KÜÇÜĞÜM

7.Bölum

  Gözümden yaşlar akarken, umut  elindeki silahla dönüp duruyor sayılıyordu benim en ufak hareketimde silahı bana doğrultuyordu ben yerime mıhlamış çaresizce ölümü bekliyordum
Ben ölümümü böyle hayel etmemiştim doğrusu ben ölümümü hiç hayel etmemiatimki ölüm den nefret ederdim ama bu kadar erken olması zoruma gidiyordu bir mucize bekliyordum ama o ancak kitaplarda oluyordu işte benim gibi insanlarin hayatlarinda değil işte bir erkeğin yine bir hiç uğruna adini askim icin koyup nedeni ne olursa olsun hakkı olmadan kendini düşünüp bencillik yaparak  bir kadını hayattan koparıyordu . Ve en acısıda belki beni burada bırakıp gidecekti ve cesedim bile bulunamicakti aileme daha yeni kavuşmuşken bukadar erken gitmek acıydı  .
   Ben küçükken ne annesiyle yemek yaparken yardım etmiş , topuklularini giymis ne makyaj malzemelerini kullanmis nede babasıyla oyunlar oynamış babası isten gelince ona sarılmış yada kardeşine dertlerini anlatıp kıyafetlerini izinsizalmis biriydim .
   Ben yemekhanede sıradan atılıp ac kalan yatağındaki yastık çalınıp uyuyamayan dövülen soğuk ve karanlık odalarda sabahlayan sadece 2 çift giysisi olan biriydim yanlızdim sadece aras vardı tek dayanağım.
  Ben yerde korku içinde kımıldayamazsan masalın sesini duydum çaresisligin verdigi etkiyle beynimin bana bir oyun oynayabileceği aklıma gelmesiyle gözlerimi kapatıp ölümü beklerken ses daha çok yaklaşmaya başladı . "ABİ DUR" gözlerimi açıp masala baktığımda gözlerindeki boncuk boncuk yaşlar la yalvarıyordu ama ben sadece boş boş bakıyordum umudum kalmamıştı umut delirmişti tanıdığım umuttan eser yoktu bakışlarındaki karanlık girdap olup beni yutuyor ve benide kendine katip butun duygularımı  yokediyordu o karanlık .
    Beni bu girdaptan kurtaran ses silah sesine karışan masalın ciğligiydu  ben gözlerimi sımsıkı kapatıp  o derin aciyi hissetmeye çalıştım ama yoktu ben  gözlerimi yavaşça açmamla bana doğru koşan arası la masali görmüştüm . Arasın elindeki silahı görmemle gözlerim umutu bulmustu iki diz çökmüş umutun yere yığılması ve sırtındaki kani görmemle çığlık atmıştım . Içimdeki çaresizliği çığlık atarak yoketmeye çalışıyordum arasın ve masalın iki diz çöküp bana sarilmasiyla hüngür hüngür ağlayabilmiştim cigliklarim boğazımı yırtarken " geçti güzelim "  sesiyle çığlıklarıma son verip kollarımı arasın boynuna sardım , masal umutun yanına gidip yarasına tanpon yapıyordu  ben sadece boş gözlerle umutun çaresiz bana bakan gözlerine bakıyordum elini sanki bana dokunacak gibi uzatıp fısıltıyla "Gitme" demişti duymuyordum aramızda 10 m vardı ama o fisilti çığlıklara dönüşüp beynimde yankılanıyordu  arasın kucağında son kez ama son kez bir çığlık bastım bu benim SON ÇIĞLIĞIMDI.

    Öncelikle sizlerden çook özür dilerim bazı hatta baya bi aksilikler yüzünden bölüm atamadım kısa oldu ama en yakın zamanda daha uzunu yolda sizi daha fazla bekletmemek adına bu kadar yazabildim 😊😊😊😊