Not Your Kind of Superheroes (Heroteria Chronicles #1)

Chapter 1: Galaxy Eyes

Nova's theme song: From Here by Adib Sin ft. Cae

***

Chapter 1

Galaxy Eyes

NOVA

I don't just want to survive. I want to live.

Parati tayong lumalaban sa mga sarili natin gyera sa buhay. May mga pinaglalaban tayo na hindi maiintindihan ng ibang tao kundi tayo lang.

I knew life was never going to get easy the moment I started growing up. I keep surviving from life and that's no longer living. Nararamdaman ko unti-unting nabubura ang pagkatao ko sa mundong ito.

I was defined by what I have but not who I am.

Sumandal ako sa bintana para ipagmasdan ang langit at mga lumilipad na ibon. Naiiyak na naman ako. Hinarass na naman ang pamilya ko ng mga kapit-bahay dahil sa akin.

Ilan beses na ba sila nabigyan ng death threats? Hindi ko na mabilang. At wala naman akong magawa para depensahan sila dahil mas lalo nilang aatakihin ang pamilya ko.

My safety did not mattered to society kahit ilan beses pa kong nagsumbong sa police. May mga oras na tuwing papasok at uuwi ako mula sa school, may mga nakikita akong sumusunod sa akin sa likod ko na may mga dalang kutsilyo. Isa ito sa mga dahilan kung bakit hindi ako basta-basta lumalabas at nagpapagabi na umuwi.

And yet it was forbidden to use my superpowers unless I have a Superhero license and I'm under a government hero agency. If I broke that law, I'll be sentenced to life in prison.

Imagine how many lives are being taken advantage and harassed simply because they are different to society and they have no other way to defend themselves other than becoming a criminal in their eyes. 

Kanina pa kong umiiyak hanggang sa may napansin ako mula sa mga ulap, ang bagay na hindi ko maaasahan na mahuhulog mula sa langit.

Is it just me or did I just saw a guy in a trench coat fell from the sky?

Lumabas ako ng bahay para hanapin ang lalaki na literal na nahulog mula sa langit. Nilinga ko ang paligid ko pero wala akong mahanap na may suot na trench coat o kung saan man siya bumagsak.

Umaga pa lang kung anu-ano na nakikita ko. Don't tell me having superpowers can cause hallucinations too? Ako lang ba ang nakakita sa kanya?

I stared up to the blue sky, basking underneath the sunlight, kung saan may isla na lumulutang sa ibabaw ng mga ulap na tila naging barko ito sa mala-dagat na himpapawid.

The magnificent Heroteria Castle conquered the heavens, the floating island rowed in the clouds, leaving trails of the blue sky.

Iyon ang kanilang lugar, ang mga Superheroes na tinitingalaan noon. Ngayon, nasaan na kaya sila? Bakit sila ang nasa itaas pero kami ang nasa ibaba? Bakit sa tagal na nilang nagtatago, hindi pa rin sila nagpapakita?

I heaved a sigh while listening to the song From Here by Adib Sin ft. Cae in my walkman, my hands tucked in the pocket of my pastel pink and purple hoodie as I walk to school just a few blocks from here.

Naagaw ko ang atensyon ng mga tao sa paligid ko habang naglalakad ako papasok ng university, nagbubulungan at hinuhusgahan ako, calling me names all they want.

Yes, I'm a monster. But they still haven't seen the rest of us yet.

The rest of the monsters that can do much worse than me.