Her insan yalnızlıktan korkmaz mı?
Ben de korkuyordum ama yalnız olmak bana iyi de geliyordu. Sakladığım çok şey vardı. Kimseye sırrımı vermezdim ve vermem de. Çünkü bir tek kendime güvenirdim ta ki o zamana kadar. Peki 9 yaşındayken yaşadıklarım k...
Hayatım bu kadar zor olmamalı, bu kadar canımı acıtmamalı. Neyse ki ben acıya alışkınım, peki ya Berk? Bunu ona yapamam. Ben bile mutlu değilken onu da mutsuzluğa sürükleyemem. Görüşüm hafiften bulanıklaşınca anladım gözlerimin dolduğunu. Berk ise sanki karşısında dünyanın en güzel manzarası varmış gibi bakıyordu bana. Ben şimdi ne diyecektim? Onu üzmeye hakkım yok.
"Berk, ben yapamam. Kabul edemem. Seni de üzemem."
"Gizem, seni her şeyinle seviyorum çünkü bu senin suçun değil ama eğer beni sevmediğin içinse sorun değil, arkadaş kalabiliriz."
"Ben de seni seviyorum ama yapamam. Gidelim mi, lütfen?"
"Peki, gidelim."
Berk, beni evime kadar bırakmış ve kapıda annemle karşılaşıp konuşmuşlardı, ben de o sırada içeriye girip yatağıma atmıştım kendimi. Ben mutsuzluğa mahkumken bir de peşimden Berk'i sürüklüyorum. Kendimi asla affetmeyeceğim. Özellikle de yeşil gözlü sarışın prensimi, kalbimin prensini, üzdüğüm için hiç affetmeyeceğim. Üzerimi değiştirdim ve yatağa girip uyudum. En azından düşüncelerden kurtulmak için.
******
Sabah hafta sonu olduğu için biraz geç kalkmıştım. Annem arka bahçede oturmuş babamla çay içiyordu, sanırım babam bugün izinliydi. Ben de masaya oturdum ve bir şeyler yemeye başladım. Önemli bir şey konuştukları için günaydın deme gereksinimi duymadım. Kahvaltımı güzelce yapmış, bizimkilerin açtığı gruba bakıyordum.
Deniz'imm
Saat 14.00'da sahilde buluşalım olur mu? Hepiniz geliyor musunuz?
İlayda'şk
Evet, aradım herkesi geliyorlarmış. Berk ile Gizem'i aramadım bir tek.
Berk
Bizim işimiz var, siz eğlenin ya. Görüşürüz.
Bizim işimiz mi vardı? Benim bundan neden haberim yok peki? Annemin bana seslenmesi ile başımı telefondan kaldırdım.
"Gizem, biz babanla biraz gezeceğiz. Seni de arkadaşın alacakmış zaten. Ben kıyafet seçtim senin için, dikkat et kendine görüşürüz."
"Tamam anne, görüşürüz."
Nasıl ya? Annemin de mi haberi var? Sanırım bir tek benim haberim yok. Masayı toplamış odama doğru yürürken telefonum çalmaya başladı. Berk arıyordu.
"Alo? Efendim Berk?"
"Gizem ben 10 dakikaya kapının önünde olurum. Hazırlanmaya başla istersen, görüşürüz."
Benim bir şey dememe fırsat bırakmadan telefonu kapatmıştı. Telefonu yüzüme kapattı resmen. Nereye gideceğimizi bile bilmeden hazırlanmaya başladım. Annem zaten benim için kıyafet seçmiş hatta çanta bile seçmişti. Ben de ayakkabımı ve saçımı halledip çıktım evden.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
