He's my Fiance

Chapter 23: Please

Psyche POV

Minulat ko ang mga mata ko ng may maramdaman akong mabigat na ewan na naka patong sa tyan ko.

Nilingon ko kung ano yun at nanlaki ang mga mata ko ng makitang naka yakap si Matthew sa akin. Teka diba sa sofa ako natulog? Bakit....

Alam ko na. Siguro ay nahulog ako mula sa sofa, pero bakit dito natulog si Matthew sa Lapag? Kagabi sinigurado kong tulog na siya bago ako matulog sa sofa. Nagising ba sya?

Sa halip na alisin ko ang kamay niyang naka yakap sa akin ay pinag masdan ko na lamang ang maamo niyang muka saka lumapit sa kanya ng mas malapit pa at hinalikan ang tungkil ng ilong niya.

Ang tagal ko ng gustong gawin yan sa kanya. Siguro kung hindi lang nangyare yung trahedyang yun siguro ay mag asawa na kami ngayun.

Muling tumulo ang luha ko habang naka tingin kay Matthew na natutulog.

Kailan mo ba ako maaalala?
Niyakap ko siya at siniksik pa ang sarili ko sa kanya. Naramdaman ko ang pag higpit ng yakap niya dahilan para maging komportable ang pakiramdam ko.

Pinikit ko ang mata ko habang ninanamnam ang sandaling kayakap ko ang mahal ko. 

Kung pwede lang ireprogram ang utak mo Matthew, makiki usap ako kay Jorgie na ayusin yan para maalala mo na ako.

"Psyche..." Gising na siya.

"Psyche wake--"

"Please." Putol ko sa sasabihin niya. Mas hinigpitan ko pa ang pag kakayakap sa kanya.

"Please stay with me." Sabi ko at muling tumulo ang luha ko habang naka pikit ako at naka siksik ang mukha ko sa dibdib niya.

"Stay with me forever." Paki usap ko. Hindi ko siya narinig mag salita.

"Please... Please stay with me like this." Sabi ko at di na napigilang hindi humagulgol.

"Stay with me like this forever Matthew." Umiiyak kong sabi. Naramdaman ko ang pag lunok niya ng laway.

"I'm begging you to stay with me, because i don't know how to start my life again without you." Sabi ko at inangat ang paningin ko. Nag tama ang mga paningin namin at bakas sa mga mata niya ang pagka gulat ng makitang umiiyak ako.

"Bakit ka ba laging umiiyak?" Tanong niya.

"Ang daya daya kasi." Sabi ko, naramdaman kong pinunasan niya ang luha ko.

"Ang daya daya kasi nong una kang napasakin may amnesia ka din. Tapos nong akala ko magiging masaya na tayo ako naman ang nagka amnesia. Then ng maalala ko na ang lahat.... Nawala ka sa akin and now you have amnesia again." Sabi ko.

"I'm tired Matthew... I'm tired but i'm still fighting and still holding to our relationship. Patuloy parin akong lumalaban para sa magulo nating relasyon." Sabi ko at muli nanamang tumulo ang mga luha ko.

"But still, kahit pagod na ako.hinding hindi ako bibitaw hinding hindi ako titigil hangga't hindi mo ako naaalala." Sabi ko at ngumiti.

"Gaya ng ginawa mo sa akin noong ako ang may amnesia. Araw araw ipapa alala ko sayo lahat ng mga masasaya nating nakaraan. Hanggang sa dumating yung araw na matandaan mo na ako." Sabi ko at pinunasan ang luha ko.

"At kapag dumating ang araw na naalala mo na ako. Ako na ang pinaka masayang babae sa buong mundo at hinding hindi na kita papakawalan." Sabi ko at pinag masdan ang mga mata niya.

Tahimik lang siyang nakikinig sa akin.

"Pero sabihin mo lang sa akin kung nasasakal na kita. Kasi kung oo bibitawan na kita." Humigpit ang pagkakayakap niya sa akin at siya naman mismo ang sumiksik sa akin. Ipinikit niya ang mga mata niya at huminga ng malalim.

"Don't drag me down. You say you will still fighting and holding even if its hurts. If i hurt you please still hold me. I just don't know who's the real me. I just forgot you but i know my heart didn't forgotten you." Sabi niya dahilan para mapangiti ako.

"Can you do me a favor?" Tanong niya.

"Kahit ano." Sabi ko.

"Please still fight for me kahit hindi na ako lumalaban."

Huminga ako ng malalim at tumango tango.

"I will." Hinigit niya ako palapit sa kanya at hinalikan ang aking nuo.

"I'm satisfied now Psyche ko."

*dug dug
*dug dug
*dug dug

He called me 'Psyche ko'.
Is it mean na... May mga ala ala ng bumabalik sa kanya?

~~~

Tweet me @redious_in
Facebook: Arline Laure ll
Instagram: rediousinpaper