Ontvoerd door de duivel ( Herschrijven )

Hoofdstuk 6

( Hierboven een foto van Noah ^^ )

Pov. Katie

Ik heb mezelf opgesloten in mijn kamer en zit op mijn bed en staar maar wat voor me uit. Ik sluit mezelf nu al een paar dagen nog het meeste van mijn tijd op in mijn kamer en eet en slaap amper. Lizzy is nu al een paar dagen vermist en ik mis haar echt zo erg. We zijn al vriendinnen van sinds onze kindertijd en sindsdien echt onafscheidelijk. Lizzy's mobiel is door de politie een paar dagen geleden gevonden in een steegje. Ze zijn nu bezig met een onderzoek om aanwijzingen te vinden maar ze hebben tot nu toe nog niks gevonden. Dat kan niks goeds betekenen en ik maak me daarom ook echt zo'n zorgen om haar.. Ik zelf ben ookal overal wezen zoeken en vragen en heb overal in de buurt flyers opgehangen maar niks lijkt tot nu toe te werken. Had ik mijn mobiel die nacht maar niet op stil staan toen ik bij mijn vriendje Noah was. Ik voel me echt zo'n slechte vriendin en niemand die mij nu op andere gedachte kan brengen. Ik heb haar laten stikken toen ze mij het hardste nodig had.
Er rolt een eenzame traan over mijn wang. Ik wil de hoop gewoon nog niet opgeven. Ze moet en zal terug komen en ik zal hoe dan ook blijven zoeken. Ik geef niet op. Nooit.

Ik hoor zacht geklop op de deur. Ik zucht. "Ja?" Antwoord ik geïrriteerd.
"Ik ben het." Hoor ik Noah's stem aan de andere kant van de deur zacht terug zeggen. Shit... Ik sta snel van mijn bed op en loop snel naar de spiegel en kijk erin en schrik dan van mijn eigen spiegelbeeld. Oh. My. God. Ik zie er niet uit! Ik lijk wel een zombie! Ik probeer snel mijn warrige haar een beetje in model te brengen wat moeilijk gaat. "Ik kom!" Roep ik naar de kant van de deur en loop er naartoe en open die langzaam en zie Noah dan voor de deur opening staan. Hij kijkt mij met een medelevende blik aan. Hij komt langzaam op mij afgelopen en trekt mij in een stevige knuffel. Ik leg mijn hoofd tegen zijn borst aan en begin zacht te snikken.
De tranen beginnen al snel als watervallen over mijn wangen te stromen en zo ontstaat er langzaam aan een grote natte plek op Noah's shirt.

Ik hoor Noah's lieve sussende woorden zacht in mijn oor fluisteren en zijn vingers die door mijn haren glijden. Hij geeft een kus op mijn hoofd. "Het is okay." Ik begin alweer wat rustiger te worden. Ik trek me terug en kijk in zijn mooie ogen en glimlach naar hem met betraande ogen. Hij glimlacht terug en plant een kus op mijn voorhoofd. Ik sluit glimlachend mijn ogen. Wat bof ik toch met zo'n lief vriendje als Noah. Hij weet me altijd zo goed door moeilijke tijden als deze heen te slepen. Ik kan me echt geen beter vriendje als Noah wensen. "Het komt allemaal goed babe, geloof me. Ik ben er voor je. Altijd." Fluistert hij zacht tegen mijn voorhoofd aan. Ik glimlach. I hope so..

...

Hier weer een hoofdstukkie!!

VOTE ⭐️

COMMENT 💬

Ciao 😘