I don't care [FY Fanfiction] #TBBW2019 #ABA2019

I Met a Guy Named FY

Ξύπνησα το πρωί γεμάτη ενέργεια και όρεξη, ήταν η πρώτη μέρα του σχολειου και θα έβλεπα ξανά τους παλιούς μου φίλους! Τα τελευταία πέντε χρόνια ζούσα Γερμανία καθώς ο πατέρας μου κατάγεται από εκεί και μας επέβαλλε να τον ακολουθήσουμε, ήταν δύσκολη αλλαγη για μένα αλλά ευτυχώς οι γονείς μου χώρισαν και μπόρεσα να επιστρέψω με την μητέρα μου σπίτι, στην Ελλάδα. Ντύθηκα, βαφτηκα ελαφρώς και πήγα στο σημείο που είχα πάντα συνάντηση με την κολλητή μου την Νατάσα, δεν ήξερε ότι είχε επιστρέψει, ήταν έκπληξη.

"Zinnia; Δεν είναι δυνατόν!" είπε και έπεσε στην αγκαλιά μου.

"Καλημέρα και σε σένα Νατα." της είπα γελώντας.

Δεν είχα ξανά νιώσει καλύτερα στη ζωή μου, η επανασύνδεση με τα άτομα που αγαπάς είναι το καλύτερο πράγμα. Καθίσαμε γύρω στη μισή ώρα μαζί στη πλατεία, μιλήσαμε για όσα θέματα προλάβαμε και πήγαμε σχολείο. Ήμασταν και οι δύο ενθουσιασμενες, μπορεί να ήταν η τελευταία χρόνια του σχολείου αλλά είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως θα την περνούσα τέλεια.

Μόλις φτάσαμε στο σχολείο άρχισα σιγά σιγά να μιλάω και με άλλους παλιούς μου συμμαθητές, ήταν λίγο αμήχανο αλλά εντάξει. Βασικά, δεν είχα ποτέ πάρα πολλούς φίλους, γενικά δεν ήμουν ιδιαίτερα γνωστη, δε με ενδιέφερε ποτέ. Οπως και να χει, ο αγιασμός ξεκίνησε και διήρκησε ελάχιστα, μόλις τελείωσε καθίσαμε με την Νατάσα σε ένα παγκάκι έξω από το σχολείο.

"Βλακα, ξες τι μου χει λείψει;" ρώτησα ενθουσιασμενη.

"Για πες."

"Το κέντρο..."

Χαμογέλασε λοξά, σηκώθηκε και μου έκανε νόημα να την ακολουθήσω, αυτό σήμαινε ότι θα πηγαίναμε κέντρο, πραγματικά ότι καλύτερο. Πετάχτηκα και άρχισα να τρέχω προς τη στάση του λεωφορείου, ευτυχώς ήμασταν τυχερές και ήρθε κατευθείαν.

"Ποσο μισώ τον ΟΑΣΘ..." μουρμούρισε η Νατάσα προσπαθώντας να πιαστεί από κάπου.

"Σταμάτα να γκρινιάζεις, πλάκα έχει!"

Ρολαρε τα μάτια της και δυσανασχετησε. Περίπου δέκα λεπτά αργότερα είχαμε φτάσει η ώρα ήταν 12:30, ναι κάναμε αργά αγιασμό. Με το που κατεβήκαμε την τράβηξα από το χέρι και άρχισα να την πηγαίνω προς λευκό, όλη την ώρα εκεί καθόμασταν στην 1η γυμνασίου, ήταν το αγαπημένο μου μέρος.

"Σαν τις παλιές καλές μέρες." είπα την ώρα που πλησιαζαμε λευκό.

"Ισχύει, θα πεταχτώ να πάρω έναν καφέ από τα Starbucks, θα μπεις μέσα μαζί μου ή θα περιμένεις απέναντι;"