chapter 17

8 2 1
                                    

Althea's POV

Hindi pa rin ako makarecover sa ikinuwento ni Bock. How can I get over after that tragedy story? I thought it was a happy ending like what happened in every tales. My own expectation betrayed me.

Nakita kong pumasok na si Bock sa room niya, katabi ng magiging room ko. Napabuntong hininga ako at tuluyan ng pumasok sa loob. Nilibot ng mga mata ko iyong paligid. Spanish style bed, sofa, paintings, golden lamps. Umupo ako sa malambot na kama at tumingin sa painting na nasa harapan ko.

I smiled out of nowhere. Love wasn't always as good as an old dusty painting. But it filled with full of feelings—pure love. Love was a lost art and even though the destiny lost it for some times. But you'd never ever get tired of finding it. You'd never ever forget the memories. You'd never ever get upset. And you'd never ever fall out of love. Love is always love. You'd still hold for a reason you still love that person. Never get tired of waiting until death stop you. But if there's a life after death, you'll always choose to stay and wait. I think it's a greatest love. Great taste of love.

Pinunasan ko iyong luha ko. Hindi ko kasi maiwasang malungkot. Sana nagkatuluyan sila—pero kapag hindi iyon nangyare walang Bock sa harap ko. Wala siya para ikwento sakin ang kwentong to. Dapat ba masaya ako?

"Everything has a reason why it happens and it is a good thing," I said out of nowhere.

Marami ka talagang marerealized sa love after what happened or when you have experience it. Sometimes it's complicated but sometimes you will end up living with it and forget about complications.

Bock and I....

Hindi ko na kaaway si Bock. Ano ko siya? Ano kami? Sino ako sa buhay nya?—Oh God! I forgot....Sht! Hindi. Partner lang kami sa isang report at hanggang dun lang yon.

Masyado akong nag-eexpect!

"Expectations would hurt you, Althea! Remember that!" Sermon ko sa sarili ko. "Fck!" Bulalas ko nang narinig na biglang tumunog iyong phone ko.

Kinuha ko ito sa shoulder bag na dala ko at kinuha ang phone ko. Marami akong nabasang text galing sa bestfriends ko. Tinatanong nila kung nasaan ako? What am I doing? And why am I still not go home? They're worried and I feel sorry about it because I made them worried. Nagreply ako. Sabi ko nasa Vigan ako and I explained them why I am here.

As I sit on the bed. I looked at the window, there's a star. When Lola Anastasia and Lolo Kulas meet again, they'd dance again under the moonlight and bright stars. I can't wait. I've noticed that there's balcony over there. Nakabukas ang sliding wooden door at humahangin ang kurtina.

Naglakad ako papunta run. Lumabas ako sa balcony at lumapit sa pasamano. Tumingin ako sa langit. It's just quite beautiful. The surroundings are really quiet at golden night. Meron kayang curfew?

Nakarinig ako nang pagbukas ng pinto at napalingon ako. Si Bock ang lumabas mula rito. Napansin niya ako at kumaway siya sakin. Kumaway din ako sa kanya. Lumapit ako hanggang sa dulo ng balcony ng kwarto ko. Lumapit din siya. Pero hindi namin maabot ang isa't isa dahil may space sa harapan namin at may harang kung nasaan kami—ito na iyong dulo ng balcony. Ngumiti ako sa kanya.

"Hey!" Bati ko sa kanya.

"Hey, Something bothering you?" Tanong niya.

"You," I answered.

"Me?" Tanong niya sa sarili niya.

"Huh?" Nagtaka ako. Sht! I just answered 'You'! It's not supposed to be. Bweset na bibig to! Walang preno at basta-basta na lang manlalaglag!

"No, your story you told to me!" Bawi ko. Patango-tango naman siya sa sinabi ko. Napairap ako kasi mukhang nang-aasar siya.

"Okay. By the way, let's play a game. Let's throw some question and we're gonna answer it honestly," sabi niya. Siguro na boring na siya.

Naabot mo na ang dulo ng mga na-publish na parte.

⏰ Huling update: Aug 10, 2022 ⏰

Idagdag ang kuwentong ito sa iyong Library para ma-notify tungkol sa mga bagong parte!

When We Met The Bad BoysTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon