» To nie tak, że kocham Jimina. Po prostu żyjemy ze sobą, śpimy razem, wspieramy się, dzielimy radościami i smutkami. Ja wciąż chcę się go pozbyć, ale z każdym dniem jest to coraz trudniejsze. «
Min Yoongi planuje „zabić" Park Jimina w ramach zemsty...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
– Hyung, a pamiętasz to? – Taehyung położył wskazujący palec na jednym z polaroidowych zdjęć. Poczułem, jak mięśnie jego policzka, który oparł na mojej klatce piersiowej, delikatnie się spinają i naciągają, co świadczyło o szczerym uśmiechu, malującym się na jego twarzy. Chłopak osunął nieco dłoń, zaczepiając ją o moje palce, kurczowo trzymające brzegi albumu.
– Pewnie, że pamiętam. Spadłeś potem z tej ławki i musiałem zanieść cię do domu. Wtedy też zgubiłem telefon. To był naprawdę pechowy dzień – westchnęłam, kręcąc przy tym głową na wspomnienie.
– Pechowy? – Taehyung zadarł głowę do góry, by spojrzeć zaskoczonymi oczami na moją twarz. – Dla mnie to jeden z najszczęśliwszych dni w życiu.
– Bo skończyłeś na SOR-ze?
Na pytanie, Kim podniósł się do siadu i władczo oparł jedną ręką na moim udzie. Zmarszczył niezadowolony brwi, jakby obrażony, a jego oczy... to spojrzenie, z którego potrafiłem odczytać zawód, niepewność i złość, przyprawiło mnie o zimne dreszcze.
Taehyung powoli zwilżył koniuszkiem języka wargi. Czułem narastający niepokój.
Powiedziałem coś nie tak?
– Nie, nie chodzi o skręconą kostkę – mruknął niskim, nieco pretensjonalnym głosem. – Naprawdę nie pamiętasz?
Nieco niepewnie pokręciłem przecząco głową. Taehyung pokazowo opadł plecami na oparcie kanapy za sobą i westchnął dramatycznie, jakby nie potrafił znieść mojej niewiedzy. Nieco osunął się w dół, by znowu oprzeć policzek na moim ramieniu, a potem ponownie wskazał palcem problematyczną fotografię.
– Wtedy skradłeś mi pierwszy pocałunek.
– Pierwszy? – obruszyłem się. Nieco spuściłem głowę, by móc spojrzeć na młodszego. Ten tylko przytaknął i dałbym sobie rękę uciąć, że odrobinę zarumienił, co wydawało mi się niesamowicie urocze, słodkie. Po tak długim związku, on wciąż potrafił się przy mnie wstydzić.
– Nigdy nie mówiłeś, że to ja go zabrałem. Jesteśmy ze sobą już trzy lata...
– A miałem się tym chwalić? Jesteś starszy, przecież miałeś kogoś przede mną. Nie chciałem wyjść na gorszego – powiedział cicho, próbując schować zawstydzenie za zmarszczeniem nosa i pretensjonalnym wydymaniem warg. Skrzyżował ręce na piersi i chwilę powiercił się w miejscu, aby w końcu znaleźć odpowiednią pozycję.
Naprawdę uwielbiałem, kiedy siedział tak obok mnie w takie wieczory jak ten. Przy ciepłym kominku, butelce różowego wina, spokojnej, cichej muzyce dryfującej po pomieszczeniu z ogromnego sprzętu stereo, podczas gdy ciężkie, jesienne krople deszczu dudniły we wszystkie okna oraz parapety.
W takich chwilach jak ta znajdowałem kolejne powody by kochać Taehyunga. Dzięki takim momentom zakochiwałem się ponownie w jego błyszczących oczach, uroczym nosku, miękkich policzkach i malinowych, kształtnych wargach, które w tym momencie zapragnąłem ucałować. Nie wzbraniałem się więc przed delikatnym uniesieniem palcem jego brody, by już po chwili odbić na jego ustach czuły, pełen miłości pocałunek.
