BU KİTAP YAVBAH HAYRAN KURGUSU OLUP, YAVBAH FANDOMA İTHAFEN YAZILMIŞTIR.
Obsesif kişilik bozukluğu olan, bu hastalığı kendine pek dert etmeyen iki genç, kısa bir süre sonra hayatlarının hastalıkları yüzünden karardığı gerçeği ile yüzleşirler.
Tedav...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
49. BÖLÜM
Yavuz elini kaldırıp hızlı bir şekilde şıklattı ve ortasına varan şarkı yeniden çalmaya başladı. Bu herifin yapabilecekleri beni korkutmuyordu ama, eve gidince benim yapabileceklerim beni korkutuyordu. Beni öylesine çevik bir şekilde kendine çekti ki düşmemek için zor dayandım. Hemen topuğumun üzerinde döndüm ve ona doğru sürüklendim. Belimi sertçe kavradı, iri elini belime bastırdı ve diğer elimi kavradı. Birlikte hafif eğildik, gözlerime büyük bir tutku ile baktı sonra beni ani bir şekilde kendine çekti. Öyle ki göğüslerimiz sertçe birbirine çarptı ve bunun bana zevk vermesi gerekiyorken, canımı acıttı. Göğüslerimin hassaslaşmıştı galiba.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Ne yapıyorsun?" dedim, boğuk bir sesle. Zevk aldığımı sanmıştı galiba.
"Ne yapıyor muşum?" diye, sırıttı. Birlikte geriye doğru adımladık, sonra sola. İkimizinde duruşu sağlamdı. Etrafımızdakilerin bizi izleyip izlemediğini dahi bilmiyordum, çünkü onlara dikkat edecek durumda değildim. Odağımda onun cennet mavisi gözleri varken dikkatimi nasıl toparlayabilirdim ki? Sanırım bu mümkün değildi. Oysa o çok profesyoneldi. O kadar ki gözleri bendeyken bile üçüncü bir gözünün olduğuna ve insanları gözetlediğine neredeyse yemin edebilirdim.
"Canımı acıttın!" dedim, tıslayarak.
Yavuz istifini bozmadı. Belimdeki eli ile belimi yavaşça okşadı ve beni kendine çekti. Birlikte üç adım öne ilerledik, sonra sağa. Derin bir nefes aldı, beni kendinden uzaklaştırıp etrafımda dönmemi sağladı. Bu oldukça hızlı ve oldukça ayarlı bir dönüştü. Öyle ki eteğim uçuşmuştu, lakin yırtmacım açılmamış ve bacağım ortaya çıkarmamıştı. Ya Yavuz Karasu amatör birine göre oldukça profesyoneldi, ya da sadece şans eseri böylesine bir şey mümkün olmuştu. Tekrar elimi kavradı ve beni kendine çekti sert bir şekilde. Göğüslerimiz tekrar birbirine çarpınca bu sefer kendime engel olamayıp inledim.
"Yalan söylemek konusunda belki de iyisindir.." diye fısıldadı. Aniden belimden tutup çevirince sırtım göğsüne geldi. Ellerimi göğsüm seviyesinde kaldırıp sağa doğru uzattım, bacaklarımı birleştirdim. Yavuz bir elini karnıma, diğer elini göğsümün hemen altına bastırdı. Beni sola doğru hafif eğerken, "Fakat bana yalan söyleyemezsin! Ben seni gözlerinden bilirim seni, birtek onlara inanırım.." demeyi de ihal etmemişti.
