I don't care [FY Fanfiction] #TBBW2019 #ABA2019

Why Are You Here?

Το επόμενο πρωί ευτυχώς ξύπνησα χωρίς πονοκέφαλο και ζαλάδα, δεν θα ήθελα να μπω σε αεροπλάνο hangovered. Τέλος πάντων, για να μη πολυλογώ με ανούσιος λεπτομέρειες, χαιρέτησα τον μπαμπά μου, χαιρέτησα τον Thomas και πήγα στο αεροδρόμιο με την μητέρα μου. Είχα άγχος, αν ερχόταν ο παλιό FY να με πάρει θα γινόμασταν ρεζίλι μπροστά σε πάρα πολύ κόσμο.

"Zinnia, αισθάνεσαι καλύτερα;" με ρώτησε τη μαμά μου την ώρα που καθόμασταν στις θέσεις του αεροπλάνου.

"Ναι, αρκετά."

Λίγα λεπτά αργότερα έγινε απογειωση, εγώ επέλεξα να κοιμηθώ μέχρι να φτάσουμε καθώς έπρεπε κάπως να αποβάλλω τις αρνητικές σκέψεις από το μυαλό μου, όσο γινόταν δηλαδή. Δεν κατάλαβα πότε φτάσαμε, δεν είναι και μεγάλη η διαδρομή οπότε μια χαρά. Μόλις κατεβήκαμε στο αεροδρόμιο κοιτούσα γύρω μου, ήθελα να δω αν ξεχωρίσω πουθενά αυτό το ξανθό μαλλάκι και το εκπληκτικό χιτλερικο μουστάκι (heyitseleni). Άνοιξα το κινητό μου και με το που ενεργοποίησα τα MB είδα για άλλη μια φορά πολλά μηνύματα, παρά πολλά.

Priince.fy
Εε Zinnia έφτασες;
Πάλι με γράφει
Να σου πω, δεν γεννήθηκε ακόμα κοπέλα που θα αγνοήσει τον FY.
Εκτός αν δεν είσαι κοπέλα...
Αστειάκι.
Αλλά έλα τώρα, είμαι τέλειος, μιλά μου...
Zin, έλα, μιλά στον superstar...
Καλά, θα τα πούμε.

Δεν ξέρω αν έπρεπε να γελάσω η να βάλω τα κλάματα με αυτές τις μαλακιες, είναι δυνατόν να μου παίζει τέτοια πουστια και μετά να έχει όρεξη και θράσος για αστειάκια; Τραγικός.

Zinnia_Müller
Ναι δεν είμαι κοπέλα, είμαι γυναίκα, ώριμη και με μια αξιοπρέπεια, γι αυτό λοιπόν δεν ασχολούμαι με βλαμμένα.

Priince.fy
Μα δεν είμαι βλαμμένο, τι έκανα; Πως γίνεται να φέρεσαι έτσι σε μια μουσική ιδιοφυΐα;

Αν συνέχιζα να του απαντάω ήμουν σίγουρη ότι θα έκλαιγα από τα νεύρα. Έτσι, έβαλα ξανά το κινητό στη τσάντα και αφού πήραμε τις αποσκευές μπήκαμε με την μητέρα μου σε ένα ταξί ώστε να επιστρέψουμε σπίτι. Όταν αρχίσαμε να πλησιάζουμε είδα ένα γνωστό αυτοκίνητο από κάτω, πολύ γνωστό. Γιατί να έρθει το μαλακισμενο...
Η μαμα πάρκαρε κάτω από το σπίτι και αρχικά δεν τον παρατήρησε, εγώ από την άλλη τον παρατήρησα κανονικότατα και δεν άντεξα να μείνω με σταυρωμένα τα χέρια.

"Τι κάνεις εσύ εδώ;" τον ρώτησα και στάθηκα απέναντι του.

"Ήρθα να δω την κοπέλα μου αλλά λογικά δεν είναι χαρούμενη που με βλέπει."

Τα πόδια μου έτρεμαν από θυμό, δε μπορούσα να διαχειριστώ αυτή τη κατάσταση, ήταν αδιανόητο το ποσό με βασάνιζε αυτό το άτομο και δεν ήξερα και γιατί. Σε φάση, εντάξει, έκανες την μαλακια σου, την έδειξες δημοσίως μεσω της αγαπημένης σου Πηνελόπης, εμένα τι με θες;

"Περιμένεις να χαρώ μετά από αυτό που έκανες;" είπα και ένιωσα δάκρυα στα μάτια μου ξανά.

Αυτος με κοιτούσε με απορία, τι σκατα, δε γίνεται να μην είχε καταλάβει πως το έκανε. Όσο πιο πολύ τον κοίταζα τόσο πιο πολύ ήθελα να τον φιλησω και να τον χτυπήσω ταυτόχρονα, όλα μέσα μου ήταν μπερδεμένα και δεν ήξερα πως να δράσω, τον μισούσα αλλά ο έρωτας είναι έρωτας.

"Zinnia, πες μου τι έκανα για να ξέρω..."

"Τι εννοείς τι έκανες ρε F, ανέβασε η Πηνελόπη στορυ που είστε μαζί στο κρεβάτι, πολύ πιθανόν γυμνοί, τι σκατα προσπαθείς να πετύχεις;"

Αυτός κοκαλωσε για μια στιγμή, γούρλωσε τα μάτια του και έμεινε με ανοιχτό το στόμα. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι συμβαίνει, δεν είχε κανένα νόημα, δε γινόταν να μην ήξερε αλλά και πάλι, ας υποθέσουμε ότι δεν ήξερε, την είχε γαμησει.

"Μωρο μου, ποιο στορυ;"

Έβγαλα το κινητό μου και το έδειξα το σκριν που είχα κάνει, αυτός έκανε σαν να είχε δει φάντασμα, τα χέρια του έτρεμαν και ανοιγοκλεινε συνεχώς τα μάτια του, με νευριάζε ακόμα πιο πολύ.

"Zinnia, μα τη Παναγία δεν είχα ιδέα γι αυτό το πράγμα. Έχεις κάθε δικαίωμα να έχεις νεύρα, ναι κάναμε κάτι με την Πηνελόπη αλλά έμεινε μόνο στα βασικά δεν ολοκληρώσαμε. Επίσης, ήμουν ζάντα και δε ξέρω πως βρέθηκα μαζί της, λογικά αυτή θα μου κόλλησε, ήθελα να σου το πω όταν επέστρεφες και να το συζητήσουμε δεν ηθελα με τίποτα να το μάθεις έτσι..."

Είχα πάθει σοκ, πόσο ζώο μπορεί να είναι η Πηνελόπη; Βέβαια, όλο αυτό δεν κάνει τον F καλύτερο σε καμία περίπτωση αλλά του δίνει ένα άλλοθι, θα το έπαιρνα πιο ήπια αν μου το έλεγε από μόνος του, είναι αλήθεια αυτό. Άρχισα να νιώθω πίεση, το μυαλό μου δεν μπορούσε να σκεφτεί καθαρά και το κεφάλι μου πονούσε. Δεν ήθελα να του πω ή να ακούσω κάτι άλλο, το έκανε, παραδέχτηκε ότι έκανε κάτι μαζί της. Κούνησα το κεφάλι μου σε ένδειξη απογοήτευσης και πήγα προς το σπίτι, αυτός με φώναζε αλλά δεν ήθελα να ακούσω τίποτα, ήθελα να μείνω μόνη. Ανέβηκα σπίτι και συνειδητοποίησα πως η μαμά μου δεν είχε καταλάβει τίποτα, ήταν τόσο προσκολλημενη στις αποσκευές που δεν είχε αντιληφθεί τίποτα.

"Κλαις;" με ρώτησε μόλις μπήκα σπίτι.

"Είναι απο κάτω μαμά..." είπα και χαμήλωσα το κεφάλι μου.

"Αυτό ήταν, πάω κάτω."

Οτι κι αν έλεγα εκείνη τη στιγμή δε θα την σταματούσε και το ήξερα, δεν ηθελα καν να τη σταματήσω βασικά, του άξιζε ότι κι αν του έλεγε. Δεν μπήκα στον κόπο να κατέβω κάτω, την εμπιστεύτηκα, ήξερα πως δε θα έκανε βλακεια, έτσι νόμιζα δηλαδή.