I don't care [FY Fanfiction] #TBBW2019 #ABA2019

What's That Anger Now?

Δεν αργήσαμε να πάμε σπίτι του, δεν μπορούσαμε να περιμένουμε και πολύ ετσι κι αλλιώς. Κάναμε ότι ήταν να κάνουμε και πέσαμε για ύπνο αγκαλιά. Όταν ξύπνησα και τον είδα δίπλα μου ένιωσα πολλά ανάμικτα συναισθήματα αλλά κυρίως χαρά, παρά πολύ μεγάλη χαρά. Του έδωσα πολλά φιλάκια και άνοιξε τα μάτια του, αντί για να μου χαμογελάσει μου έδωσε ένα απειλητικό βλέμμα γεμάτο νεύρα.

"Καλημερα όμορφε." είπα και πήγα να τον φιλήσω στο στόμα αλλά αυτός τραβήχτηκε.

"Ναι καλημέρα." απάντησε και σηκώθηκε.

Άρχισε να ντύνεται γρήγορα και να ξεφυσαει, τι είχα κάνει πάλι; Κοίταξα γύρω μου και κατάλαβα πως όλα ήταν ένα αχουρι, χειρότερο από ότι την άλλη φορά. Ξαφνικά δεν απορώ γιατί έχει τόσα νεύρα, κι εγώ αν ζούσα σε ένα τέτοιο χάος εκνευρισμένη θα ήμουν. Σηκώθηκα κι επειδή βαριόμουν απίστευτα να ντυθώ τύλιξα απλά το σεντόνι γύρω από το σώμα μου, τότε θυμήθηκα ότι δεν είχα πει τίποτα στην μάνα μου για το ότι θα εμένα εκτός σπιτιού, θα είχε φρικάρει τελείως, όπως κι εγώ.

"Τι έπαθες τώρα;" με ρώτησε ο F.

"Δεν ενημέρωσα την μάνα μου, θα με σκοτώσει." είπα και άρχισα να ψάχνω το κινητό μου μέσα στο ακατάστατο του δωμάτιο.

"Ελεος, σταμάτα να κάνεις σαν μωρό."

Προς στιγμήν δε του έδωσα σημασία, του τα είχα μαζεμένα αλλά προέχει η μάνα μου. Μόλις βρήκα το κινητό μου προφανώς και ειδα άπειρες κλήσεις, μηνύματα, ηχητικά μηνύματά, τα πάντα. Πήρα κια βαθιά ανάσα και την πήρα τηλέφωνο, της είπα ότι και καλά πήγαμε στης Νατάσας και με πήρε ο ύπνος, ήμουν τυχερή που είχε δουλειά και δεν είχε χρόνο για δυσπιστίες. Το έκλεισα και παρατήρησα πως ο F είχε πάει στο σαλόνι, τι ευγενικός. Φόρεσα ένα βρακι, μια μπλούζα του και τον ακολούθησα.

"Τι είναι αυτά τα ξαφνικά νεύρα τώρα;"

"Δε μπορώ να καταλάβω τι εννοείς." είπε και άρχισε να φτιάχνει τον καφέ του.

Γενικά είχα καταλάβει ένα πράγμα, ήταν περίεργος και απρόβλεπτος, κάτι τον προβλημάτιζε αλλά δεν κάθισε ποτέ να μου πει τι ήταν αυτό. Κάθισα στη καρέκλα της κουζίνας και τον περίμενα να τελειώσει χωρίς να τον ενοχλήσω. Τον παρατηρούσα, ακόμα και τον καφε του νευριασμενος τον έφτιαχνε, πρώτη φορά τόσα νεύρα. Αυτός τελείωσε και κάθισε δίπλα μου, με κοίταξε γλυκά και μου έδωσε τον καφέ.

"Για σένα..." είπε και με φίλησε.

"Ευχαριστώ αλλά πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω την συμπεριφορά σου." απάντησα μπερδεμένη.