Blue Academy: A Girl Who Pretends To Be A Nobody

Blue 46

Naglalakad kami ngayon ni Zen sa napakasukal na kagubatan. Hawak-hawak ako nito sa kamay habang patuloy kaming naglalakad sa makapal na yelo.

Habang ako naman ay nakapang-anyo ng Jena at si Zen ay si Oliver na.

“Malapit na tayo?” he asked. Napatingin ako sakanya.

“Nope, wala pa. Kapag may makita tayong bahay na nakalutang ay andoon na tayo.” saad ko pa.

Tumango siya at hindi na nakipag argumento pa.

“Did you see that?” I asked him as I pointed the floating house.

Kumunot ang noo ni Zen sakin. “Mmy, alam kong pagod ka na at naiintindihan kita. Pero wala naman akong nakikita maliban sa matataas na pine tree.”

Inilingan ko siya. “No! Andito na tayo.” I interjected.

Napailing siya. “Maybe we should rest for a while.” sambit niya.

Bumitaw ako sa pagkakahawak sakanya at linapitan ang bahay.

Napahawak ako sa rito ng biglang may barrier na nakita. I smirked.

“So he's hiding here.” Zen stated. I look at him

I punched the barrier that makes it crack. Seconds later ay bigla itong nabasag kaya mabilis akong itinakbo ni Zen papalayo. Napahawak ako sa balikat niya.

Bumagsak ang bahay dahil sa napakalakas ng pagyanig.

Mabilis na lumapit kami ulit doon. Tinungo namin ang pintuan ng bumukas iyon. Lumabas ang hinahanap namin.

Nanlaki ang mga mata nito ng makita kami at napaupo saka napaatras-atras.

“S-sino kayo?!” sigaw nito samin at napatayo.

Pinalambot ko ang mukha ko at tiningnan si Zen. “Mahal ko.. Hindi na niya tayo nakilala.” tila nalulungkot kong aniya.

Ngumiti naman si Zen. “Kumusta ka na Keen?” aniya sa isang baritonong boses.

Namutla si Kee. “Oliver! Jena! Bakit kayo andito? Patay na kayo! Patay na kayo! Matagal ko na kayong pinatay!”

Ngumiti ako ng malungkot. “Nakakaawa ka Kee..” saad ko.

Pero ngumisi ito. “Ako? Nakakaawa? Sa ating tatlo kayo ang nakakaawa. Pinatay ko na kayo diba? Kaya inaasahan ko na ring hindi na kayo totoo.” aniya.

“Bakit mo nga ba kami pinapatay Kee?” tila nalulungkot kong aniya.

“Wala kaming ginawa sayo..” anas ni Zen.

Ngumiti ito na nanunuya. “Wala? Wala kayong ginawa? Ikaw ang may kasalanan ng lahat ng ito Oliver!” sisi nito.

“Paanong siya ang naging may kasalanan rito? Hindi ba dapat ikaw iyon!”

Tumingin ito sakin. “Ako? Minahal kita Jena. Minahal kita buong buhay ko. Pinilit kong maging mabuti. Pero yang lalaki parin yan ang minahal mo..” aniya.

“Pinilit mong maging mabuti? Paano kung mahulog talaga ako sayo? Tapos hindi ka naging mabuti ng tuluyan. Ano ako ngayon, nganga?” tila naiinis na saad ko. Ang dami pala niyang kadramahan sa buhay.

Tch. Kaya siguro hindi minahal ni Jena ‘tong si Keen dahil ang draming drama sa buhay. Pang mmk. Baka si Charo ang kailangan nito. Hindi asawa.

“E-mmk mo yan. Daming drama mo.” naiinis ko ng anas. Kumunot ang noo nito. Muntik na akong napatapik sa noo. Oo nga pala. Ako nga pala si Jena.

“Bagay na bagay sayo pangalan mo. Hindi na nga minahal Keenalimutan pa.” dagdag ko.

Nandilim ang mukha nito at bigla kaming sinugod. I smirked and created an illusion. Let's see.

Kita ko kung paano siya natigilin at napalinga-linga.

“You are not worthy to be a royalty. You are nothing but a useless trash!” The King shouted in anger.

Napayuko ang dalawang magkakapatid. Napatingin sila sa bunso nilang kapatid na hawak hawak ng reyna. Pilit na pinapatay nila ito sa isip.

“You two are always giving me a headache. Both of you are not worth it. Wala kayong ibang ginawa kundi makipagbasag ulo na parang hindi mga prinsepe. Palagi kayong tumatakas sa palasyo!” The King shouted.

“So this is what you all want? Fine! I am giving this throne to your younger brother.” anas nito.

Napaluhod si Deimen. “F-father. I'm sorry.” he pleaded.

Tumigas ang mukha ng hari at tumalikod. “My decision is final. No one can change it.” matigas nitong anas at naglakad papunta sa bunso nilang kapatid.

Napaluhod ito habang napaluha. I wanted to feel sorry for him. Pero hindi ko magawa. Wala siyang ibang ginawa kundi sirain ang mundong ginawa ng mga magulang ko.

“What I want is the throne. To be a ruler. But why I can't achieve it?” saad nito habang nakatingin parin sa ilusyon na gawa ko.

“Because you are not worth it!”

“You're nothing but a useless trash!”

“You're not a royalty.”

“You're such a disgrace.”

“N-no! No! Noo!” tila nababaliw na saad nito at napahawak sa ulo niya.

“No! Noo! Stop this nonsense.” anito at pilit na pinupokpok ang ulo niya. Tuluyan na itong napaluhod.

May inilabas itong punyal, before I uttered a word ay isinaksak na nito ang punyal sa dibdib nito.

Kasabay ng pagbagsak nito sa sahig ay ang pagkawala ng illusyon. Mabilis na bumalik kami sa tunay naming anyo at tinitigan siya.

His body started to fade. Napatitig lang ako rito. “You maybe a motherfucker but you deserves peace. Let the other god decide what is good for you above.” malamig kong saad.

Napatingin ako kay Zen na walang emosyon na nakatingin sa tito niya. “I know nothing about you and Uncle Deimen. All I knew is your face and your names. I'm not sorry for what happened. Because at the first place you and Uncle Dee take my life too. But I will treasure the respect that I still have for you. You're my uncle after all.” he said as Keen's body fade away fully.

Napatingin kami sa hangin. “What do you mean they take away your life?” I asked, quietly curios.

He looked at me and cupped my cheeks. “Since the day I saw you. You're already my life. So don't leave me again.”

Naluluhang tumango ako. “And again, I'm sorry..” I whispered.

He wiped my tears and chuckled. “You're being emotional. Mag-iisip na sana ako na buntis ka. But I remembered you have your period.” nakasimangot na aniya.

Napatawa na ako sa sinabi niya. “I'm being emotional because of my period. Not because I'm pregnant.” I stated.

Napasimangot siya lalo. “Let's go.. We still need to get ready for the ball tomorrow.” 

Tumango ako. “I have nothing to wear.” I confessed. He looked at me and hold my hand tighter.

“We'll handle that.”