TBP Series: Alvaro Brothers; "Jerome Alvaro"

"CHAPTER SEVEN- Summertime Madness"

+++++

 

Babala: Rated SPG.

Faye's POV.

Hindi ko alam kung ilang sigundo, minuto, oras, araw, linggo, buwan at taon na ba ako nakatulala sa kisame nitong kwarto. Ang ganda kasi ng pagkakagawa ng kisame. Sa sobrang ganda ay sobra ko siyang ina-appreciate.

Of course I was just kidding.... kung sanay ang pag-a-appreciate nga ng kagandahan ng archetecture ng kisame ang dahilan kung bakit nakahiga pa rin ako sa kama kahit kanina pa, no, scratch that, kagabi pa ako gising ay matutuwa pa ako...

Crap. Napuyat pa tuloy ako.

At ngayon, nagugutom na ako pero hindi ko alam kung babangon ba ako at lalabas ng kwarto o hihiga na lang dito buong araw.

'Aaaahhhhrrrrr' I drastically rub my face and mess my hair.

Na-pu-frustrate na talaga ako. At kasalanan nanaman ni Jerome ito. Nakaka-asar ang lalaking yun! Bat ba niya ako hinalikan??

Tumugon ka din naman ah? my subconscious glares at me.

Heck! Pati konsensya ko inaaway ako -_-

Just like the first time he kiss me, pagkatapos ng nangyari kagabi, which caught the attention of everyone in the party, hindi na uli kami nag-usap. Parang nung unang beses lang na binigyan niya ako ng thank you kiss. After nun, isang buong araw siyang hindi nag-pakita sa kin. Ang labo din kasi ng isang yun! Hahalayin ang labi ko tapos di-deadmahin na lang ako? Tsk!

Pero iba kasi ang halik na pinagsaluhan namin kagabi. We almost make-out at the middle of the dance floor for pete's sake!! Kung hindi lang naghiyawan ang mga audience na mukhang enjoy na enjoy sa panonood sa min, baka hindi kami tumigil. And I was embarassed kasi nagpadala din ako sa intensity ng halik niya. Tuloy, hindi ko alam kung pano siya haharapin.

At hindi lang ang halik na yun ang nagpapagulo sa isip ko ngayon. What bothers me now is, my feelings... hindi ko ito maintindihan. Hindi naman ganito ang damdamin ko before. Eversince Jerome arrived, nag-simula na ring maging magulo ang puso at isip ko. Pakiramdam ko, araw-araw silang nagbabangayan at ako ay parang shungang audience lang na hindi ma-gets kung ano bang pinaglalaban nila.

I don't want to entertain the possible reasons na pumapasok sa utak ko. Ayoko. Natatakot ako.

My thoughts were interrupted by a sudden knock at the door. Parang tumalon ang puso ko ng mag-salita siya mula sa labas.

'Honey.... gising ka na? Open the door.'

Oh shootness.... ayan na...

I stood up...thinking kung anong gagawin. Bubuksan ko ba o hindi? Magpapanggap na lang ba akong tulog?

'Faye!' Tawag niya ulit at napatalon ako sa gulat.

Tss. Magkakasakit na ata ako sa puso dahil sa lalaking to eh. At dahil nakatayo na lang din ako, lumakad na ako papunta sa pinto at binuksan iyon.

'Hi!' I smiled broadly at him kahit pa ninenerbyos ako.

'Bat ka ba nag-lo-lock? Wala namang ibang tao dito.' Sermon niya habang papasok siya sa silid ko. May hawak-hawak siyang tray ng pagkain.

'Ahm.... so-sorry.' Sabi ko at sinundan siya. Nilapag niya sa kama ang tray. Mukhang badtrip siya.

'That lock ruin my surprise. Kung alam ko lang na mag-lo-lock ka, tinanggal ko na sana yang door knob kagabi.' He said. Disappointed.

Ako naman naka-nga-nga at tulala. Ano bang sinasabi niya? Anong surprise?

'What are you talking about?'