Umut Yolu

Her Şey Bitti

Multimedya: John Legend - All Of Me 💜

2 Gün Sonra...

Her şey artık yavaş yavaş düzene giriyordu. Ya da ben öyle umuyordum bilemiyorum...

Eslem 2 gün önce onunla vedalaşırken nefes almaya başlamıştı. Duran kalbimiz tekrar çalışmıştı.
O günden sonra yoğun bakımda tam 2 gün boyunca yattı. Ona olan özlemimiz tam 2 gün boyunca sürdü. Bir duvar vardı aramızda, sadece o duvar kadar uzaktık birbirimize.
Ne yanına girebiliyor, ne de dokunabiliyorduk. Sadece odasını gösteren bir küçük cam vardı.

Olsun dedik.
Ya hiç olmasaydı diye düşündük.
Olsun dedim tekrar. Olsun.

3 gündür öylece uyanmasını bekliyorduk.
Aramızda en kötü olan kişiler arasında Ecem abla da vardı.
İçerde yatan kardeşiydi.
Canıydı. Bitanesiydi.
Kayra'nın yeri ayrı Eslem'in yeri çok ayrıydı onun için.
Burda bulunan herkes biliyordu bunu.
Abla olmakta zordu be.
Çok zordu.
3 gündür önce abimle koşarak girdi o kapıdan kaç kere bayıldı, uyutuldu, serumlar yedi.
Bütün yükün omuzların olduğunu düşünüyordu şimdi.
Ama abimleydi. Her zaman...
Bir an olsun kafasını abimin omzundan indirmesine izin vermedi.
Sessizce, usulca sokulup ağladı orda.
İyi ki abim var dedim içimden.
İyi ki ona destek oluyordu.
İyi ki seviyorlardı birbirlerini...
Çünkü burda bulanan kimsenin Ecem ablaya abim kadar böylesine destek olamazdı. Halimizde kalmamıştı.
Yavaş yavaş toparlıyorduk artık güzelimle birlikte.
Doktorlar bugün uyandırıcaklarını söylemişlerdi.
Acı çekmemesi için uyutuyorlardı...
İyi ki uyutuyorlardı...

Bugün iyikilerin olucağı bir gün diledim.
Her şey iyi ki olmuş olsun ki dudaklarımızdan iyi ki kelimesi dökülsün. Daha yolun başındayız.
Her şey için çok erken.
En önemlisi... Ölmek için.

3 gün boyunca eve gitmemek için ısrar etsem de dün Ecem abla ve abimin zoruyla gitmiş ılık bir duşa girip birkaç saat uyumaya çalıştıktan sonra geri dönmüş caniçim'in uyanmasını bekledim.

Gitmiş olsam da kalbim'i içeride bırakmıştım.

Uyumak istemiştim. Sadece uyumak.
Neden mi?
Belki hani olur da rüyam da uyanık görürsem gözlerini, gülüşünü içim ısıncaktı.
Özlemiştim be abi.
Çok özlemiştim.
Hala özlüyorum.
Manyak gibi ağlıyorum.
Uyuyamıyorum.
Rüyam da göremiyorum.
Bir insanın gözleri kapalıyken yaş akar mı?
Benim aktı...

Artık uyansın istiyordum.
Çünkü her geçen saat birer birer eksiliyordum...

Geçen günler boyunca Eslem'i ve ablasını merak edip annesigil arayınca ne diceğimizi bilemesek de Ecem abla konuşup yalan söylemek zorunda kalmıştı.
Doğrusunu söyleyemezdik.

En azından şimdilik....

Bizimkilere de birkaç yalan söylemek zorunda kalan abim durumu toparlamıştı.
Her zaman olduğu gibi.

*
*
*
*

Öylece oturmuş doktorun Eslem'i kontrol etmesinin bitmesini bekliyorduk.
5 dakika sonra odadan çıkan doktor güler yüzü ile bizi karşıladı.

"Sevgili hasta sakinleri güzel kızımız uyanmış bulunmaktadır. Normal odaya alıyoruz. Durumu gayet iyi, hastamızı çok yormamak şartıyla geçiceği odasında görebilirsiniz. Gözünüz aydın." dedi bir hostes idasıyla gülümseyen doktor.

"kulağımız muş" dedi Efe deden yaratık tip böğürerek.

Herkes Efe'ye ters bir bakış atıp doktora teşekkür ettikten sonra sevinçten birbirlerine sarılıp ağlamaya başlamışlardı.