I don't care [FY Fanfiction] #TBBW2019 #ABA2019

We're Leaving!

Ανεβήκαμε σπίτι και κάναμε έρωτα, μας βγήκε εντελώς αυθόρμητα. Από τη στιγμή που μου είπε πως θα είναι μόνο δικός μου ένιωθα διαφορετικά, αισθανόμουν ασφαλής μαζί του. Ήταν τόσο έντονο, ήταν σαν να το ένιωθε κι αυτός σε αντίθεση με κάθε άλλη φορά που απλά το ζούσα μόνη μου. Πίστευα πως δε μπορούσα να πάει κάτι στραβά, ναι, κάνε όνειρα Zinnia.

"ΕΊΣΑΙ ΤΡΕΛΉ;!" ακούστηκε η φωνή της μάνας μου την ώρα που άνοιγε την πόρτα.

"Μαμά!"

Ο F έφυγε κατευθείαν από πάνω μου, ευτυχώς είχαμε ήδη σεντόνι από πάνω μας και δεν είδε κάτι... Περίεργο. Είχα χλωμιασει από το άγχος, η καρδιά μου ήταν έτοιμη να φύγει και τα χέρια μου έτρεμαν ασύστολα. Την κοιτούσα με τρόμο, αυτή από την άλλη με κοιτούσε με απόλυτο θυμό. Ο F ήταν επίσης αγχωμένος, πρώτη φορά τον είδα ετσι για την ακρίβεια, ήθελα να πεθάνω εκείνη τη στιγμή, να εξαφανιστώ.

"Φίλιππε, θα σε παρακαλούσα να φύγεις κια να μη ξανά πατήσεις το πόδι σου εδώ μέσα..." είπε η μητέρα μου όσο πιο ψύχραιμα μπορούσε.

"Εγώ να φύγω αλλά, πρέπει να ντυθώ πρώτα οπότε ίσως πρέπει να φύγετε, εκτός αν θέλετε να θαυμάσετε τα προσόντα μου"

"Αυτό ήταν, δε θέλω να σε ξανά δω μπροστά μου! Zinnia, τέλος, σε μια βδομάδα πετάμε για Γερμανία. Θα κατσουμε εκεί μερικές μέρες μέχρι να συνέλθεις." είπε κλείνοντας δυνατά την πόρτα πίσω της.

Μολις αποχώρησε ένιωσα χαμένη, κοίταξα τον F με δάκρυα στα μάτια, ήμουν εντελώς σκατα. Αυτός με αγκάλιασε και με φίλησε στο μέτωπο αλλά και πάλι, δε μπορούσα να ηρεμησω. Δεν ήθελα να πάω Γερμανία, όσο κι αν καθόμασταν ακόμα και μια μέρα δεν ήθελα, δεν άντεχα εκεί.

"Ηρέμησε μωρό μου, θα σε περιμένω, καλά;" είπε και με έσφιξε ακόμα πιο δυνατά.

"Σίγουρα;" τον ρώτησα διστακτικά.

Αυτός εγνεψε καταφατικά και σηκώθηκε για να ντυθεί και να φύγει, δεν ήθελα να φύγει. Όλα ήταν στραβά εκείνη τη στιγμή, γιατι ρε γαμωτο να μας δει σε αυτή τη φάση η μάνα μου; Από εδώ και πέρα θα έκανε τα πάντα για να με κρατήσει μακριά του κι αυτός σίγουρα μετά από μερικές μέρες θα έβρισκε άλλη, δεν το χει σε τίποτα. Μόλις ντύθηκε έβαλα κι εγώ κάτι πρόχειρο, μετά από μερικά λεπτά μπήκε η μητέρα μου στο δωμάτιο.

"Θα ξεκουμπιστεις επιτέλους;" τον ρώτησε δείχνοντας τον με το δάχτυλο.

Αυτός απλά κούνησε το κεφάλι του, μου έδωσε ένα ακόμα φιλί στο μέτωπο και έφυγε. Το δευτερόλεπτο που έκλεισε η εξώπορτα η μάνα μου άρχισε να ουρλιάζει, έλεγε πως την απογοήτευσα, πως έγινα η ντροπή της οικογένειας και πως δεν υπήρχε περίπτωση να με άφηνε να τον ξανά δω. Εγώ από την άλλη, δε μπορούσα να σταματήσω να κλαίω, είχα κολλήσει τόσο πολύ μαζί του.