NEDEN OLMASIN Kİ? (Tamamlandı)

Özge

Saat 2 ye geliyordu. Otelden anca çıkabilmiştim. Yoldan geçen bir taksiyi çevirip bindim. Evi tarif ettikten sonra telefonumu açtım ve Kutay'ı aradım. Kutay:
- Alo...
- Naber?
- İyi. Kaç gündür yoksunuz ortada müstakbel kocanızla.
- Hiç sorma ya. Biz kaçtık.
- Nereye?
- Lisedeyken seni ve Özge'yi almaya geldiğimiz otel.
- çok gitmemişsiniz.
- Geri döneceğiz çünkü.
- peki.
- Ben şey için aradım seni. Özge'ye gidiyorum da şimdi. Konuşmak için tatsızlıklardan sonra. Evde mi? Biliyor musun?
- Evde evde bu gün çıkmayacakmış sabah öyle söyledi. Beni de Göktuğ aradı. Yeni açılan kafeye gidiyoruz bizde.
- Tamamdır. Çok teşekkür ederim.
- Rica ederim kuzu. Görüşürüz.
- Bay bay...

Bir süre sonra evin önüne geldik. Taksiciye parasını ödeyip arabadan indim. Otelden aldığım şarabın her ne kadar Özge'yi etkilemeyeceğini bilsem de elim boş gelmek istemedim. Kapıyı çaldım ve beklemeye başladım. Kapıyı Özge açtı ve beni görür görmez modunu değiştirdi. Bu kadar sinirli davranmasını gerçekten anlamıyorum. Özge:
- Yanlış geldin galiba.
- Artık böyle davranmayı bırakır mısın?
- Hakkettiğin gibi davranıyorum. Bundan fazla bir şey bekleme.
- Özge lütfen 2 dakika konuşalım. Sadece 2 dakika daha fazlasını istemiyorum.
- 2 dakika.

Sonunda zorla da olsa isteğimi kabul etti. Ben de içeri girdim. Mutfaktan iki kadeh alıp şarabı koydum ve salona geçtim. Özge yüzüme bile bakmıyordu. Her ne kadar beni etkilediyse de konuşmaya başladım;
- Dediklerini gerçekten anlıyorum ama hak veremiyorum. Çünkü ben Göktuğ ile mutluyum. Evet bir kez böyle bir şey oldu ama bir daha olmayacak ben eminim.
- Nasıl emin olabiliyorsun ki. Bir daha olmayacak diyemezsin. Anla artık şunu potansiyel var. Küçükte olsa bir ihtimal var. Zaten affetmemen gerekirdi. Başından beri haksızsın. Anla artık. ANLA...
- Ben göktuğ'ya güveniyorum.
- Güveniyorsun. Zeynep çık evimden.
- Özge...
- ÇIK EVİMDEN !! HEMEN ŞİMDİ. ÇIK EVİMDEN!!

...