Nepenthe

3.1

İthaf: _Hypophrenia

Erne'den

Yatağımda uzanırken elimde duran fotoğrafa bakıp gülümsedim. Fotoğrafta Adel vardı ve yüzünde de kocaman bir gülümseme.

Tam kahkaha atarken çekilmiş bir fotoğraf olduğundan hafif bulanıktı ama bu umrumda değildi. Onun güzel gülüşünü şu an görebiliyordum.

Normalde çerçevenin içinde duruyordu ancak içinden çıkarıp bakmak gelmişti içimden.

"Lan, kalk." diyerek odama dalan Meyra ile göz devirmeden edememiştim. Arel ile tıpatıp aynıydılar.

"Ne var?" diyerek fotoğrafı sakladığımda muzipçe gülüp yanıma yaklaşmıştı. Fotoğrafı alıp bakmaya çalışacağını biliyordum ancak bunun için kavga edersek muhtemelen fotoğraf yırtılırdı.

Hayır bunu göze alamazdım...

"Bir fotoğrafa bakıyordun. Adel'in fotoğrafı mıydı?"

"Dedemin olacak hali yok ya?" dediğimde yüzünü buruşturdu. "Gerçekleri söylemek de suç oldu. Tabii Adel'in."

"Versene bi' bakayım." dediğinde dil çıkarmıştım. Tabii ki ona vermeyecektim. Bu fotoğrafı görmesine ve bilmesine gerek yoktu. Bana özel kalması daha iyi olurdu.

"Vermem, benim." dediğimde "Adel'i ver demedik herhalde! Fotoğrafa bakacağım."   diye isyan edercesine konuşmuştu.

"Sen neden gelmiştin odama?" diyerek konuyu değiştirmeye çalıştığımda bunu anlamış ve kafasını iki yana sallamıştı.

"Fotoğrafı gösterirsen gelmemin nedenini söylerim."

"İyi, çık odamdan." odamdan çıkıp fotoğrafı çıkardığım anda koşarak odama gelip fotoğrafı elimden çekmişti. Manyak mıydı bu? Ne yapmaya çalışıyordu?

"Kız anırırken bile güzel abi." diyerek fotoğrafı bana geri verdi. "Benim böyle fotoğrafım olsa herhalde uzaylı gibi olurdum. Ama çarpılmış bir uzaylı!"

"Neden gelmiştin onu söyle?"

"He o mu? Adel geldi seni görmek istiyormuş." diye sanki çok normal bir şey gibi konuştuğunda yanımdaki yastığı kafasına fırlattım.

"Salak en başında niye söylemiyorsun?!" diyerek yataktan fırladım ve çalışma masamın üzerinde bulunan birkaç fotoğrafı kaldırdım. Fotoğraf Adel'e aitti ve beni sapık sanmasını falan istemiyordum.

Odamdan çıkıp oturma odasında Adel'i otururken görmüştüm. Beni görünce bana bakıp gülümsedi.

Gülüşünü sevdiğim...

"İstersen gel odama." dediğimde oturduğu yerden kalkıp odama girmişti.

Yatağımın üzerinde duran, az önce baktığım fotoğrafı görünce yüzümü buruşturdum. Nasıl bunu kaldırmayı unutabilmiştim?

Uzanıp fotoğrafı aldı ve yatağa oturup incelemeye başladı. Yüzünde gülümseme olunca rahatladığımı hissetmiştim. Bir an kızacağını falan düşünmüştüm cidden. Kızmadığını fark edince ben de yanına oturmuştum.

"Bu fotoğrafı ben neden hatırlamıyorum?" derken gözlerini fotoğraftan çekip gözlerimin içine bakmaya başladı.

"Bayağı eski de ondandır herhalde." dediğimde gülümsedi.

"Sen, kızmadın mı? Ya da garip karşılamadın mı yani şimdi?" dediğimde hafifçe kaşlarını çattı.

"Hayır tabii ki, hem neden garip karşılayayım ki?"