben' zei ik snel. Natan veranderde in een draak en ik klom boven op zijn rug. Met een slag van zijn vleugels schoten we naar voor. Na een tijdje te hebben gevlogen kwamen we bij een bos. We lande daar. 'Geef me je vleugel' zei Natan tegen me. Ik gaf mijn lechte mijn vleugel in mijn hand en hij heelde hem. Ik keek hem aan met een glimlach. Ik begrijp het niet. Hoe kan hij een slechte draak zijn? Hij is zo aardig. 'Dankje' zei ik. Ik gaapte. 'We moeten gaan slapen. Hou jij de eerste wacht?' Vroeg ik aan Natan. 'Ja hoor'.

Ik bleef de hele tijd wakker. In de hoop dat mijn droom nep was en gewoon een normale droom.
Maar opeens hoorde ik Natan praten. Er verschenen tranen in mijn ogen. 'Het is me gelukt....' ik vol het de rest al niet meer. Mijn verdriet maakte plaats voor woede. Ik ging langzaam naar de grond en Natan schrok van me. 'Natan. Waarom? Waarom moet je slecht zijn?' Vroeg ik met een trillende stem. Hij keek wat te zeggen maar lachte Uitijndelijk gewoon gemeen. 'Ik had gehoopt je niet hoeven te vermoorden' zei hij spottend. Ik keek hem aan en schudde langzaam mijn hoofd. Toen hij een stap dichterbij zette liet ik de vuur kooi weer om hem heen verschijnen. 'Waarom Natan? Waarom laat je me dit doen?' Vroeg ik aan hem. 'Je hoeft het niet te doen' 'en dan wat? Moord je heel ny uit? Nee dit kan ik niet laten gebeuren.' Zei ik. Ik deed het zelfde uit mijn droom. Ik kwam van de grond af en herhaalde de exacte woorden van mijn droom. 'JIJ NATAN. IJS DRAAK. HEBT JE SOORD VERADEN. MET DEZE WOORDEN STUUR IK JA NAAR DE REST VAN ONS SOORT.
IK OLIVIA, VUUR DRAAK. DOCHTER VAN DE KONINGIN. STUUR JE NAAR ZE TOE. ZODAT JE NOOIT EEN ANDERE DRAAK, MEEDE DIER OF MENS PIJN KAN DOEN!' Hij keek me nu bijna smekend aan. Ik keek hem nog even aan voor ik de kooi klijner liet worden en hij op ging in stof. Er liepen weer tranen over mijn gezicht. Snel veeg ik ze weg. 'Het moest gebeuren. Dit is hoe een draak leeft...' zei ik tegen mezelf. Snel veranderde ik me in een draak en ging recht omhoog en vloog het bos uit. Ik vloog zo snel mogenlijk als ik kon terug naar de andere.

Het is zo ver.

Het gevecht komd.

Maar wees gewaarschuwd.

Ze zorgen dat je het niet ontkomt.

Hierna zou er vrede zijn.

En rust in jouw bloedlijn.

(#fucking slecht in rijmen!!!!!)
(WHOOP WHOOP!)