|chapter twenty: reason|
After I how many days, I've realized that I have to take things slow.
After nung nangyari sa prom? Hindi na ulit kami nakapag-usap ni Chan and it's almost 2 weeks.
Sinusubukan kong mag-reach out sa kaniya dahil hindi niya magawa pero wala pa din.
After that incident? I still want to talk to him like we use to do but... how?
Sinundan ko pa siya no'n and I asked him if he was okay but he's ignoring me. He was about to go home and he's covering his eyes.
Nica told me that he's crying so I went near him and said, "Hoy, bakit ka umiiyak?"
But he did not answer.
"Tara akyat ulit tayo," I tried again. Even looking at me is hard for him. "Tara, sayaw na tayo."
Finally, he looked at me. But there are incoming tears on his eyes that made me scared.
I was so scared to hurt him that I didn't realize I was so broken that I can't even fix myself.
So I give up.
"O-okay." I said and then I smiled at him genuinely. "If you don't want then, I won't mind it. Sige, balik na ako sa taas ha? Ingat ka sa pag-uwi."
Then I looked at his cheeks that time and thinking of giving him a peck of kiss but...
I sighed heavily. This is not what I'm supposed to think today.
After how many days, things are getting better. Malapit na din naman na ang bakasyon and we're already getting ready for our family vacation.
Things are getting better...
But still, not with him.
Maaga akong pumasok ngayon since may plano na akong gagawin para magkaayos kami ni Chan.
Pagkapasok na pagkapasok sa campus, sinalubong agad ako ni Nica na may iniinom na Chuckie.
"Uy, aga natin ah? Hindi na tayo nakapagsabay kanina since nandito si Papa and hinatid niya ako." Salubong niya sa'kin. "At least, hinintay kita okay? Hinatid ka din nila Tito ah, mukhang may pupuntahan sila, hmm." At tumango-tango pa ito.
"Good morning din, Nica."
She chuckled.
"Since maaga pa naman, saan tayo tatambay? Mag-aaral ako ngayon kasi may quiz kami sa Math mamaya."
"Tambay tayo sa may harap ng room nila Chan."
Tumigil siya sa paglalakad kaya naman napatigil din ako sa paglalakad. Nilingon ko siya, "Oh, bakit?"
"Seryoso ka ba?" Naglakad na ulit siya papalapit sa'kin. "Hindi ba ilang linggo din kayong hindi nag-uusap no'n?"
"Ano naman? Kaya nga pupuntahan na para makapag-usap eh."
Hindi na siya jagsalita pa at nauna nang maglakad.
Nang makarating kami sa classroom ni Chan, saktong kakadating lang din niya at papasok palang ng classroom kaya agad siyang tinawag ni Nica.
"Uy, Chan!" Kumaway pa si Nica para talagang makuha ang atensiyon niya.
"Uy, good morning." He said in a monotone voice. Nakita ko na tiningnan niya ako kaya naman agad akong nagbuka ng bibig para sana batiin din siya kaso... "Sige ah, pasok na ako."
Hindi na kami nakaangal dahil sa biglaang sabi niya at pagpasok sa classroom nila.
"Tsk, bullshits everywhere." Ani Nica kaya napahinga nalang ako ng malalim.
"Tara na nga--"
"Anong tara na?" Nakakunot na tanong ni Nica. "Eh kung spaakin kaya kita d'yan? 'Di ba sabi mo kakausapin mo siya para magkaayos na kayo?"
Humugot ako ng malalim na hininga at saka pumunta sa may tapat ng pinto nila. Kilala ko naman 'yong ibang kaklase ni Chan kaya walang problema kung tatawagin ko lang ng basta-basta si Chan.
Nakita kong tumayo siya at napatingin sa direksyon ko.
"Sige ha, una na muna ako, bibili pa ako ng isang Chuckie." Paalam ni Nica.
"Oh, ano 'yon?" Tanong ni Chan kaya nag-angat ako ng tingin.
"Uh, Chan kasi..." I heavily sigh. "Galit ka pa ba?"
Wala akong makitang kung anong reaksyon sa mukha niya. Blanko lang hanggang sa...
"Hindi naman ako nagalit ah?" Magaan niyang pagkakasabi.
"T-talaga?"
Tumango siya. "Sensya na sa ginawa ko ha?"
Napayuko ako. Kasalanan ko naman kasi eh. Tumango ako bilang pagsagot sa kaniyang sinabi. "O-okay lang."
"Nasaan na si Atenik? Sayang, magyayaya sana ako mag-breakfast tayong tatlo." Sabi niya.
I find him amusing kaya hindi ako agad na nakapagsalita.
"Tara, tayo nalang?"
Woah there, Mr. Baustista.
"Sige." Mabilis kong pagsagot.
Naglakad na kami papunta sa canteen hanggang makarating kami. Nakita ko si Nica na bumibili ng Chuckie niya.
"Ako na mago-order." He said then after, he left me seated there.
Sinundan ko lang siya ng tingin.
Hindi ko alam na ganito kadali ang "pagbabati" namin though I know that thing could mean a lot to him.
Nang bumalik siya sa table, kasama na niya si Nica.
"Buti naman at nagbati na kayo. Para kayong mga itlog," tapos ay tumawa ito na parang baliw.
"Baliw ka na," naiiling na sabi ni Chan.
"Tama lang," natatawa muling panayam ni Nica. "Sige, una na ako. Kami naka-assign sa morning praise mamaya eh, dalian niyo sa pagkain ha." Pagkatapos no'n ay tumakbo na siya paalis.
"Hindi ka ba talaga nagalit?" Tanong ko na hindi ko alam kung paano ko natanong sa kaniya nang hindi pinag-iisipan.
Nag-angat siya ng tingin. "Sa'yo?" Tumango ako. "Nope, bakit naman ako magagalit sa'yo?"
"Eh 'di..."
"Nagalit ako sa sarili ko." He paused then looked at me. He smiled. The kind of smile that can really capture my heart.
"You did the effort but I didn't even grab that chance to make it up to you or do something. Instead, I let myself suffer in pain while this bullshit ego is turning into a bomb and ready to explode so I'm so sorry."
He sigh heavily.
"I didn't do anything to make you mine again and that shit hurts, Justin. You chased me but what I did is just run away from you because I got scared that I might break you once again. I got scared by the thought of losing you again, Justin."
꒰⑅ᵕ༚ᵕ꒱˖♡
