Nepenthe

3.2

İthaf: FatmanurHaliloglu

"Selam gençler. Ne var ne yok?" diyen babamın sesi ile şaşkınca dudaklarım aralandı. Babamın kafede olması gerekiyordu oysa.

Elimi direkt Erne'nin elinden çekerken babam önümüze geçmişti.

"Baba senin burada ne işin var?" diye sorabildim sadece.

"Anahtarı evde unutmuşum ve Arel de dışarı çıkacağı için evden anahtarı almaya gidiyordum da sizi gördüm. Sanki el ele tutuşuyordunuz acaba?"

"Yanlış görmüşsün." dediğimde 'olabilir' diyerek önümüzden yürümeye başlamıştı. Ara ara arkasını dönüp bize bakıyordu, bu yüzden de Erne elimi tekrardan tutamıyordu.

Ben evime girdiğimde Erne de bana gülümseyerek kendi evine gitmişti.

Kafamı karıştırıyordu.

Ona yakın olduğum her an ne yapacağını bilemiyordum. Kafam tamamen allak bullak oluyordu.

Telefonuma mesaj gelmesi ile heyecanla telefonumu açtım.

Mesaj Erne'dendi.

Erne: Baban gitti mi?

Adel: Az önce evden çıktı.

Erne: Bir an beni dövecek diye korkmadım değil yani :(

Adel: Babamda o potansiyeli görüyorum.

Erne: Seni özledim ben

Adel: İki dakika önce ayrıldık daha

Erne: Olabilir

Erne: Bu beni ilgilendirmiyor

Erne: Özledim diyorsam özlemişimdir işte

Adel: Tamam bir şey demedim.

Adel: Özlediysen bize gel istersen

Erne: Bak baban cidden gitti değil mi?

Adel: Gitti diyorum ya

Erne: Geleyim mi?

Adel: Gel

Erne: Beni fesat düşüncelerine alet etmiyorsun değil mi?

İstemsizce kahkaha atmıştım.

Adel: Hayır düşüncelerim tamamen masum

Erne: İyi gelelim bakalım.

Kapının çalması ile birlikte kapıyı açtım. Erne gülerek içeri girmişti. Babam geldiğinde onu görmemesi için ayakkabılarını saklamıştım

"Sen ne ara geldin?"

"Sizin kapının önünde oturuyordum zaten. Baban bana öldürücü bakışlar attı ama sıkıntı yok."

Oturma odasına geçtiğimizde ben onun karşı koltuğa geçeceğinü düşünürken yanımda oturup birden dizime uzanmıştı.

"Çok alıştın ama sen." dediğimde gülüp hafif bir gülümseme ile yüzüme bakmaya başladı.

Ne kadar da güzel bakıyordu öyle

"Alıştıranlar utansın." dedi muzipçe gülerken. Saçıyla oynamaya başladığımda gözlerini kapatıp gülümsemeye devam etti. İyi ki Arel evden çıkmıştı, yoksa başımızda dikilebilirdi.

"Özür dilerim." diye mırıldandı sonradan.

"Neden?" dediğimde hafifçe gözlerini aralamıştı.