Dragon life {voltooid(?)}

The end.

Ik keek om me heen. Iedereen was zwaar gewond of lag op de grond. Alleen natasha, dr. Strange en cap stond nog overeind maar zwaar gewond. Ik keek naar de aanvallers.
'Door jullie heb ik mijn laatste soord genoot moeten vermoorden' riep ik. 'Als je denkt dat ik er wat om geef heb je het helemaal fout! Die draak was de moordenaar van mijn familie.' Het bleef stil. Ik keek de groep weer rond. 'DOOR JULLIE IS JE EIGEN HUIS WEG GEHAALD!' Riep ik. Mensen bleken weer een beetje bij te komen. Gelijk keken ze weer gevaarlijk als moordenaars. 'Jullie laten mijn geen keus' even glimlachte ik. 'WIE DENKT DAN OOK EEN KONINGIN AAN TE VALLEN?!' Gilde ik de groep in. 'DE KONINGIN VAN HET MAGTIGSTE SOORT OP AARDE?!' Mijn stem werd duister. 'En geheel haar soord uit te moorden voor ze ze kan zien?!' Gilde ik boos. Er liepen weer tranen over mijn gezicht. Er verschenen goude lichten om me heen. Ik voelde een hand op mijn schouder. Ik zag mijn moeder. Haar hand ging door mijn haar. Iedereen staarde haar nu aan. Ik glimlachte naar haar. Mensen begonnen het gevecht weer. Ik keek voor me uit. Ik verbrande iedereen. Ze gilde het uit. Ik bleef door gaan tot ze stopte. Ik voelde de kracht weer door me heen stromen en mijn moeder was weg. Ze gaf mij haar kracht. Ik glimlachte en keek om me heen. 'Leg iedere gewonden van ons bij elkaar' zei ik. Ze deden wat ik zei. Clint, Thor, die had ik niet verwacht, Tony, Peter en bruce. Ook niet verwacht. Ik liep naar Clint en lechte mijn hand op zijn Borstkas. Hij keek me aan. 'Niks stouts doen' zei hij met een glimlach. Ik keek hem een vies aan. 'Getver demme Clint. Wat verwacht je van me' zei ik. Ik heelde zijn Wonden en hij stond weer op. Ik liep door naar thor. Weer deed ik hetzelfde. Zo ging ik door naar bruce. Ik kwam bij Tony aan. Het was moeilijker dan bij de andere. Ik kwam bij Peter. Ik gaf hem een kus op zijn voorhoofd en al zijn wonden heelde weer. 'Ze moeten voldoende rust krijgen en aan een infuus liggen.' 'Wat ga jij doen' 'ik... ga eerst dit oplossen' ik liep naar natasha en heelde haar wonden. Ik ging door naar cap en daarna keek ik strange aan. Ik heelde snel zijn wonden. Ik keek om me heen. Ieder gebouw was kapot. Ik sloot mijn ogen en concentreerde me alleen nog maar aan het maken van de gebouwen. Toen ik mijn ogen opende zag ik dat alles weer normaal was. Ik keek de andere aan. 'Sorry' zei in voor er een soord kracht uit me ging die iedereen raakte op de wereld.
'Juliet zouden alles vergeten waar ik ooit aan mee heb gedaan. Jullie zullen me niet herkennen als je me op straat ziet. Al jullie herinneringen aan mij zouden vergeten worden.' Ik zag Peter op staan. 'Olivia. Alsjeblieft niet.' Zei Peter. Ik glimlachte naar hem. 'Ik had hier nooit mogen zijn. Sorry' zei ik voor ik de spreuk af maakte. Ik vloog weg voor ze me nog konden zien. Ik stopte bij een leeg staand appartement je. Ik liet mijn vleugels weer verdwenen en alles aan mij werd weer normaal. Ik liep het appartementje in. Ik viel in het bed en begon te huilen en huilde mezelf in slaap.

(Maant later)
Ik werd wakker door een wekker. Ik keek er op. Ik heb weer school. Ik herhaalde mijn ochtend routine. Ik sprong op mijn loangboard en ging naar school. Mijn eerste les was gym.

Ik kwam aan bij de gymzaal n kledde mezelf om. Ik stapte de gymzaal in. Ik zag Peter zitten met net. Ik liep op hun af. 'Hoi Peter' zei ik. Even keek hij me verward aan. 'Sorry moet ik jou kennen?' Vroeg hij wel met een aardige stem. 'Uhm... nee. Sorry mijn fout. Ik ben Olivia' ik keek hem vriendelijk aan. 'Nu je het zegt! Mensen zeggen dat jij super snel ben. Wedstrijdje?' Ik glimlachte. 'Wedden dat ik win' antwoorde ik. 'De touwen volledig in en dan rondje gymzaal. Wie het eerst hier is heeft gewonnen' zei hij. Ik knikte en we liepen naar de touwen. We begonnen tegelijk.

Sinds dien zitten we samen in de pauzes. Soms staard hij naar me en vraag ik wat er is. Dan antwoord hij altijd met "niks hoor" en soms als hij niet nadenkt "je bent knap". Soms maken we samen huiswerk en gaan vaak met net en MJ naar de stad of een film kijken. Niemand weet meer van mijn bestaan. Soms zie ik wat gebeuren en wil ik helpen maar bedenk ik dat ik dat niet kan.

Ik loop met een geheim rond dat niemand ooit mag weten.

Haaaalooo beste lezers!
Ik hoop dat jullie het een leuk boek vonden!
Laat weten wat je er van vond!
Als je tips heb. Die zijn altijd welkom!
I love you 3000! ❤️❤️