I don't care [FY Fanfiction] #TBBW2019 #ABA2019

Why Are U SO Weird?

Είχε φτάσει το βράδυ και είχα πει στη μάνα μου ότι θα εμένα στη Νατάσα και πως θα πηγαίναμε μαζί σχολείο την επόμενη μέρα, φυσικά δεν έφερε αντίρρηση καθώς λατρεύει την Νατάσα. Έβαλα τα βιβλία μου και τις πιτζάμες μου στη τσάντα, πήγα στη στάση και ξεκίνησα για να πάω σπίτι του. Το μόνο πράγμα που με ανησυχούσε ήταν το γεγονός ότι δε μου είχε στείλει ούτε ένα μήνυμα από το μεσημέρι, δεν είχε μπει καθόλου. Όπως και να'χει, έφτασα κάτω από το σπίτι και χτύπησα το κουδούνι, μου άνοιξε και μπήκα μέσα. Με το που πάτησα το πόδι μου στο σαλόνι τον είδα να πέφτει στον καναπέ, ήμουν έτοιμη να βάλω τα γέλια αλλά μετά σκέφτηκα πως ίσως ήθελε βοήθεια.

"F, είσαι καλά" είπα και έσκυψα προς το μέρος του.

Αυτός έχωσε το κεφάλι του ανάμεσα στα μαξιλάρια κι άρχισε να γελάει, τότε ήταν που είδα τα άδεια μπουκάλια στη κουζίνα. Πλησίασα και παρατήρησα ότι τα μισά είχαν επάνω κραγιόν, έπινε με την άλλη, μια χαρά πέρασε. Εστρεψα το βλέμμα μου προς αυτόν, είχε βγάλει το κεφάλι του από τα μαξιλάρια και με κοιτούσε, η απογοήτευση που είχε σχηματιστεί στο πρόσωπο μου δε μπορούσε να κρυφτεί.

"Μούτρα πάλι;" μου είπε ενώ προσπαθούσε να σηκωθεί.

"Όχι, εντάξει, πέρασες καλά;"

Χαμογέλασε ικανοποιητικα και όταν έφτασε διπλα μου με πηρε αγκαλιά. Είχα αρχίσει να ζαλίζομαι, μύριζε αλκοόλ και γυναικείο άρωμα ταυτόχρονα, ήταν απαίσιο. Έκανα την καρδιά μου πέτρα και ανταπέδωσα την αγκαλιά.

"Θέλω να περάσω ακόμα καλύτερα τώρα όμως" είπε και μου σήκωσε απότομα τη μπλούζα για να με φιλήσει στο στήθος.

"Δε ξέρω..." αποκρίθηκα.

"Ξέρω εγώ όμως"

Για άλλη μια φορά δεν είχα περιθώριο απαντήσεις, απλά με πέταξε στο κρεβάτι και ήταν έτοιμος να ξεκινήσει να κάνει τη δουλειά του μέχρι που χτύπησε το τηλέφωνο του, ευτυχως. Μόλις είδε ποιος τον καλούσε πήρε μια βαθιά ανάσα και το σήκωσε διστακτικά.

"Έλα..."

Ακολούθησε μια αρκετά μεγάλη παύση, άκουγα γυναικεία φωνή στο τηλέφωνο. Ο F φαινόταν αγχωμένος, με κοιτούσε λες και ήξερε πως κάτι κακό θα ακολουθούσε, δεν είχε άδικο βέβαια.

"Α το ειχαμε πει ε; Πειράζει να το κάνουμε άλλη μέρα...;"

Είχα αρχίσει να καταλαβαίνω τι γινόταν και πραγματικά δεν ήμουν καθόλου χαρούμενη γι αυτό. Μόλις έκλεισε το τηλέφωνο μου χαμογέλασε λοξά και έπιασε αμήχανα τον σβέρκο του, ήμουν έτοιμη να εκραγω αλλά έπρεπε πρώτα να επιβεβαιωθώ για την κατάσταση.