BU KİTAP YAVBAH HAYRAN KURGUSU OLUP, YAVBAH FANDOMA İTHAFEN YAZILMIŞTIR.
Obsesif kişilik bozukluğu olan, bu hastalığı kendine pek dert etmeyen iki genç, kısa bir süre sonra hayatlarının hastalıkları yüzünden karardığı gerçeği ile yüzleşirler.
Tedav...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
37. B Ö L Ü M
*ARKADAŞLAR BÖLÜMÜ NE ZAMAN YAZSAM O ZAMAN YÜKLÜYORUM VE YAZACAĞIM ZAMANI DA BİLMİYORUM. YANİ BANA SORDUĞUNUZDA BEN BİLMİYORUM.*
🔗
Hayatı çözememiştim. Buna rağmen bunca senedir onun kurallarına göre oyunlar oynamıştım. Düşmüştüm, kırılmıştım, ama en sonunda ayağa kalkmayı başarmıştım. Sonra hayat karşıma en güçlü piyonunu çıkarmıştı. Onu; Yavuz Karasu’yu.
Yavuz, bence hayatın elindeki en büyük piyonlardan biriydi. Beni düşürsebile, kırsabile, hep o piyona sadık kalacağımı biliyordu, hayat. Benim ona olan bağlılığımı büyük bir keyifle izliyordu. Pusudaydı. Düşmemi ve asla kalkmamı istiyordu, hissediyordum. Bu yüzden kalbime Yavuz’u sokmuştu. Beni düşürmesi için, bir daha kalkmamı engellemesi için.. Ancak hevesi kursağında kalmıştı. Çünkü hiç ummadığı bir şey olmuştu. Piyonu da, bana bağlanmıştı...
Omzumdaki ağırlıkla kirpiklerimi kırpıştırıp kafamı yana çevirdim. Yavuz’un kafası omzumdaydı ve delicesine gülüyordu. Bir elinde yarısı dolu olan rakı bardağı vardı. Onu istemsiz bir şekilde sallıyordu. Diğer eli ise masanın altında, benim avuçlarımın arasındaydı. İnce, uzun parmaklarımla eline küçük küçük daireler çiziyor, bazen dalıp gidiyor, bazen de onlara katılıyordum.
Ocakbaşındaydık. Fethi ve Eylem’in bebek haberini kutlamak için toplanmıştık. Neredeyse herkes buradaydı. Hatta Melisa’yı bile davet etmiştik ama o memlekette olduğu için gelememişti hali ile. Yine de teklif etmiştim. Çünkü o benim arkadaşımdı, aynı zamanda onların da. Şükür ki Keşanlı ile araları bozuk değildi. İki medeni insan gibi konuşuyordular. Tabii onlar için bir şans yoktu, orası ayrı meseleydi. Melisa’nın bir erkek arkadaşı vardı. Keşanlı da bunu bilmiş ve kendisine yakışır bir şekilde kenara çekilmişti.
“Hatırlıyorum!” dedi, Yavuz gür kahkahaları arasında. Parmağı ile tam karşımızda oturan Kopuk’u gösterip, “Kıza gitmiş kırmızı balon almıştı. Böyle evlenme teklifi mi olur lan?” dedi.
“A-a?” dedi, Eylem gülerek. “Kopuk? Dur ya, ne evlilik teklifiymiş bu?”
Artık kocaman ailemizde iki hamile kadın vardı. Onları korumak erkekler kadar benim de vazifemdi. Bu yüzden dün gece Yavuz ile konuşmuştum. Bugünden itibaren çalışmalara başlayacaktık. O yüzden sabah erkenden kalkıp atışlara başlayacaktık.
“Hani şu bir tane kız vardı, Ahu!” dedi, Su kiraz rengi dudaklarını büzerek. “Selim ağabeyin ilk aşkı ve aşk yarası..”
Tane’yi bize ettiği yardımdan dolayı davet etmiştik ama daha ortalıkta yoktu. O da aileden sayılırdı artık. Aslında bu toplumun içinde olmak ona göre değildi, zaten haberi de yoktu Kopuk ve diğerlerinin gerçek kimliğinden. Fakat yine de hepimiz onu seviyorduk. İyi kalpli bir kızdı.
