I don't care [FY Fanfiction] #TBBW2019 #ABA2019

Happily *F*er After...

Είχαν περάσει μήνες από το τελευταία συμβάν και ομολογώ ότι δεν υπήρξα ποτέ πιο χαρούμενη στη ζωή μου. Συνέχισα να είμαι με τον F και κανένας δε μας ενόχλησε ξανά, πέρα από κάτι fans που το πάρα τραβούσα μερικές φορές αλλά σε γενικές γραμμές όλα καλά. Δεν μου είχε ανοιχτεί πλήρως ακόμα, ούτε εγώ το είχα κάνει αλλά περίμενα να μου δώσει το οκευ, δεν ήθελα να τον πιέσω σε τίποτα, έτσι κι αλλιώς όπως μου είπε δεν έχει συμβεί και κάτι το ιδιαίτερο στη ζωή του.

"Μωρο μου, γύρισα." είπα ανοίγοντας την πόρτα του σπιτιού του, ναι μέναμε μαζί.

Αυτός δεν απάντησε, συνέχισα να προχωράω αλλά άφαντος. Μπήκα στο δωμάτιο και τον είδα να κάθεται στο κρεβάτι παίζοντας με ένα μικρό κουτάβι, το θέαμα ήταν ότι πιο γλυκό πραγματικά. Με κοίταξε, μου χαμογέλασε και μου έκανε νόημα να καθίσω ενώ κρατούσε το κουτάβι στην αγκαλιά του. Εγώ έκανα ότι μου είπε, κάθισα και του έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο, δεν τον είχα ξανά δει να χαμογελάει τόσο.

"Τι είναι αυτό το μικρούλι;" ρώτησα και χαϊδεψα το σκυλί.

"Για σένα είναι." είπε και μου το έδωσε.

Πραγματικά δεν ήξερα πως να αντιδρασω εκείνη τη στιγμή, ήταν ότι πιο γλυκό μπορούσε να κάνει, πάντα ήθελα ένα σκυλάκι και το ήξερε. Το κράτησα για λίγο στην αγκαλιά μου και στη συνέχεια το άφησα κάτω, έσφιξα στην αγκαλιά μου τον F κι άρχισα να τον ευχαριστώ. Αυτός γελούσε και γενικά δε ξέρω, ήταν τόσο γλυκός μαζί μου, τόσο καλός.

"Σου άρεσε;" με ρώτησε.

"Είναι το καλύτερο δώρο του κόσμου." απάντησα και τον φίλησα ξανά.

"Ε προφανώς και είναι, εγώ το πήρα."

Αρχίσαμε να γελάμε και οι δύο, πλέον αυτή η υπεροψία του είχε γίνει ανέκδοτο και δε με ενοχλούσε καθόλου. Αυτός για μια στιγμή σοβαρεψε και με κοίταξε, σπάνια το κάνει αυτό αλλά όταν το κάνει έχει σκοπό να συζητήσει κάτι ουσιαστικό μαζί μου, με αγχώνει γενικά όταν θέλει να μιλήσουμε αλλα μετά από αυτό το δώρο δε νομίζω να είναι κάτι αρνητικό.

"Ξες, τόσο καιρό δε σου έλεγα τίποτα για μένα και νιώθω απαράδεκτος απλά έχω θέμα με το να εμπιστεύομαι, αν είσαι ακόμα πρόθυμη να ακούσεις πες-"

"Λεγε!" αναφώνησα ενθουσιασμενη.

"Δεν είναι και κάτι εκπληκτικό, πραγματικά. Απλά ισχύει το ότι πάντα ήθελα να γίνω διάσημος και κανείς δε πιστευε σε μένα, με τον Αλέξη τραγουδούσαμε μαζί στην αρχή σε κάτι μικρά μαγαζιά, η Αθηνά ήταν πάντα εκεί αλλά με ένα κινητό στο χέρι συνέχεια. Κάποια στιγμή είχαν αρχίσει να μου ζητάνε να πάω να τραγουδήσω μόνος χωρίς τον Αλέξη, αυτός δε ξέρω τι σκατα, ζήλεψε, δε ξέρω αλήθεια αλλά έμαθα από τα παιδιά στη παρέα πως έβαζε λόγια στην Αθηνά, εδω της είπε ότι έκανα κάτι με την Εύα η οποία είναι σαν αδερφή μου, τέλος πάντων. Ας μείνουμε στο ότι με είχαν παρατησει όλοι Χάρης στον Αλέξη, είχα μείνει μόνος και κατάφερα να γίνω το αστέρι που είμαι τώρα. Ήμουν απόμακρος μαζί σου στην αρχή γιατί δε πίστευα ότι κάποιος θα ήθελε να είναι μαζί μου κανονικά, να με γνωρίσει όντως και να με αγαπήσει αλλά το έκανες και... Σε ευχαριστώ Zinnia..."