I don't care [FY Fanfiction] #TBBW2019 #ABA2019

Goodbye, Prince.

Η βδομάδα είχε περάσει πολύ γρήγορα δυστυχώς, είχε φτάσει η μέρα που θα έφευγα για Γερμανία με την μαμά μου και ήμουν πολύ χάλια ψυχολογικά. Ξύπνησα και δεν είδα τον F διπλα μου, τέλεια, ακόμα καλύτερα. Σηκώθηκα και άρχισα να ετοιμάζω σιγά σιγά τα πράγματα μου, είχα ακόμα ώρα μέχρι να φύγω αλλά και πάλι δεν ήθελα να τρέχω τελευταία στιγμή. Πέρασε περίπου 1 ώρα και ακόμα δεν είχε εμφανιστεί, δε μου είχε πει καν ότι θα φύγει, είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι.

Zinnia_Müller
Θα έρθεις ή να πάω σπίτι και να μην σε αποχαιρετήσω καθόλου;

Priince.fy
Ερχομαι έρχομαι.

Ρολαρα τα μάτια μου και άφησα το κινητό στην άκρη, δεν είχα όρεξη ούτε καν για να γκρινιαξω, ναι, τόσο χάλια. Σκεφτόμουν απλά ότι δεν θα τον έβλεπα και με έπιανε τρελα, δεν του είχα εμπιστοσύνη και φοβόμουν ότι θα πήγαινε με άλλη, δεν ήθελα να πάει με άλλη. Κάποια στιγμή χτύπησε το κουδούνι, κατευθείαν το μυαλό μου πήγε σε καμία Εύα καθώς ο F έχει κλειδιά αλλά έπεσα έξω, άνοιξα την πόρτα και τον είδα να μπαίνει μέσα με ένα μπουκέτο λουλούδια. Είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα βουρκωμενη, αυτός με κοιτούσε και δε μπορούσε να σταματήσει να χαμογελάει, άνοιξε τα χέρια του και με αγκάλιασε κρατώντας τα λουλούδια.

"Είπα να κάνω κάτι γλυκό για το μικρό μου." είπε και με φίλησε στο μάγουλο.

Εγω δε μπορούσα να μιλήσω, δεν περίμενα να κάνει κάτι τόσο γλυκό για μένα, δεν είχε δείξει ποτέ ότι ήταν τέτοιο άτομο. Ήμουν έτοιμη να κλάψω από χαρά αλλά κρατήθηκα, μη φανώ και μελοδραματικη.

"Δε ξες πόσο χαρούμενη με κάνεις." είπα και τον αγκάλιασα ακόμα πιο σφιχτά.

"Εδώ και σχεδόν 2 μήνες φέρομαι σαν μαλακας, είπα να το διορθώσω λίγο, σου πήρα κι αυτό."

Άπλωσε το χέρι του και μου έδωσε μια μικρή χάρτινη σακούλα, μέσα είχε ένα άρωμα, το δικό του άρωμα για την ακρίβεια. Μόλις το είδα του χαμογέλασα κι αυτός μου έκλεισε το μάτι, όπως πάντα, δεν είχε ιδέα πόσο θα μου λείψει, εδώ μια μέρα δεν τον έβλεπα και ένιωθα κενό. Μετά από όλα αυτά ένιωθα καλύτερα, αισθάνθηκα μεγαλύτερη επιβεβαίωση.

"Σου έφερα και κάτι άλλο για να με θυμάσαι." είπε υπεροπτικά.

"Ωχ..."

Αρχισε να ψάχνει τις τσέπες του και έβγαλε ένα πακέτο τσιγάρα "Prince", να πως να καταστρέψεις μια ρομαντική στιγμή. Μου τα έδωσε και άρχισε να γελάει μόνος του, δε μπορούσε να σταματήσει φοβήθηκα ότι θα του κοβόταν η ανάσα.

"Μα τι τρομερό χιούμορ είναι αυτό." είπα προσπαθώντας να μην ξεσπάσω κι εγώ σε γέλια.

"Ξέρω, είναι τέλειος σε όλα, είμαι είδωλο." απάντησε και σοβαρεψε κατευθείαν.

Την υπέροχη αυτή στιγμή διέκοψε ένα τηλεφώνημα από τη μάνα μου, το πρώτο που μου έκανε από την μερα που έφυγα. Το σήκωσα και μου ζήτησε να είμαι σπίτι σε μισή Ωρα, είχε μαζέψει ήδη τα υπόλοιπα πράγματα μου και με περίμενε για να πάμε στο αεροδρόμιο. Μόλις το έκλεισα ένιωσα ξανά αυτό το κενό, για μια στιγμή είχα ξεχάσει πως θα έφευγα αλλά τουλάχιστον του είχα μεγαλύτερη εμπιστοσύνη σε σχέση με πριν.

"Πρέπει να φύγεις, ε;" με ρώτησε λυπημένος.

"Δυστυχώς, πρέπει να ξεκινήσω τώρα..."

Αναστέναξε και ήρθε κοντά μου, πολύ κοντά μου. Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα το πρώτο μας φιλί, σίγουρα δεν ήταν και το πιο ρομαντικό αλλά και πάλι, δε θα ξεχάσω πως ένιωσα. Άρχισε να με φιλάει, πρώτη φορά με φίλησε τόσο απαλά και γλυκά, όλες τις άλλες φορές ήταν πιο... Σεξουαλικο και γρήγορο.

"Θα μου λείψεις Γερμανακι." είπε και μου χαϊδέψε το μάγουλο.

"ΚΙ εμένα θα μου λείψεις αλλά σιγά, μερικές μέρες είναι μόνο." απάντησα προσπαθώντας να το παίξω "υπεράνω".

"Λοιπόν, πάμε...;"

Κουνησα θετικά το κεφάλι μου και έπειτα βγήκαμε από το σπίτι και μπήκαμε στο αυτοκίνητο. Είχα βάλει την κολόνια και τα τσιγάρα στη τσάντα ενώ κρατούσα τα λουλούδια στα χέρια μου, τα κοιτούσα και τα μυριζα συνέχεια, φυσικά αυτός το είχε καταλάβει και δεν έχανε ευκαιρία να το πάρει πάνω του.

"Φτάσαμε..."

Κοιταξα από το παράθυρο και αντιλήφθηκα πως όντως, βρισκόμασταν κάτω από το σπίτι μου. Δε ξέρω γιατί αλλά το κακό προαίσθημα δεν έφευγε, ίσως ήταν απλά φόβος, πιστευα πως δε θα με έβλεπε και θα έβρισκε άλλη επειδή θα καταλαβαινε πως είναι καλύτερα χωρίς εμένα, ελεύθερος. Απέβαλα τις σκέψεις μου και βγήκα από το αυτοκίνητο, βγήκε κι αυτός, σταθήκαμε ο ένας απέναντι στον άλλον και κοιταζομασταν, ξέσπασα σε κλάματα και μπήκα στην αγκαλιά του.

"Τι έπαθες μικρή μου;" με ρώτησε ανήσυχος.

"Μη με ξεπεράσεις, σε παρακαλώ..."

"Δεν υπάρχει περίπτωση, πίστεψέ με."

Τοτε βγήκε η μάνα μου στο μπαλκονι κι άρχισε να φωνάζει, κατάλαβα ότι έπρεπε να φύγω αμεσως αλλιώς θα κατέβαινε η ίδια να με μαζέψει. Του χαϊδέψα το μάγουλο και τον φίλησα.

"Αντίο, πρίγκιπα." είπα ειρωνικά.

"Αντίο Γερμανακι μου."

Με φίλησε στο μέτωπο και με άφησε να ανέβω πάνω, δε μπορούσα να σταματήσω να τον κοιτάζω ακόμα κι οταν έφτασα μπροστά από την πόρτα τον κοίταζα επίμονα και προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου πως δε θα έκανε καμία βλακεια, θα έκανε όμως ή όχι τελικά...;