I don't care [FY Fanfiction] #TBBW2019 #ABA2019

You're Dead To Me

Ξύπνησα και άνοιξα το κινητό όπως κάθε μέρα, κατευθείαν είχα αρκετά μηνύματα και αρχικά νόμιζα ότι ήταν από τον F, βαθιά νυχτωμένη. Μπαίνω Instagram και βλέπω μηνύματα από την Νατάσα σε φάση "είσαι καλά;", "μαλακα ελπίζω να είσαι ήρεμη..." κι όλα τα σχετικά. Είχα αρχίσει να φρικάρω άσχημα, η Νατάσα δε θα μου μιλούσε ποτέ έτσι χωρίς λόγο, την ρώτησα τι συνέβη αλλά δεν ήταν μέσα. Κάθισα για λίγο στην αρχική μου και είδα πως η Πηνελόπη είχε βάλει στορυ στενούς, πρώτη φορά είχα δει πως ανεβάζει κάτι βασικά. Το ανοίγω και μουδιαζω, παθαινω κάτι σαν εγκεφαλικό, δεν υπήρχε περίπτωση να έβλεπα σωστά, με τίποτα. Ήταν ο F μαζί της στο κρεβάτι, ήταν σκεπασμένοι με ένα σεντόνι και δε φορούσαν μπλούζα. Πριν καν το καταλάβω, άρχισα να κλαίω δυνατά.

Zinnia_Müller
Είσαι απαίσιος, σε συχαίνομαι! Δε θέλω να με ξανά ενοχλήσεις ποτέ, δε θέλω να σε δω μπροστά μου ούτε τυχαία, ντροπή σου!

Δεν ήθελα καν να περιμένω να το διαβάσει, τον έκανα κατευθείαν μπλοκ από παντού, δεν ήθελα να έχω καμία επαφή μαζί του. Πέταξα το κινητό μου στο πάτωμα και έβαλα τα χέρια μου πάνω στο πρόσωπο μου, δε μπορουσα να ηρεμήσω, δε μπορούσε να κάνει κάτι χειρότερο. Αντε, η Πηνελόπη είναι μια διπρόσωπη πουτανα αλλά αυτός υποτίθεται ότι με ήθελε, υποτίθεται πως ήμασταν σε σχέση!

"Zin, είσαι καλά;" είπε η μαμά μου χτυπώντας την πόρτα.

"Φύγε κι εσύ, εσύ φταις!" φώναξα.

Ήθελα τόσο πολύ να εξαφανιστώ εκείνη τη στιγμή, να μη ξανά δω κανέναν πέρα από την Νατάσα και τον μπαμπά, κανέναν άλλον! Ήθελα να βγω έξω, σκούπισα τα δάκρυα μου, ντύθηκα και βγήκα έξω όσο πιο γρήγορα μπορούσα ώστε να μη με σταματήσει κανένας από τους γονείς μου. Μόλις βγήκα έξω άρχισα να τρέχω προς ένα πάρκο, εκεί πήγαινα για να ηρεμήσω όταν μαλωνα με τον Tomas. Κάθισα σε ένα παγκάκι και συνέχισα το κλάμα μου, από την μία ήθελα να του στείλω κι άλλα μηνύματα, να τον βρίσω, να ξεσπάσω αλλά από την άλλη δεν ήθελα να δώσω αξία, δεν ήξερα τι να κάνω γαμωτο.

"Zinnia;"

Γύρισα και είδα τον Thomas, πόσο πιο κλισέ; Προσπάθησα να κρύψω το χάλι μου και του χαμογέλασα αλλά λογικά δεν γινόταν να σώσω με τίποτα την κατάσταση, τα χείλη μου είχαν γίνει κατά κόκκινα από το κλάμα. Αυτός κάθισε δίπλα μου και με ρώτησε αν είμαι καλά, όχι φίλε, όλα τέλεια, από χαρά κλαίω. Αφού του είπα ότι ήμουν σκατα επειδή χώρισα, δεν υποθηκε κάτι, έμεινε σιωπηλός. Είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι με όλους και όλα, ακόμα και η σιωπή μου έσπαγε τα νεύρα. Άνοιξα τη τσάντα μου για να φορέσω τη ζακέτα αλλά το πρώτο πράγμα που είδα μπροστά μου ήταν τα κωλο τσιγάρα, ξανά άρχισα να κλαίω.