Tam karşımda duruyordu...
Arkasında deniz ve adalar... Limana yaklaşan vapur sesleri arasında telefonda onu duymaya çalışıyordum, "Neredesin, ben tam rıhtımdayım." dedim. Karşındayım dedi, tam karşında... Etrafıma korkuyla bakıyordum, onu ilk kez görecektim. O an yaşadığım heyecan dünyalara, hatta tüm evrene bedeldi. Sanki kalbim yerinden çıkmış ama ben hissedecek güce sahip değilmişim gibiydi... Hâla telefondaydım "Göremiyorum, elini ka-" görmüştüm. Çok uzaktaydı etrafında yüzlerce hatta binlerce insan vardı ama ben onun olduğunu hissetmiştim. Arabaların durmasını bekledim, karşıya geçtim ve artık yanındaydım.
-Merhaba, dedi (sosyal medyadan tanışmıştık ve ilk kez buluşuyorduk)
-Merhaba, buraları pek bilmiyorum. Aslında biliyorum ama daha önce sahile hiç gelmedim. dedim.
Öylece yürümeye başladık... Hiç konuşmuyorduk ama ben onun içinden geçenleri duyuyor gibiydim, o da beni anlıyordu.
-Oturalım dedim. Şu banka oturalım.
Oturduk ve denizi izlemeye başladık. Ee hadi anlat dedim. Anlatacak bir şey bulamadı susmaya devam ettik... Çok geçmeden ailemi anlattım. Kayıplarımdan ve yaşadıklarımdan bahsettim. Uzunca gözlerime baktı ve şaka yaptığımı söylememi istedi. Hayır dedim. Şaka değil... Verdiği cevap üzerine ağlamaya başladık...
