I don't care [FY Fanfiction] #TBBW2019 #ABA2019

I Like It

Μετά από αρκετά ώρα γύρισα σπίτι και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να τρέξω στο δωμάτιο μου και να τον ψάξω, άκουσα το τραγούδι του "δε με θέλουν". Νταξει, λίγο περίεργο αρχικά, βασικά ασυνήθιστο για τα δικά μου ακούσματα αλλά δεν ήταν κακο, μαρεσε. Καθόμουν και κοιτούσα την οθόνη του κινητού μου σαν χαζό, ήταν τόσο όμορφος. Από εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πως θα γινόμουν φαν, ποιος εγώ που απεχθάνομαι τέτοιου είδους μουσική. Το άκουσα μια, δύο, τρεις φορές και στο τέλος κατέληξα να με ρωτάει η μαμά μου "Τι" και να της απαντάω "Τι θα μου πεις επειδή φοράω μάρκες απτό Λονδίνο lil bitch;", είχε φρικάρει η καημένη.

Μετά από λίγο θυμήθηκα ότι μου είπε να του στείλω μήνυμα, μόνο που δεν ειχα ιδέα πως τον λέγανε το insta. Δεν ήταν δύσκολο να τον βρω όμως, ένα απλό "FY" πάτησα και τσουπ, τον βρήκα. Του έστειλα μήνυμα και του είπα ότι με βλέπω να γίνομαι μεγάλη φαν, από κει και πέρα περίμενα απάντηση. Περίμενα και περίμενα, τίποτα. Ανέβασε στορυ αλλά δεν απάντησε. Ναι, ξέρω, λογικό καθώς θα έχει πεντακόσια μηνύματα αλλά αυτός μου ζήτησε να στείλω, ίσως το ξέχασε. Βασικά τι λέω, σίγουρα το ξέχασε. Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και άρχισα να κοιτάω το ταβάνι, ήταν πολύ καλό για να ναι αληθινό, η ζωή μου ήταν είναι και θα είναι ότι πιο βαρετό υπάρχει. Εκτός ΑΝ...

"Νατάσα! Άκουσε με προσεκτικά!" φώναξα στο μικρόφωνο του τηλεφώνου μου.

"Παναγία μου, με τρόμαξες! Τι έγινε;!"

"Ο... FY, τραγουδάει πουθενά live αυτές τις μέρες;"

"Αύριο βράδυ σε ένα μικρό μαγαζί νομίζω, γιατί;"

"Θα πάμε!"

Ξερω, είμαι τρελή αλλά τι είχα να χάσω; Ήθελα να κάνω καμιά τρελά στη ζωή μου, να τολμήσω γενικά. Είχα αποφασίσει να πάω μαζί με την Νατάσα και να του μιλήσω από κοντά, να τον γνωρίσω κατά κάποιον τρόπο. Αν και, 153k followers κι άλλους τόσους φανς οι οποίοι απλά δεν έχουν Instagram, εμένα θα γυρίσει να κοιτάξει; Αλλά όπως και να χει, ήθελα να σπάσω λίγη πλάκα. Φυσικά και η Νατάσα δέχτηκε, στις βλακειες πάντα μέσα είναι (deathvibes). Δεν είχε κανένα νόημα αυτό που θα έκανα, το ξέρω αλλά θα είχε φάση, θα γινόμουν απλά ρεζίλι.

[...]

Τ

ην επόμενη μέρα ανυπομονούσα απλά για το βράδυ, όχι ότι θα γινόταν κάτι το ουαου, ήξερα ήδη ότι το μόνο που θα κατάφερνα ήταν να φανώ χαζή αλλά είχα ανάγκη να ξεσκασω, στη Γερμανία ήμουν πολύ περιορισμένη, ούτε πλάκες δε μπορούσα να κάνω. Εδώ όμως, είναι αλλιώς, είμαι ελεύθερη να κάνω ότι θέλω. Εξάλλου, ήθελα να τον ξανά δω, όχι ότι κάτι απλά ήταν όμορφος...