He's my Fiance

Chapter 1: Still Finding You

A/n: Again sa lahat ng mag tatangkang basahin ito ng hindi pa nababasa ang book 1 and 2 bahala kayo maguluhan sa buhay niyo.

~~~~

Psyche POV

"Insan." Napatingin ako kay Neon na tinawag ako.

"Kumain ka muna mamaya na yan, baka lumamig na yung pagkain."ningitian ko lang siya saka binalik ang paningin ko sa ginagawa ko.

"Saglit lang Neon malapit ko ng matapos ito." Sabi ko at inenter ang site.

"Ano ba kasing ginagawa mo?"tanong niya at umupo sa tabi ko.

"Gumagaw ako ng site para kay Matthew, sabi ni Jorgie mabilis daw mahahanap si Matthew pag kumalat ang litrato niya." Sabi ko at kinulikot ang computer. Naramdaman ko ang pag tigil ni Neon kaya napa tingin ako sa kanya.

"Insan... Hanggang ngayon ba--"

"Neon, hanggang ngayon ba nega ka parin?"pag putol ko sa kanya.

"Insan naman kasi, look I care for you. Mag iisang taon na since mawala si Matthew." Sabi niya. Napa pikit ako at pinigilan ang sarili kong magalit sa kanya.

"I know, but malakas ang kutob ko he's still alive and I'm sure he will come back for me."sabi ko at tinignan ang litrato ni Matthew na nasa site.

"I will do everything para mabalik siya sakin." Sabi ko at tinignan ang singsing na naka suot sa ring finger ko.

"Can't you see? Nag propose siya sakin, kailangan niya pa akong pakasalan at kailangan niya pang bumuo ng pamilya kasama ako." Sabi ko at ngumiti.

"Dederetsohin na kita Insan, sa ating lahat ikaw nalang ang nabubuhayan ng loob na buhay pa sya."

"Kasi yun ang totoo Neon, buhay pa siya at sure ako jan." Tinignan ko siya.

"Ayokong mag away nanaman tayo ng dahil lang sa pagiging nega mo. Kung wala ka ng sasabihin o mahalagang gagawin you may now leave. nawalan na din ako ng ganang kumain ilagay niyo nalang sa ref ang pagkain."sabi ko at binalik ang paningin sa computer.

Agad na tumulo ang luha ko ng marinig ko ang pag sarado ng pinto ng kwarto ko. Hinawakan ko ang screen ng computer habang naka tingin sa larawan ni Matthew.

"Nasan ka na ba? Hinihintay parin kita." Sabi ko at ngumiti ng pilit.

Mahigit isang taon na ang lumipas ng mawala si Matthew sakin. Ang daming nangyare sa loob ng isang taong iyon.

Sila Neon at Jello ay nag karuon na ng kambal na anak habang si kuya Inigo naman ay may fiance na si Jorgie naman ay may girlfriend na habang ako, hinihintay ang pag babalik ng lalaking nag bigay ng singsing sa akin sa Mediterranean Sea.

Dumaan na ang pasko, bagong taon, araw ng mga puso at independence day pero di ko parin nahahanap ang lalaking nag bigay ng singsing sa akin. Hindi ko parin nahahanap ang Matthew ko.

Ang sabi nila maliit lang ang mundo, pero bakit parang ang laki laki ng mundo at di ko magawang mahanap hanap ang pinaka mamahal ko?

Lahat na ginawa ko para mahanap siya, ang kuya niyang si Lukas ay nakikipag tulungan na din sa amin pero wala parin kaming nahahanap kahit na isang bakas niya.

Huminga ako ng malalim at isinandal ang likod ko sa upuan.

"Baka sa araw na mahanap kita ay na menopause na ako, pano tayo gagawa ng anak natin niyan?"naka ngiting tanong ko sa larawang kaharap ko.

"Malapit na ang birthday natin, naiisipan kong i-celebrate yun sa Canada. Naalala ko kasi noon sabi mo sa susunod nating birthday ay sa Canada tayo mag cecelebrate." Sabi ko at huminga ng malalim.

"uso daw comeback ngayun, bat di mo itry humanap ng ways para bumalik sakin?"tanong ko at natawa. "De joke, siguro nasa maayus ka namang kamay. Sana lang ay hindi ka napadpad sa kamay ng isang masamang babae o nong kung sino man. Hahanapin parin kita kahit maubos na ang kayaman mo. Haha."

Agad nanamang tumulo ang luha ko at sa pag kakataong ito, mas lalong nag alab ang lungkot na nararamdaman ko.

"Mahal na mahal kita, miss na miss na kita. Nasan ka na ba?"

Someone's POV

It was just an ordinary day.
Sitting in the couch and staring at the window, watching the couples past our house.

In short, another boring day again.

"Vermond." Lumingon ako sa tumawag sakin and there i saw my beautiful fiancee walking near me.

"Sharia." I smiled and kiss her.

"How's your day?"tanong niya at umupo sa harap ko.

"Boring." Sagot ko, natawa siya.

"Don't worry, you will not get bored again. We will go to Canada, i want you to meet my family." She said at touch my hand.

"Really? When we will go?" tanong ko.

"Hmm October 31, we will enjoy our day with my family." sabi niya at ngumiti.

October 31, bakit parang sobrang halaga ng araw na iyan sa akin? Sounds weird but yah i feel that October 31 is so very important to me.

"Are you Excited babe?"she asked. I smiled.

"Very excited." I answer and smiled at her.

But the truth is... I don't feel so excited. I feel that october 31 is so very important to me.

~~~

Tweet me @redious_in
Facebook: Arline Laure ll
Instagram: rediousinpaper