Μέχρι Που Σε Γνώρισα (Οικογένεια Μιλς 1)

Κεφάλαιο 20

Ανοίγω απότομα τα μάτια μου μόνο και μόνο για να τα ξανακλείσω όταν ένα έντονο άσπρο φως με τυφλώνει. Επιλέγω αυτή την φορά να τα ανοίξω διστακτικά επιτρέποντας τα να προσαρμοστούν στο έντονο φως. Κοιτάω τριγύρω και τα μάτια μου πέφτουν σε ένα φλεβοκαθετήρα που υπάρχει στο χέρι μου και ακολουθώντας το σωληνάκι βλέπω πως καταλήγει σε ένα ορό πάνω από το κρεβάτι μου. Κοιτάω τριγύρω και σμίγω τα φρύδια μου όταν βλέπω πως βρίσκομαι σε μια αίθουσα νοσοκομείου ενώ ένα μπλε μαραφέτι βρίσκεται στο δείκτη του χεριού μου το οποίο οδηγεί σε μια οθόνη δίπλα από τον ορό.

Είμαι στο νοσοκομείο; Πότε βρέθηκα εγώ εδώ; Το τελευταίο πράγμα είναι να κοιμάμαι στο καναπέ του σπιτιού μου.

Αυτή η μουσίτσα ο Πέτρος με έφερε τελικά; Ε ρε τι έχει να ακούσει. Σε ποιο νοσοκομείο είμαι; Και γιατί αυτός ο φλεβοκαθετήρας με τρώει τόσο;

"Σταμάτα να παίζεις με τον ορό σου" πετάγομαι ελαφρά όταν ακούω την φωνή του Θάνου να λέει από την μεριά της πόρτας και στρέφομαι προς το μέρος του όπου βρίσκεται να γέρνει πάνω στην πόρτα , ντυμένος με μια μπορντό στολή και με κοιτάει με τα χέρια του σταυρωμένα πάνω στο στήθος του.

"Μα με τρώει." του λέω και εκείνος με ένα πλάγιο χαμόγελο προχωράει προς το μέρος μου και πειράζοντας ένα πραγματάκι στο σωληνάκι του ορού που ήταν σαν τροχός γυρνάει να με κοιτάξει.

"Καλύτερα;"

"Ναι" απαντάω.Χαμογελάει καθώς τα δάχτυλά του βρίσκονται στο καρπό μου και ξεροκαταπίνω καθώς νιώθω ένα κόμπο στο στομάχι μου.

"Θυμάσαι τίποτα από εχθές;" με ρωτάει με αποτέλεσμα να κουνήσω αρνητικά το κεφάλι μου καθώς εκείνος κάθεται σε μια καρέκλα δίπλα μου . Δεν πιστεύω να είπα καμιά βλακεία και να μην το θυμάμαι

"Θα έπρεπε;" τον ρωτάω και κουνάει αρνητικά το κεφάλι του. Τον κοιτάω και ένα απαλό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μου.

"Οπότε τι έχω γιατρέ; Θα γίνω καλά;" τον ρωτάω με ένα χαμόγελο και ρολάρωντας τα μάτια του γνέφει με ένα πλάγιο χαμόγελο.

"Ίωση έχεις. Σου χορηγήσαμε ενδοφλέβια αντιβίωση και ο πυρετός έπεσε. Σε λίγες μέρες μάλλον θα πάρεις εξιτήριο. Ανάλογα το πως θα είσαι" μου λέει και ξεφυσάω. Θα μείνω και άλλο εδώ μέσα δηλαδή;

"Επίσης. Νοσοκόμες χθες σε άλλαξαν σε κάτι πυτζάμες που έφερε ο Πέτρος" μου λέει και κοιτάω να δω πως όντως βρίσκομαι σε πυτζάμες. "Η μπλούζα σου είχε βραχεί από τον ιδρώτα και τους είπα να σε αλλάξουν. "